Skalne twory Rudaw Janowickich

Wędrówkę przez Rudawy Janowickie (niem. Landeshuter Kamm) rozpoczynamy we wsi Trzcińsko (niem. Rohrlach). Wieś ta wymieniana była w dokumentach z XV wieku i jak wiele okolicznych wsi, przez wieki swego istnienia przechodziła z rąk do rąk różnych rodów rycerskich, związanych z zamkiem Bolczów. Leży malowniczo w dolinie rzeki Bóbr na pograniczu Rudaw Janowickich i Kotliny Jeleniogórskiej, u stóp Gór Sokolich (niem. Fischbacher Forst) - tak nazywana jest północno-zachodnia część Rudaw Janowickich, jeden z popularniejszych rejonów wspinaczkowych w kraju, a jednocześnie baza treningowa, w której trenowali wszyscy liczący się polscy himalaiści i taternicy.

TRASA:

Trzcińsko (364 m n.p.m.) Husyckie Skały (543 m n.p.m.) Pod Sokolikiem (543 m n.p.m.) Sokolik (628 m n.p.m.) Pod Sokolikiem (543 m n.p.m. Husyckie Skały (543 m n.p.m.) Pod Krzyżną Górą (560 m n.p.m.) Krzyżna Góra (654 m n.p.m.) Pod Krzyżną Górą (560 m n.p.m.) Schronisko PTTK „Szwajcarka” (520 m n.p.m.) Przełęcz Karpnicka (475 m n.p.m.) Lwia Góra, Starościńskie Skały (718 m n.p.m.) Skalny Most Skalne Bramy Zamek Bolczów (561 m n.p.m.) Janowice Wielkie Janowice Wielkie, ośrodek „Leśny Dwór”

OPIS:

W Trzcińsku nad Bobrem odnajdujemy niebieskie znaki szlaku. Ruszamy nim o godzinie 9.30. Przechodzimy mostem nad rzeką. Potem wspinamy się leśną ścieżką na przełęcz pomiędzy najwyższymi punktami Gór Sokolich, a stamtąd za czerwonymi znakami wspinamy się na Sokolik (niem. Forstberg; 628 m n.p.m.).

Trzcińsko. Rzeka Bóbr.

Bniec czerwony, lepnica czerwona (Melandrium rubrum Garcke).

Rogownica polna (Cerastium arvense).

Konwalia majowa (Convallaria majalis L.).

Stok Sokolika.

Szczyt Sokolika osiągamy o godzinie 10.40. Jest to drugi co do wysokości szczyt w Sokolich Górach, w Rudawach Janowickich. Wieńczą go skałki i bloki skalne. Większość z nich posiada własne nazwy. Najbardziej znane są jednak dwa filary skalne, z których zachodni, wyższy sięgający 642 m n.p.m. posiada stalową platformę widokową. Wchodzimy na nią po żelaznych schodach. Z platformy rozpościera się widok na Karkonosze, dolinę Bobru, północną część Rudaw Janowickich oraz Góry Kaczawskie.

Góry Sokole stanowią wspaniałe miejsce do uprawiania wspinaczki skałkowej. To tutaj pierwsze swoje kroki stawiali m.in. Wanda Rutkiewicz, Krzysztof Wielicki, czy Wojciech Kurtyka.

Sokolik.

Sokolik (642 m n.p.m.). W tle Krzyżna Góra.

Widok z Sokolika na Trzcińsko.

Krzyżna Góra (widok z Sokolika).

Sokolik (642 m n.p.m.) z widokiem na Góry Kaczawskie.

Panorama z Sokolika na północ.

Panorama z Sokolika na południe i południowy wschód.

Schodzimy z Sokolika.

Z Sokolika schodzimy tą samą drogą do węzła szlaków, od którego kierujemy się dalej trzema kolorami na południe. W ten sposób docieramy do ciekawej grupy skalnej, zwanej Husyckimi Skałami.

Husyckie Skały opadają przeszło 20-metrowym urwiskiem. Ich nazwa wiąże się z tragicznym wypadkiem, jaki miał miejsce w nocy z 11 na 12 sierpnia 1434 roku na pobliskim zamku Sokolec stojącym na północno-zachodnim stoku Krzyżnej Góry, pod którą aktualnie zatrzymaliśmy się. Otóż uciekający z płonącej warowni husyci zmylili tamtej nocy drogę i runęli z urwiska w przepaść. Dzieje zamku Sokolec nie są dokładnie znane. Wiadomo, iż była to warownia, stanowiąca m.in. gniazdo rozbójników.

Husyckie Skały.

Od Husyckich Skał mamy szlak czarny, który odchodzi od głównego traktu na szczyt Krzyżnej Góry, na której stał owiany złą sławą zamek Sokolec. Niewiele dziś po nim zostało. Widoczny jest jedynie fragment muru zamkowego. Na szczyt Krzyżnej Góry (niem. Kreuzberg; 654 m n.p.m.) dostajemy się się po wykutych schodach. Szczyt wieńczy krzyż, na którym napis głosi: „Krzyża błogosławieństwo dla Wilchelma, jego potomnych i całej doliny”. Odlany został z polecenia Księżnej Marianny w Królewskiej Odlewni w Gliwicach. Krzyż waży 40 cetnarów, czyli około 2 tony i wznosi się blisko 7 metrów powyżej skały, szczytu góry. Ze szczytu rozciąga się widok równie piękny, co z sąsiedniego Sokolika.

Skąd wzięła się tutaj Księżna Marianna? Spoglądamy na południe, na wieś leżącą u podnóża góry - to Karpniki sięgające swymi dziejami do XIII wieku. W dolnej części wsi wznosi się neogotycki pałac. W 1822 roku kupił go dla siebie oraz żony Marianny, książę Wilhelm von Hohenzollern, brat króla pruskiego Fryderyka Wilhelma III. W pierwszej połowie XIX wieku Marianna zagospodarowała okoliczne tereny w duchu romantycznych założeń parkowo-pałacowych, włączając w nie również Rudawy Janowickie. W wielu miejscach są wciąż widoczne podjęte wówczas działania.

Podejście na Krzyżną Górę.

Stopnie wykute w wierzchołkowej skale na Krzyżnej Górze.

Widok z Krzyżnej Góry na Karpniki.

Zamek w Karpnikach.

Karpniki widziane z Krzyżnej Góry.

Krzyżna Góra (niem. Kreuzberg; 654 m n.p.m.).

Panorama z Krzyżnej Góry na południe.

Krzyżna Góra.

Schodzimy z Krzyżnej Góry. Czarny szlak doprowadza nas do głównego traktu, a następnie tym traktem do Szwajcarki. Szwajcarka mieści się w budynku, który został zbudowany dzięki staraniom księżnej Marianny w 1824 roku, jako jeden z elementów wspomnianego wcześniej założenia parkowego. Architektura Szwajcarki wyprzedzała specyficzne budownictwo tyrolskie spotykane później na tym terenie. Budynek przetrwał obie wojny i w 1950 roku trafił pod skrzydła PTTK, które uruchomiło w nim schronisko turystyczne. Odpoczywamy w nim i zjadamy ciepły posiłek.

Schronisko PTTK „Szwajcarka” (520 m n.p.m.).

Ze schroniska podążamy niebieskim szlakiem na wyraźne, rozległe, głębokie siodło Przełęczy Karpnickiej (475 m n.p.m.). Oddziela ona Góry Sokole od dalszego ciągu pasma Rudaw Janowickich. Stanowi punkt widokowy, z którego roztacza się panorama Rudaw Janowickich, Gór Sokolich oraz Karpnik, widocznych po południowo-zachodniej stronie przełęczy, od których przełęcz wzięła nazwę.

Z Przełęczy Karpnickiej dalej na Jańską Górę (niem. Henningsberg, 565 m n.p.m.). Szlak przebiega obok szczytu tej góry. Można na niego wyjść odchodzącą w lewo nieoznakowaną ścieżką. Za Jańską Górą mamy Rozdroże pod Jańską Górą. Od niego zielony szlak do Janowic Wielkich. My podążamy dalej za niebieskimi znakami.

Wchodzimy na bezimienne wzniesienie znajdujące się przed nami, na którym znajduje się grupa skałek zwana Fajka (niem. Friedrich-Wilhem Stein; ok. 610-620 m n.p.m.). Wśród nich najbardziej znana formacja nazywa się właśnie Fajka. Inne znane to Rylec, Pajęcza Skała, Szuflandia i Ząbek.

Sokolik widziany z Przełęczy Karpnickiej.

Wchodzimy w trawers stoku Jańskiej Góry.

Przed nami wzniesienie z Fajką.

Karpniki.

Przed kolejnym wzniesieniem mijamy rozdroże skąd odchodzi szlak do wsi Strużnica. My jednak wciąż trzymamy się niebieskich znaków, które prowadzą na Lwią Górę (718 m n.p.m.). Jej szczyt pokryty jest okazałymi granitowymi skałkami, noszącymi nazwę Starościńskich Skał. Erozja i denudacja nadały im fantastyczne kształty. Cała grupa Starościńskich Skał tworzy niezwykłe gniazdo skalne, swego rodzaju miasteczko skalne, pełne uroczych okien, półek, filarów i kociołków. Na wierzchowinę Starościńskich Skał najwygodniej wejść obchodząc je od zachodniej strony. Po północno-zachodniej stronie szczytu znajduje się platforma widokowa, z której w kierunku północnym rozpościera się rozległa panorama na Góry Kaczawskie i Rudawy Janowickie.

Stok Lwiej Góry.

Ekscytująca grupa Starościńskich Skał składa się z okazałych skałek o wysokości ponad 20 metrów tworzących nieduże skalne miasteczko. Wypełnione jest skalnymi oknami, półkami, szczelinami i filarami, a także kociołkami wietrzeniowymi. Kiedyś wchodziły one w skład romantycznego parku krajobrazowego stworzonego w 1822 roku przez księżną Marię Annę Amalie von Hessen-Homburg i jej męża Wilhelma Hohenzollerna, brata króla Prus Fryderyka Wilhelma III. W okolicy tych skał wytyczono liczne ścieżki spacerowe, a jednej z nich wykuto stopnie wiodące na wierzchołek skały, na której utworzono zabezpieczony poręczą punkt widokowy. Skałę tą na cześć żony księcia Wilhelma nazywano Mariannenfels (Skała Marianny).

Starościńskie Skały.

Starościńskie Skały.

Mariannenfels (Skała Marianny).

Krzyżna Góra i Sokolik widziane ze Starościńskich Skał.

Z Lwiej Góry schodzimy miejscowo podmokłą ścieżką. Ścieżka doprowadza na do utwardzonej drogi leśnej, która dochodzimy do pokaźnej skały o nazwie Piec, charakteryzująca się wysokim stopniem promieniotwórczości naturalnej. Na jej szczycie jest punkt widokowy na Dolinę Janówki. W pobliżu Pieca (po prawej stronie drogi) znajduje się Skalny Most zawieszony między skalnymi turniami na wysokości około 20 metrów. W skałach unoszących Skalny Most widzimy tablicę z napisem w języku polskim i niemieckim: „Walter Tuffeck spadł 16 maja 1931 sponad tej ściany. Ku jego pamięci od Ogólnokrajowego Męskiego Związku Gimnastycznego”.

Zejście z Lwiej Góry.

Piec.

Skalny Most.

Wciąż trzymamy się niebieskich znaków wiodących drogą schodzącą do doliny potoku Janówka. Tam przekraczamy po kamieniach wartki potok i wspinamy się ścieżką przez las, by dotrzeć do Skalnych Bram. Zaraz za Skalnymi Bramami jest wiata. Niebieski znaki prowadzą od niej ku Miedzianym Skałom i na szczyt Wołek. My zaś skręcamy na drogę w lewo, którą prowadzi czarny szlak. Na początku mamy trudności z odnalezieniem znaków szlaku, ale poniżej Głazisk Janowickich one już są. Czarne znaki prowadzą przez wiele granitowych formacji, po Głaziskach Janowickich mijamy m.in. Urwistą i Strażnicę, aż docieramy do Zamku Bolczów.

Potok Janówka.

Skalne Bramy.

Głaziska Janowickie.

Szlak do Zamku Bolczów.

W końcu osiągamy ruiny starego zamku. Jego historia sięga czasów księcia Bolcza, który wzniósł go tutaj przed 1375 rokiem. Zamek zaczął definitywnie popadać w ruinę po pożarze w 1646 roku. Mimo dość silnie zaawansowanej ruiny Bolczów cieszy się zainteresowaniem. Często zwiedzany m.in. w XIX wieku przez króla pruskiego Fryderyka Wilhelma III z małżonką hrabiną Augustą von Harrach i cesarzową rosyjską Aleksandrą. Zwiedzał go również książę, przyszły cesarz Niemiec Wilhelm I.

W pobliżu zamku, a także w jego obrębie rosną stare drzewa, w tym okazy pomników przyrody. Jednym z nich jest wiąz górski rosnący w ruinach koło studni o wymiarach 330 cm w obwodzie, wysokości 18 m i rozpiętości korony 12 m. Poza murami zamku znajdują się trzy pomnikowe buki.

Zamek Bolczów.

Plan ruin zamku.

Wewnątrz barbakanu przed wielką bramą.

W budynku mieszkalnym wysokiego zamku.

Widok na mury po budynku mieszkalnym w wysokim zamku.

Schody na kapelanię.

Widok z kapelani na Góry Sokole: Krzyżną Górę i Sokolik.

Dziedziniec niskiego zamku.

Widok w kierunku bastei.

Opuszczamy Zamek Bolczów.

Spod ruin zamkowych kierujemy się za zielonymi znakami do Janowic Wielkich. Schodzimy leśną drogą, która w końcowym biegu przechodzi w ulicę Zamkową, która doprowadza nas do centrum Janowic Wielkich, nieopodal osobliwej Alei Jarząbów Szwedzkich. To niecodzienny pomnik przyrody składający się z 80 sztuk sędziwych jarząbów szwedzkich (Sorbus intermedia), najrzadziej spotykanych w Polsce drzew rosnących w stanie dzikim.

Zejście do Janowic Wielkich.

Za centrum Janowic Wielkich, za żółtymi znakami do ośrodka „Leśny Dwór”, doskonałego miejsca na odpoczynek dla wielbicieli górskich wędrówek, położonego w leśnym zaciszu doliny potoku Janówka.

Udostępnij: