Gniazdo Tarnicy i Halicza [GSB-01]

za nami		pozostało
22,7 km		496,3 km

Do tego dnia kiedyś powrócimy. Wspomną go na pewno ci, co szczęśliwie zakończą to, co dzisiaj rozpoczęli i dotrą do końcowej kropki szlaku na drugim końcu polskich Beskidów pokonując pieszo najdłuższy górski szlak w Polsce, liczący ponad 500 kilometrów. Nie wiemy ile czasu nam to zajmie, to może jest mniej istotne. Nie chodzi nam bowiem tylko o pokonanie całego dystansu, ale o to by włożony wysiłek w tą wędrówkę przełożył się również na wartości poznawcze i duchowe. Chcemy pokonać ten szlak i zobaczyć wszystkie jego atrakcje, zarówno te znajdujące się bezpośrednio przy jego ścieżkach, jak również te, które znajdują się w jego pobliżu, a zwykle szkoda nam było czasu by zejść ze szlaku by je zobaczyć. Teraz stawiamy sprawy nieco inaczej. Czas chcemy wypełnić jeszcze bardziej wartościowo niż kiedykolwiek. W tej całej wędrówce znajdziemy chwilę by zatrzymać się nie tylko dla odpoczynku, ale też po to by autentycznie poznawać odwiedzany region. Nie tylko spoglądać na niego z góry, ale zejść do ludzi, którzy w nim żyją. Ta wędrówka będzie miała na każdym etapie jakiś suplement, który uzmysłowi nam dlaczego warto było podjąć ten trud i że nie poszedł on na marne.

Nie wiemy ile czasu zajmie nam ta wędrówka i za jak długo dotrzemy do jej końca. Droga przed nami jeszcze daleka. Znajdujemy się dopiero na jej początku. Wiemy jednak z autopsji, że na jej końcu ogarnie nas z pewnością radość, ale też pewien smutek, że skończyło się. Ktoś kto dotrze do końca pomyśli co dalej. Myśl taka pojawiać się będzie już wcześniej, gdy wędrówka zbliżać się będzie ku końcowi. Tym częściej będziemy o tym myśleć, im bliżej będziemy celu tej wędrówki. Powiemy jak zwykle „ależ to zleciało” i co dalej? Jakie nowe wezwanie wtedy sobie wyznaczymy?

Udostępnij:

Czytaj całość...

Łopiennik i pierwsze nuty do „Pieśni o Ziemi naszej"

Długo teren Bieszczadów pozostawał bezludny. Kolonizacja na większą skalę pojawiła się dopiero pod koniec XIV wieku, kiedy w Bieszczady zaczęły przybywać wielkie rody szlacheckie. Najpierw Kmitowie, którzy założyli Lesko, a potem przesuwali się w górę Sanu i jego dorzecza. Niedługo po nich w Bieszczady przybył ród Balów o węgierskich korzeniach, którzy skolonizowali całą dolinę Hoczenki i większość doliny Solinki. Założyli Jabłonki, Wołkowyję i Cisną. Przybył w Bieszczady też ród Tarnawskich z Tarnawy leżącej koło Zagórza, który objął dobra leżące w dorzeczu Kalniczki. W głębokich górskich otchłaniach pojawiła się też ludność o tajemniczym pochodzeniu, które wciąż jest przedmiotem nierozstrzygniętego sporu naukowego. Byli to osadnicy o cechach rusińsko-bałkańskich, którzy osiadali w najbardziej niedostępnych dolinach Bieszczadów. To oni tworzyli tutaj pierwsze wsie zakładane na prawie wołoskim.

Udostępnij:

Czytaj całość...

Z dawna zapowiadany... powraca...

Z dawna zapowiadany... powraca. Przebyliśmy go już dwa razy w całości. Wiele razy odwiedzaliśmy jego fragmenty podczas innych wędrówek. Mimo to często wracaliśmy do niego myślami, bo napełnił nas najpiękniejszymi wspomnieniami. Ogarniała nas tęsknota skłaniająca do powrotu, doznania tych samych przeżyć. Są one wciąż żywe w nas, choć minęło już od tamtego czasu kilka lat, nie przyćmiły ich inne równie wspaniałe przeżycia z wędrówki. Jest oczywiście pewien dylemat, bo choć setki kilometrów za nami, to przecież jeszcze mnóstwo miejsc jest takich, w których w ogóle nie byliśmy. Stąd rozterka czy iść na te nowe i nieznane, czy powrócić na dawne ścieżki. Wiadomo, że nawet te same ścieżki każdego dnia wyglądają inaczej, inaczej prezentują piękno gór i ich przyrody. Wpływa na to aura, pora roku i my sami, patrząc na krajobrazy bardziej doświadczonymi oczyma, rozwiewając mgłę czasu ze wspomnień z dawnych wędrówek. Za każdym razem jest to pyszna uczta dla oczu i ducha. To właśnie daje nam ten szlak i z pewnością tego samego doznają ci wszyscy, którzy kiedyś go pokonają.

Udostępnij:

Czytaj całość...

MSP TG, etap 5: Skawica Górna - Przełęcz Krowiarki

Dobrze by było umieścić w (mojej) biografii trasy, wszystkie trasy, na których byłem, żebym tak był wrośnięty w polską ziemię. Jan Paweł II, Watykan, jesień 1979 r.

Udostępnij:

Czytaj całość...

MSP TG, etap 4: Hucisko - Skawica Górna

Babiogórskie okolice! Chodziło się tam, chodziło i jeszcze by się pochodziło... Jan Paweł II, 1980 r.

Udostępnij:

Czytaj całość...

MSP TW-08, etap 2: Studzionki - Lubań

Gorce bardzo kochałem, a na Lubaniu wiele razy byłem. Jan Paweł II, 12.12.2003 r.

Udostępnij:

Czytaj całość...

MSP TW-08, etap 1: Turbacz - Studzionki

O moje Gorce – pozdrówcie ode mnie te Gorce, moje kochane Gorce. Byłem tam u was, byłem... pamiętam. Wróciłbym na te szlaki, chętnie bym pochodził, odwiedził, ale teraz to mi chyba nie dadzą... Jan Paweł II, 28.10.1996 r.

Udostępnij:

Czytaj całość...

Mistyczny Kościelec

Kościelec należy do popularnych dwutysięczników. Dojście do podnóża tej góry jest stosunkowo nieodległe od bram wejściowych do Tatrzańskiego Parku Narodowego, a więc właściwą wspinaczkę na niego można rozpocząć dość wcześnie. Z Krakowa wyjechaliśmy jeszcze w nocy, do Kuźnic busy dowiozły nas na godzinę 6.30. Wrześniowy, wczesny poranek nie jest chłodny. Może tylko troszeczkę, ale podejście na Boczań rozgrzewa nawet chłód wilgotnego, gęstego lasu, który tutaj rośnie. To taki przeszywająco dziki las, mimo bliskości do Zakopanego i masowo uczęszczanego szlaku do Doliny Gąsienicowej. Las taki lubią niedźwiedzie. Zawsze o nich myślimy, gdy tuż przed zmierzchem schodzimy tędy z gór.

Udostępnij:

Czytaj całość...

Geocaching Party 2016

MarkoSeeker & DorkaSeeker.

Wędrujesz po górach, dolinach, czy też po nizinach, zwiedzasz i oglądasz świat, i być może tego nie dostrzegasz, a może dostrzegasz, tylko o tym nie wiesz, że żyjesz i wypoczywasz w świecie pełnym skrytek Geocaching. Szukać i odnajdywać może każdy. Mogą być wszędzie, również w Twoim mieście, wiosce, w zaciszu lasu i przy ruchliwej drodze. To kraina wielkiej przygody, do której jak ktoś wejdzie, to już nie wyjdzie. Przekazy na jej temat można odszukać nawet w Internecie, gdzie mnóstwo osób szeroko o niej plecie, nawet pisarka i poetka sławy niewątpliwej o istnieniu tej krainy przekonuje...

Udostępnij:

Czytaj całość...

Przechadzka do Wielickiego Ogrodu

Krótki sen nie wyciszył doznań jakimi obdarzył nas piękny dzień wczorajszy, a już ledwo otwarte oko powitało poranek wspaniały, zapowiadający kolejny ładny dzień. Niebo znów czyściutkie, z błękitem przechodzącym delikatnie w szafir. Słońce ledwie wstało, od razu powietrze rozgrzało. Za niedługo ruszy kolejka krzesełkowa dająca połączenie między Chatą pod Soliskiem i Szczyrbskiem Jeziorem. W Chacie pod Soliskiem mają jeden ekskluzywny dwuosobowy pokój z widokiem na Krywań. I choć jest on znacznie droższy od pokoju wieloosobowego, nie byłoby szans na jego rezerwację. Zresztą dobrze, ze udało się nam zarezerwować jakiekolwiek łóżko, bo Chata pod Soliskiem dysponuje jedynie 9 miejscami w noclegowymi. Atrakcją było trzypiętrowe łóżko (dotąd takiego nie widzieliśmy). Zjadamy dobre śniadanie, potem wypijamy jak zwykle poranną kawę. Dzisiaj zaplanowaliśmy luzacki dzień. Mamy taki zwyczaj. Jedni cały czas spieszą się nabijając kilometry i szczyty – my lubimy przeplatać, aby zatrzymać się i zwolnić tempo, aby nacieszyć się sobą i życiem, przyjrzeć się dokładnie otaczającemu światu, temu co zwykle umyka podczas górskiej wędrówki.

Udostępnij:

Czytaj całość...

Krywań

Takie czyste niebo nad nami - błękit wchodzący nieco w szafir, a przed nami Krywań. Jakie będzie nasze wejście dzisiaj: czy góra pozwoli nam na to? Ostatnio musieliśmy odpuścić w nutę wiersza, ze zbioru opowiadań Kazimierza Przerwy-Tetmajera „Na Skalnym Podhalu”

Hej Krywaniu, Krywaniu
Wysoki!
Płyną lecą z pod ciebie
Potoki —
Tak się leją moje łzy

Udostępnij:

Czytaj całość...

Havrania skala

Słowacki Raj zwany jest przez geografów Górami Straceńskimi. Nie są one uważane za przedłużenie łańcucha Niżnych Tatr, choć stykają się z nimi poprzez przełęcz Vernár. Triasowe wapienie Słowackiego Raju są częścią Planiny Murańskiej. Są również jej przedłużeniem pod względem podobieństwa w budowie hipsometrycznej. Są to płaskowyże pocięte krasowymi kanionami, które tworzone są od końca pliocenu po dzień dzisiejszy. Wspinając się przez kaniony nie czuje się pokonywanych przewyższeń. Drabinki, stupaczki, kładki - wszystkie te techniczne ułatwienia eliminujące bezpośrednie podejścia górskimi zboczami sprawiają, iż niekiedy zapominamy o tym, że Słowacki Raj to pasmo górskie, ze stromymi podejściami na których można się zmęczyć, choć najwyższe szczyty sięgają tu tylko nieco ponad 1000 m n.p.m.

Udostępnij:

Czytaj całość...

Zejmarski Jar - perełka w Raju

Zaczynamy trzeci dzień trzeciej wyprawy do Słowackiego Raju. Tegoroczną wyprawę zaczynaliśmy dwa dni temu od południowej strony Słowackiego Raju. Tam zwiedziliśmy jedyną jaskinię udostępnioną do turystycznego zwiedzania, po stronie południowej jest też jedyna roklina dostępna znakowanym szlakiem turystycznym.

Udostępnij:

Czytaj całość...

Najwyższe drabiny w Raju

Znajdujemy się niedaleko najniższego punktu Słowackiego Raju, na jego północno-wschodnim skraju. Około 2,5 kilometra stąd w miejscu położonym na wysokości 466 m n.p.m. rzeka Hornad opuszcza Słowacki Raj. Ostatnie przygotowania do wędrówki czynimy nieco wyżej biegu rzeki Hornad, w jednym z najważniejszych centrów turystycznych Słowackiego Raju, w Čingov (495 m n.p.m.).

Udostępnij:

Czytaj całość...

Piecky

Zeszłego lata właśnie tutaj rozpoczynaliśmy trzydniówkę po Słowackim Raju, w osadzie Hrabušická Píla położonej w dolinie wypełnionej lasem, którą płynie ze stoickim spokojem Veľká Biela Voda. Osada jest zupełnie wyciszona, ludzie pochowali się chyba. Jest cicho i pusto. Budka kasowa do Słowackiego Raju jest zamknięta?... o tej porze dnia. Wchodzimy do bufetu przy szosie... nie ma w nim nikogo poza karczmarką. Pytamy gdzie można kupić bilety do parku. Odpowiada, że tam w budce, ale przecież właśnie przy niej byliśmy i jest zamknięta. Pieniążki zostają zatem w kieszeni.

Udostępnij:

Czytaj całość...

Czas na sequel Słowackiego Raju

To co tam zobaczyliśmy jest jak dobry film, który wart jest dokręcenia kontynuacji. To czego tam doznaliśmy zostawiło w nas moc najpiękniejszych przeżyć i wspomnień, emocji od których myślami nie można się oderwać. Dlatego musiał przyjść czas na sequel, zresztą z dawna zapowiadany:

Udostępnij:

Czytaj całość...

Ceprostrada

Miejsce to należy do najpopularniejszych w Tatrach. W piękne, słoneczne dni już wcześnie rano ustawia się kolejka na szlak prowadzący do niego, zaś parkingi zapełniają się błyskawicznie. Tak zaczyna się szturm na Morskie Oko. Chyba nie ma bardziej tłumnego szlaku w Tatrach. Chcieliśmy być pierwsi na tym szlaku, zanim ktokolwiek się tutaj pojawi. Prawie się udało, może jakbyśmy byli godzinkę wcześniej – tak z dozą humoru rozpoczynamy wczesnym tatrzańskim dzionkiem wymarsz do Morskiego Oka.

Udostępnij:

Czytaj całość...

Znów wyruszyli w góry by dotknąć piękna natury

Znów wyruszyli w góry by dotknąć piękna natury… znanego, nie jeden raz już widzianego, ale za każdym razem zaskakującego. Chęć zobaczenia tego co już kiedyś widzieli byłaby wystarczająca by znów podążyć, ale wiedzą, że i tak będzie coś inaczej (jak zawsze). Nie ma powtarzalności, widzą, że nic nie dzieje się dwa razy. Nawet w prognozach opierających się na powtarzalności zjawisk nigdy nie jest drugi raz tak samo.

Udostępnij:

Czytaj całość...

Rohatka i Mała Wysoka

Mamy tu górski raj - cudowny letni poranek i tatrzańską przyrodę, która od świtu urzeka naturalnością. Chcemy się wtopić w tutejsze środowisko, choć nie jest ono środowiskiem naturalnym dla człowieka. Chcielibyśmy zostać tu, albo żeby ta chwila trwała bez upływu czasu. Nie myśleć, o tym co zostawiliśmy niżej, tam gdzie stoją nasze domy, lecz napawać się otaczającym pięknem. Mamy oczywiście świadomość, że miejsce to nie jest zawsze przyjazne dla człowieka i znajduje się jakby na pograniczu ziemskiego i niebiańskiego. Nie prowadzą tutaj żadne drogi, lecz kamieniste szlaki, a stojące na skałach wysokogórskie schronisko może wydawać się odcięte od świata.

Udostępnij:

Czytaj całość...

Poranek w Dolinie Staroleśnej

Kto spodziewałby się, tego co nas spotkało tego poranka, pięknego choć bardzo chłodnego. Wstaliśmy bardzo wcześnie, jeszcze przed śniadaniem (bufet w schronisku był jeszcze zamknięty). Po cichutku by nikogo nie zbudzić, choć zapewne nikt już twardo nie spał, przywdzialiśmy coś na siebie i zsunęliśmy się po stromych stopniach z poddasza schroniska. Na dole założyliśmy buty i wyszliśmy na zewnątrz. Uderzył w nas blask słońca i poranny chłód. Było już zupełnie widno, a niebo porażało błękitem. Stanęliśmy w osłupieniu… Za progiem przed schroniskiem pasło się stado...

Udostępnij:

Czytaj całość...

Lodowa Przełęcz i Czerwona Ławka

Nie spieszne nam było dzisiaj wyjść na trasę. Dzień rozpoczął się nietypowo... poranną kąpielą pod prysznicem. Zbyt późno wczoraj dotarliśmy do schroniska i nie było już możliwości wejścia pod prysznic. Spaliśmy na tzw. „brudasa”, no może nie do końca, bo twarz, dłonie mogliśmy umyć w toalecie nad umywalką. Wyspaliśmy się jednak doskonale, a poranny prysznic wyzwolił w nas dodatkowe pokłady energii. Dobre poranne śniadanko też swoje zrobiło, choć na jajecznicę (nasze tradycyjne śniadaniowe danie) nie mogliśmy liczyć. Takie są zwyczaje w tym schronisku, że jajecznicę można dostać, jeśli śpi się tutaj co najmniej dwie doby. Nam jednak to nie na rękę, bo kolejny nocleg mamy gdzie indziej.

Udostępnij:

Czytaj całość...

Skrajne Solisko i Bystra Ławka

Na trzy dni w Słowackie Tatry Wysokie postanowiliśmy wyjechać, gdy zobaczyliśmy świetne prognozy zapowiadające piękną aurę. Plan powstał już kiedyś, chyba jeszcze zeszłego roku - leżał w szufladzie i czekał na takie dni. W planie mamy sześć dwutysięcznych punktów, po dwa na każdy dzień i przejście przez doliny urzekające nie tylko imponującymi graniami, ale też uroczymi jeziorami. Przemierzać będziemy doliny, w których oczka wodne występują bardzo licznie, wpisując się wyjątkowo malowniczo w tatrzański krajobraz.

Udostępnij:

Czytaj całość...

GSS na raty, etap 21: Karpacz - Przełęcz Karkonoska

Przed nami Śnieżka, królewna, a może raczej już królowa Karkonoszy i całych Sudetów. Wczoraj mieliśmy bardzo bogaty dzień i późno go skończyliśmy, a więc długo spaliśmy. Pensjonat „Liczyrzepa” opuszczamy dopiero o godzinie 9.20. Spokojnie jednak, bo przejście grzbietu Karkonoszy podzieliliśmy sobie na dwa dni, żeby dłużej nacieszyć się nimi i potraktować przejście relaksacyjnie. Taka jest natura naszej turystyki i maksyma „Nie śpiesz się! Spokojnie, bo coś przegapisz”.

Udostępnij:

Czytaj całość...

GSS na raty, etap 20: Bukowiec - Karpacz

Spaliśmy w wąskim pokoiku na poddaszu młodzieżowego schroniska. Wygląda on trochę jak składzik starych łóżek. Stoją w nim trzy różne łóżka ustawione rzędem pod skosem dachu. Po przeciwległej stronie, pod ścianą stoi komoda z szufladami z czerwonymi fotelami po obu jej stronach. Przez niewielkie okienko do pokoiku wpada ograniczona ilość światła dziennego, przez co jest nieco zacieniony. Panuje w nim przyjemny chłodek. Na śniadanie musimy sobie sami coś przyrządzić, ale nie ma z tym problemu. Jest czajnik do gotowania wody i kuchenka elektryczna na korytarzu. Żywienie w takich obiektach jest uruchomiane w przypadku pobytu większych grup. Mamy poniedziałek i pewnie pojawi się dzisiaj jakaś kolonijna grupa młodzieży. Na swoją dzisiejszą trasę wyruszamy dość późno, bo o godzinie 9.10, ale powinno wystarczyć nam czasu na zwiedzenie pięknej okolicy.

Udostępnij:

Czytaj całość...

GSS na raty, etap 19: Szarocin - Bukowiec

Wyspaliśmy się znakomicie, odpoczęliśmy. Wtrąciliśmy śniadanie, wypiliśmy po kawie. Trudno wyrwać się w dalszą drogę, gdy tyle ciepłej atmosfery emanuje od gospodarzy naszej agroturystyki. Może to i lepiej, bo z rana jeszcze trochę padało. Dopiero o dziesiątej udaje się nam wyjść przed budynek i powiedzieć od serca „Do zobaczenia”, bo przyjemnie byłoby tu powrócić.

Udostępnij:

Czytaj całość...

GSS na raty, etap 18: Lubawka - Szarocin

Blisko rok z tęsknotą czekaliśmy na tą wędrówkę. W końcu nadeszła ta chwila. Przeżycia, które towarzyszą wędrówce ciągłej są inne niż podczas jednodniowych wypadów. Spektrum doznań emocjonalnych jest w tym przypadku znacznie wyższe, co wiąże się zarówno z dłuższym wyizolowaniem od codzienności, ale też większymi wymaganiami stawianymi od uczestnika takiej wędrówki. Po za tym możemy głębiej wrosnąć w region, który odwiedzamy. Zespolić się z nim maksymalnie, tym samy poznać jego klimaty dogłębniej. Bycie w takim stanie to wspaniałe uczucie, zachowujące się trwale we wspomnieniach, znacznie trwalej i silniej niż podążenie tą samą drogą po prostu dla zaliczenia jej, bo odznaka czeka. Odznaka oczywiście czeka na nas i to już złota, jeśli zakończymy pomyślnie tą naszą trzecią sudecką wyprawę. Nie spieszno nam jednak do niej i chcielibyśmy jeszcze bardziej wydłużyć czas naszej wędrówki. Tak naprawdę, to mogłoby nie być żadnych odznak, bo ten wspaniały szlaku wcale nie potrzebuje żadnych souvenirów na zachętę, czy dla rekomendacji, aby go pokonać. Już samo bycie na nim jest wspaniałym darem dla nas, na dowód, czego przemierzamy go po raz drugi na przestrzeni niedługiego okresu czasu. Wyruszajmy zatem na kolejną sudecką włóczęgę, taką, gdzie szybciej nie znaczy lepiej. Chcemy być tu dłużej i bliżej natury oraz atrakcji regionu. To dewiza tej i każdej innej naszej wędrówki. Zaczynamy trzeci sezon przejścia Głównego Szlaku Sudeckiego.

Udostępnij:

Czytaj całość...

Leśne zacisza Pasma Jeleniowskiego

Godzina 10.20. W ostrym, porannym słońcu stajemy na końcu Głównego Szlaku Świętokrzyskiego, prowadzącego przez Pasmo Jeleniowskie, Łysogóry, Pasmo Masłowskie i Pasmo Oblęgorskie. Podawana jest różna długość tego szlaku, jedne źródła mówią o 94 km, inne o 105 km. Z całego przebiegu szlaku, ta część jest chyba najbardziej cicha i opustoszała, najtrudniej tutaj kogoś spotkać. W tym, miejscu wędrowcy albo zaczynają, albo kończą ten szlak, przechadzając się przez niezwyczajny pomnik przyrody - Aleję Lip. Składa się na nią 88 wiekowych lip, tworzących wyróżniające się skupisko drzew.

Udostępnij:

Czytaj całość...

W krainie buka, jodły i tarpana

Zaglądają do tej krainy ci co chcą uciec od miejskiego gwaru. Zaciszny zakątek można tutaj znaleźć wszędzie. Nawet w tym roztoczańskim miasteczku, Zwierzyńcu, uważanym za stolicę Roztocza, życie biegnie jakoś leniwie, a przynajmniej tak to wygląda na początku czerwca. Nawet wieczorem w pijalni słynnego zwierzynieckiego browaru nie ma wielu ludzi. Tłumów nie ściągają również filmy wyświetlane na ścianie jednego z budynków browaru w ramach Letniej Akademii Filmowej. Sezon turystyczny ponoć rozpoczyna się tutaj wraz z początkiem wakacji i trwa tyle ile trwają wakacje.

Udostępnij:

Czytaj całość...

Wieprz: Obrocz - Szczebrzeszyn (Chrzest Wodniacki)

Jakże ciepły poranek zbudził nas następnego dnia. Do pokoju, w którym kiedyś pewnie mieścił się jeden z salonów Zamoyskich, wpadły rozleniwiające promienie słońca. Pod bezchmurnym niebem, rozpoczął się drugi dzień spływu Wieprzem. Kajaki zwodowaliśmy we wsi Obrocz, zaraz poniżej miejsca gdzie rzeka Wieprz opuszcza granice Roztoczańskiego Parku Narodowego.

Udostępnij:

Czytaj całość...

Wieprz: Bondyrz - Guciów

Roztocze jest krainą łagodności. Kształtują ją nader malownicze wzniesienia rozciągających się od Kraśnika, położonego na północnym-zachodzie, po Lwów leżącego na południowym-wschodzie. W krainie tej siedlisko ma nieskazitelna przyroda, niezmącona działaniami człowieka. Są to bowiem ziemie, które miały szczęście do gospodarzy. Osiedlający się tutaj ludzie doceniali i szanowali to co zostało ukształtowane siłami natury, zaś to co człowiek tworzył swoją ręką zostało wtopione w naturalny krajobraz Roztocza. Stąd Roztocze uchodzi za krainę magiczną o wyjątkowych walorach przyrodniczych, gdzie żywa i prawdziwa natura jest na wyciągnięcie ręki.

Udostępnij:

Czytaj całość...

Kaczawskie siedemsetki

Na ostatnią, krótką wędrówkę podczas tego pobytu w Sudetach udajemy się do wioski Komarno, zaliczanej niegdyś do jednych z większych w Kotlinie Jeleniogórskiej. To stara wieś, o której pierwsze znane wzmianki pochodzą z 1305 roku. Od drugiej połowy XIX wieku ze względu na swe malownicze położenie zaczęła zyskiwać popularność wśród turystów. Wiodą stąd najkrótsze szlaki na najwyższe kulminacje Gór Kaczawskich (niem. Bober-Katzbach-Gebirge, czes. Kačavské hory).

Udostępnij:

Czytaj całość...

Na ścieżkach Rübezahl’a

Wiele tajemnic wciąż pozostaje niewyjaśnionych. Strzeże ich pan i władca Karkonoszy, Duch Gór Rübezahl, zwany Liczyrzepą. Czy spotkamy go dzisiaj na naszej drodze?... Wszak wkraczamy do jego Królestwa.

Udostępnij:

Czytaj całość...

Skalne twory Rudaw Janowickich

Wędrówkę przez Rudawy Janowickie (niem. Landeshuter Kamm) rozpoczynamy we wsi Trzcińsko (niem. Rohrlach). Wieś ta wymieniana była w dokumentach z XV wieku i jak wiele okolicznych wsi, przez wieki swego istnienia przechodziła z rąk do rąk różnych rodów rycerskich, związanych z zamkiem Bolczów. Leży malowniczo w dolinie rzeki Bóbr na pograniczu Rudaw Janowickich i Kotliny Jeleniogórskiej, u stóp Gór Sokolich (niem. Fischbacher Forst) - tak nazywana jest północno-zachodnia część Rudaw Janowickich, jeden z popularniejszych rejonów wspinaczkowych w kraju, a jednocześnie baza treningowa, w której trenowali wszyscy liczący się polscy himalaiści i taternicy.

Udostępnij:

Czytaj całość...

Kolorowe Jeziorka

Na początku XVIII wieku ówcześni mieszkańcy Rohnau, czyli dzisiejszych Wieściszowic wydobywali łupki pirytonośne, w które obfituje tutejsza gleba. Na stokach Wielkiej Kopy powstała kopalnia pirytu, będącego minerałem żelaza o sześciennych kryształach, o kolorze zbliżonym do złota (stąd bywał nazywany „złotem głupców”). Kopalnie pirytu funkcjonowały tutaj w latach 1785-1925, a gdy złoża skończyły się teren po kopalniach przejęty został przez naturę. To ona wypełniła wodą wyrobiska po kopalniane, tworząc zjawiskowe jeziorka.

Udostępnij:

Czytaj całość...

Chełmiec

Chełmiec (pocztówka z lat 1910-1914). [Public Domain]

Chełmiec (niem. Hochwald) to góra o niezwykłej sylwetce przypominającej hełm pokryty lasem. Widoczny jest z wielu miejsc, stanowi dominantę krajobrazową w okolicy. Swój kształt zawdzięcza wulkanicznej przeszłości, zbudowany z porfirów (magmowych skał wulkanicznych). Chełmiec ma 851 m n.p.m. wysokości i zaliczany jest do Korony Gór Polski, jako najwyższy szczyt Gór Wałbrzyskich. W rzeczywistości jest jednak drugim co do wysokości szczytem tych gór po Borowej (854 m n.p.m.).

Udostępnij:

Czytaj całość...

Bieszczadzka kolejka

W rozwoju Bieszczadów miała istotną rolę. Tam nie było kiedyś sieci dróg, a rzeki nie były spławne. Utworzona sieć kolei wąskotorowych w Bieszczadach była kiedyś jedynym środkiem transportu. Pierwotnie służyła do transportu drzewnego surowca. Stała się też środkiem komunikacji dla mieszkańców i turystów chcący dostać się do serca dzikich Bieszczadów. Wraz z rozwojem dróg w Bieszczadach znaczenie Bieszczadzkiej Kolejki Leśnej zmniejszyło się. Obecnie w eksploatacji znajdują się tylko fragmenty sieci tej kolejki, zaadaptowane na potrzeby turystyki.

Udostępnij:

Czytaj całość...

Rawki i Krzemieniec z kapsułą czasu

Między Ustrzykami Górnymi i Berehami Górnymi jest Przełęcz Wyżniańska (855 m n.p.m.). Przez przełęcz tą przechodzi obwodnica bieszczadzka, która łączy obie miejscowości. Szosa wspina się widokowymi serpentynami od strony Ustrzyk Górnych, skąd udajemy się na wycieczkę, którą można uznać za bieszczadzki klasyk. Zatrzymujemy się o godzinie 9.00 na parkingu znajdującym się na Przełęczy Wyżniańskiej. Po północnej stronie wznosi się Połonina Caryńska, znana i lubiana, stosunkowo nieduża i bardzo widokowa. Jej grzbiet można przejść w nieco ponad trzy godziny. Po drugiej stronie przełęczy piętrzy się masyw Małej i Wielkiej Rawki. Droga, która mamy przed sobą początkowo prowadzi w miarę płasko, przechodząc obok niewielkiego wypiętrzenia Wyżniańskiego Wierchu (913 m n.p.m.) pokrytego łąkami. Trochę dalej na wprost wznosi się Mała Rawka (1271 m n.p.m.), szczelnie pokryta lasami.

Udostępnij:

Czytaj całość...

Wokół doliny Terebowca

Potok Wołosaty płynie sobie cichutko. Jak na górską rzekę wcale się nie spieszy. Niegdyś stały przy nim zabudowania osady należącej początkowo do wsi Stuposiany. Dzisiaj nie ma tu już nic co by przypominało o istnieniu jakiejkolwiek wsi. Pewnie nawet Wołosaty już nie pamięta tamtej wsi, ani jego dopływy spływające ze stoków wzniesienia o nazwie Widełki (1016 m n.p.m.), od którego miejsce to zapewne wzięło nazwę Widełki.

Udostępnij:

Czytaj całość...

Pod górę na Magurę, a potem w siłę wraz z potokiem

Przy ujściu potoku Dwerniczek do Sanu leży bojkowska wieś. Założona została przez Kmitów w początkach XVI wieku. Językoznawcy tłumaczą jej nazwę od ruskiego słowa „dweri” oznaczającego drzwi, które w tym przypadku mają odnosić się do miejsca położonego u wylotu doliny. Wieś przez okres swojego bojkowskiego istnienia zmieniała właścicieli. Później rozwijała się jako jeden z najstarszych ośrodków górnictwa naftowego. Pierwsze szyby wydobywcze ropy naftowej powstały tu przed rokiem 1884. Wciąż wydobywa się w Dwerniku ropę, choć tylko w skali lokalnej. Rok 1939 był początkiem unicestwienia ludności bojkowskiej. Wieś została wówczas przedzielona granicą niemiecko-sowiecką, którą wytyczono na Sanie. W 1944 roku utrzymano przebieg tej granicy przy ustalaniu granicy polsko-radzieckiej. W maju 1946 roku bojkowska ludność została wysiedlona do ZSRR, zaś zabudowania wsi zostały spalone. Tereny po zniszczonej wsi powrócił w całości do Polski w 1951 roku kiedy dokonano tzw. korekty granicy polsko-radzieckiej. Wkrótce zaczęli pojawiać się tutaj nowi osadnicy. Wpierw była to osada leśna. Potem rozpoczęto zakładanie gospodarstw rolnych.

Udostępnij:

Czytaj całość...

MSP TG, etap 3: Ponikiew - Hucisko

Groń Jana Pawła II Błogosławi swym Krzyżem wszystkim wędrowcom szukającym w górach ciszy serca i wewnętrznego ładu. Jan Paweł II

Udostępnij:

Czytaj całość...

MSP TS-01: Centrum JPII

Tu, na tej ziemi się urodziłem. Tutaj, w Krakowie, spędziłem większość lat mojego życia... Jan Paweł II, 6.06.1979 r.

Udostępnij:

Czytaj całość...