Dziennik wypraw i przystań przed kolejną wędrówką.

Iwonickie zdroje i garbata góra Cergowa [GSB-10]


za nami
pozostało
161,2 km
357,8 km
Doczekaliśmy się nareszcie. Przed nami Główny Szlak Beskidzki i październikowy Beskid Niski w kolorach jesieni. Jak to jest, że ten szlak przemierzaliśmy już dwukrotnie, a niektóre odcinki jeszcze częściej, a tak tęskno nam było czekać na ten dzień? Ten szlak to zespolenie cudownych wspomnień z przeszłości, chęci przeżywania na nowo piękna tego szlaku, ale też, a może przede wszystkim współtworzenia nowej historii z grupą niezwykłych ludzi. Zjechali się tutaj z różnych stron Polski, choć większość jest z Małopolski. Zagościliśmy w Iwoniczu-Zdroju. Zaczynamy nietypowo, bo od godzinnej przerwy na spacer po malowniczym kurorcie.

POGODA:
noc
rano
dzień
wieczór
TRASA:
Iwonicz-Zdrój (400 m n.p.m.) [czerwony szlak] Lubatowa (415 m n.p.m.) [czerwony szlak] Cergowa (716 m n.p.m.) [czerwony szlak] Nowa Wieś (350 m n.p.m.)

OPIS:
Nad Iwoniczem-Zdrojem wisi jeszcze poranna mgiełka, choć już godzina 10.45. Pełza ospale po willach kurortu. Gdy kończyliśmy tutaj czerwcową wędrówkę promieniało gorącem słońce. A dzisiaj? Też tak ma być, aura ciepła, słoneczna, ale już jesienna. Iwonicz swą historią sięga XIV wieku. Jego lokacja na prawie niemieckim nastąpiła w wieku XV. Wówczas znaczną część mieszkańców Iwonicza stanowili osadnicy niemieccy, a jego właścicielami byli przedstawiciele rodu Iwanickich. W kolejnych stuleciach właściciele zmieniali się dość często, zaś samą miejscowość dotykały różne nieszczęścia: pożary, powodzie, epidemie chorób, grabieże Tatarów, Szwedów i Siedmiogrodziań. Jednak wieś Iwonicz rozwijała, choć powoli. W 1799 roku Iwonicz został posiadłością rodziny Załuskich i należał do nich aż do 1945 roku. W drugiej połowie XIX wieku Załuscy wybudowali w Iwoniczu eklektyczny dwór, który stał się ich siedzibą rodową. Wokół powstał park. Dopiero w czasach Załuskich Iwonicz stał się znanym uzdrowiskiem, bo lecznicze właściwościach tutejszych wód mineralnych znane były dużo wcześniej. Wzmiankowane były już w 1413 roku, a więc Iwonicz można uznać za jedno z najstarszych w Polsce uzdrowisk. O istniejącym tutaj uzdrowisku wspomina również nadworny lekarz Stefana Batorego w swojej książce napisanej w 1578 roku.

Dzisiejszy Iwonicz-Zdrój funkcjonuje jako odrębna jednostka administracyjna. Podział wsi Iwonicz na dwie miejscowości: Iwonicz i Iwonicz-Zdrój przeprowadzony został w 1955 roku. W 1973 roku Iwonicz-Zdrój otrzymał prawa miejskie. Od zakończenia ostatniej wojny rozkwita. Pośród starych drewnianych willi i pensjonatów z XIX wieku, wzorowanych na modnym wówczas budownictwie uzdrowiskowym Szwajcarii, powstały nowe sanatoria poszerzające ofertę leczniczą dla kuracjuszy. Trudno jest porównywać Iwonicz-Zdrój z sąsiednim Rymanowem-Zdrojem, który olśniewa równie swoistym pięknem, choć raczej dla siebie charakterystycznym i niepodobnym do iwonickiego. Te dwie cudowne miejscowości uzdrowiskowe Podkarpacia, należące do najpiękniejszych i najbardziej malowniczych zakątków Beskidu Niskiego. Obydwie położone pośród wzniesień pokrytych lasami, będącymi pozostałościami dawnej puszczy karpackiej o wyjątkowych walorach przyrodniczo-krajobrazowych.

Biały Orzeł.
Dawna willa a później sanatorium „Biały Orzeł” zbudowane w 1923 roku.

Grupa na deptaku w Iwoniczu-Zdroju.
Grupa na deptaku w Iwoniczu-Zdroju.

Po godzinnej przerwie ruszamy przez Iwonicz-Zdrój w górę potoku Iwonka. Zostawiamy za sobą okazały gmach „Bazaru”. Wzniesiono go w latach 1876-80. Drewniana, dwupiętrowa bryła tego obiektu z czworoboczną wieżą zegarową przykuwa wzrok za każdym razem gdy tylko jesteśmy w Iwoniczu. Budynek ten jest popularnym motywem obrazów i fotografii. Stanowił luksusowy hotel dla gości uzdrowiska, obecnie mieszczą się w nim lokale handlowe oraz mieszkania dla pracowników uzdrowiska. Stanął naprzeciwko piętrowego „Domu Zdrojowego” z 1861 roku, który przypomina swoją bryłą osiemnastowieczny pałac.

Przechodzimy alejką wzdłuż podcieni budynku pijalni iwonickich wód. Został on wzniesiony z inicjatywy Załuskich w 1837 roku, ale obecny jego wygląd nadany został po przebudowie w roku 1922, a potem w latach 80-tych XX wieku. Alejka ciasno przechodzi miedzy budynkiem pijani i budynkiem Starych Łazienek zbudowanych w 1838 roku. Aktualnie mieszczą się w nim sanatorium i przychodnie uzdrowiskowe. Za budynkiem pijalni znajduje się ośmioboczna altanka z zadaszeniem wspieranym na kolumnach opartych na postumentach. Jest to tzw. „Pawilon nad źródłami” ze źródłami Amelii i Karola.

Pijalnia i Stare Łazienki.
Pijalnia i Stare Łazienki.

„Pawilon nad źródłami” ze źródłami Amelii i Karola oraz źródło Józefa.
„Pawilon nad źródłami” ze źródłami Amelii i Karola oraz źródło Józefa.

Dalej mamy modrzewiową willę „Krakowiak” wybudowaną w stylu szwajcarskim. Słynęła z najlepszych w okolicy dancingów. Do dzisiaj można usłyszeć wydobywające się z niej dźwięki muzyki tanecznej, ale obecna willa „Krakowiak” nie jest tym samym obiektem, co pierwotnie wybudowany w latach 1865-1868. Jest jednak jego kopią odbudowaną po pożarze w 2004 roku. Dochodzimy do al. Teodora Torosiewicza, na której łapiemy czerwony szlak. Główny Szlak Beskidzki prowadzi tą szosą omijając deptak zdrojowy. Aleja Teodora Torosiewicza jest asfaltową drogą poprowadzoną w górę doliny potoku Iwonka, która potem skręca do Lubatowej. Za nami znajduje się już „Stary Pałac” - najstarszy zabytek uzdrowiska, wzniesiony w 1837 roku według projektu Amelii Załuskiej, współzałożycieli uzdrowiska Iwonicz-Zdrój. Obiekt ten służył jako letni pałac rodziny Załuskich.

Stary Pałac.
Stary Pałac.

Podążamy w górę doliny wzdłuż ulicy, która na dalszym odcinku zmienia nazwę z Torosiewicza na Leśną. Przechodzimy między sanatoryjnymi budynkami: „Pod Jodłą” z lewej, „Biały Orzeł” po prawej. Wyżej mamy obiekty sportowe „Orlika”, boisko i kort tenisowy, a przed nimi nieużytkowany od lat basen kąpielowy. Wyżej na stokach Przedziwnej znajdowała się kiedyś skocznia narciarska, po której ślady wciąż można dostrzec. Poniżej dawnej skoczni stoi obecnie amfiteatr. Z tego miejsca rozchodzą się ścieżki turystyczne wiodące przez widokowe wzniesienia Przymiarki do Rymanowa-Zdroju.

Amfiteatr pod stokami Przedziwnej.
Amfiteatr pod stokami Przedziwnej.

Czerwony szlak prowadzi nas ulicą Leśną. Wkrótce oddalamy się nieco od potoku Iwonki wchodząc wyżej na stoki Przedziwnej, a następnie Żabiej Góry, na którym rozlokowały się osiedla Turkówki i Za Górą. Trasa przez te osiedla jest malownicza. Krajobrazowo śliczna szczególnie po zmianie kierunku marszu z południowego na zachodni. Wtedy naszym oczom ukazuje się po raz pierwszy Cergowska Góra. Jej masywna, garbata sylwetka może trochę przerażać, bo wiemy, że będziemy musieli się wspiąć na to wzniesienie. Na pewno wyciśnie z nas trochę potu.

Oddalamy się od potoku Iwonka, który ma swoje źródła po stronie przeciwnej niż kierunek naszego marszu, na północnych stokach Sroków Działu i na zachodnich stokach Przymiarek. Schodzimy powolutku do doliny rzeki Lubatówka, z którą potok Iwonka spotyka się na wysokości około 285 m n.p.m. w tzw. Miejscu Piastowym, gdy przepłynie przez Iwonicz, następnie płaskie obszary Dołów Jasielsko-Sanockich. My spotykamy się z Lubatówką o godzinie 12.25. Wchodzimy na prostopadłą drogę. Skręcamy w lewo i przechodzimy przez most nad Lubatówką. Idziemy do centrum wsi Lubatowa.

Stok Przedziwnej i droga do Turkówki.
Stok Przedziwnej i droga do Turkówki.

Las Przedziwnej.
Las Przedziwnej.

Widok na Cergową.
Droga z widokami na Cergową.

Z prawej mamy kościół parafialny pw. św. Stanisława Biskupa Męczennika w Lubatowej oraz pomnik rozstrzelanych przez SS Galizien w 1944 roku. Po wybuchu II wojny światowej w Lubatowej powstał jeden z pierwszych na tym terenie ruchów oporów. Mieszkańcy wsi byli silnie zaangażowani w działania przeciwko okupantowi. Organizowane były w niej punkty przerzutowe, ukrywano i udzielano schronienia ludziom poszukiwanym przez Niemców (m.in. partyzantom, jeńcom radzieckim zbiegłym z obozu pod Rymanowem, Polakom wypędzonym z Wielkopolski i Śląska). Mieszkańcy wsi w związku z tym doświadczali wielokrotnie odwetowego rozstrzeliwania, czy pacyfikacji. Najbardziej dramatycznym pod tym względem był 1944 roku. W pierwszej akcji pacyfikacyjnej po czerwcowym zamachu partyzantów na Paula Diebala, krwawego komendanta Schutzpolizei w Dukli, Niemcy aresztowali, a następnie rozstrzeliwują 1 lipca w Lesie Warzyckim koło Jasła kilkunastu mieszkańców Lubatowej. Niedługo potem mieszkańcy Lubatowej objęci zostali kolejną pacyfikacją. Tym razem objęła ona 38 mieszkańców, straconych 24 lipca 1944 roku w Lesie Grabińskim koło Iwonicza. Tamtego dnia razem z nimi zastrzeleni zostali również aresztowani z innych miejscowości m.in. Iwonicza, Brzostka i Korczyna. Razem tamtego dnia zamordowano strzałem w tył głowy 72 osoby. Uroczystości żałobne odbyły się w dniu 9 maja 1945 roku. Rozpoczęły się w miejscu mordu w lesie Grabińskim, po czym kondukt pogrzebowy podzielił się na 2 orszaki. Pierwszy z 38 trumnami skierował się do Lubatowej, gdzie dokonano uroczystego pochówku we wspólnej mogile przy kościele parafialnym. Drugi kondukt skierował się na cmentarz do Iwonicza.

Kościół pw. św. Stanisława Biskupa Męczennika w Lubatowej.
Kościół pw. św. Stanisława Biskupa Męczennika w Lubatowej.

Pomnik rozstrzelanych przez SS Galizien w 1944 roku.
Pomnik rozstrzelanych przez SS Galizien w 1944 roku.

Górujący w dolinie Lubatówki kamienno-ceglany kościół pw. św. Stanisława Biskupa Męczennika wzniesiono w latach 1911-1918. Jego wieża wznosi się na wysokość 56 metrów. Kościół ten został wybudowany kilkanaście metrów na północny-wschód od nieistniejącego już starego drewnianego kościoła z ok. 1529 roku, który został rozebrany w obawie przed zawaleniem w 1921 roku.

Przechodzimy centrum wsi. Przed budynkiem szkoły podstawowej skręcamy na szosę odchodzącą w prawo do Jasionki i Dukli. Szosą pniemy się na bardzo widokowe wzniesienie Lipki. Z prawej widoczna jest kulminacja Zygmuntówki (505 m n.p.m.) z masztem telekomunikacyjnym i przebiegającą przezeń linią wysokiego napięcia, która nadaje krajobrazowi dziwnego uroku. Zwisające nad polami przewody zawieszone na wysokich konstrukcjach – jakaś jest w tym malowniczość, a nie tylko nasze skrzywione spojrzenie wynikające z sentymentalnego powrotu w te strony. Te słupy towarzyszyły nam od pierwszej wędrówki i wpisały się już w naszej pamięci jak stały element tutejszego krajobrazu. Obracamy głowę za siebie, na północny wschód, gdzie widać Wzgórza Rymanowskie, wspomnienie czerwcowej wyprawy, i wcześniejszych wędrówek. Za nimi Rymanów-Zdrój, Wołtuszowa, Wisłoczek, Puławy, Komańcza i dalej Bieszczady. Stopniowo oddalamy się od nich. Idziemy ten szlak po raz trzeci. Czy kiedyś będzie się nam chciało przejść go kolejny raz? Z jednej strony kuszą miejsca nowe, w których jeszcze nie byliśmy, a z innej pociągają stare miejsca, w których zostały nasze najmilsze chwile wspomnień. Idąc tym samym szlakiem wracamy do nich, ale też tworzymy nowe, cudowne obrazy dla wspomnień.

Lubatowa.
Panorama Lubatowej ze stoków Lipki.

Przed rośnie Cergowska Góra. Przechodzimy wierzchołek wzniesienia Lipki. Schodzimy. Po drugiej stronie wzniesienia Lipki szosa ostro skręca na prawo na Jasionkę i Duklę. Opuszczamy w tym miejscu szosę, bo szlak kieruje nas dalej prosto na łąki. Skraj lasu barwi się jeszcze silnymi kolorami jesieni. Takiej właśnie wędrówki oczekiwaliśmy - jesiennej i udało się. W pewnych odstępach na drzewach wiszą wstążki znakujące trasę jakiegoś biegu. Ta forma rekreacji jest co raz bardziej popularna: maratony, półmaratony i inne biegi. O!... Na jednym z krzaków obok wstążki wisi czarny biustonosz. Komuś musiało być naprawdę gorąco ;)

Wzniesienie Lipki i widok na Cergową.
Wzniesienie Lipki i widok na Cergową.

Zygmuntówka (505 m n.p.m.).
Zygmuntówka (505 m n.p.m.).

Do dolinki.
Do dolinki.

Biustonosz na krzaku.
Komuś było gorąco ;)

Teren obniża się ku brzegowi lasu do miejsc podmokłych i błotnistych na szlaku. Udaje się przejść w miarę na czysto. Wchodzimy do lasu i zaraz na jego skraju robimy postój. O godzinie 13.30 ruszamy dalej. Zaczynamy podejście Cergowej. Nie jest aż takie ostre, jak sugerowała potężna sylwetka góry widziana z pokonanych wzniesień. Szlak prowadzi trawersem po południowej stronie stoku. Płaj wiedzie przez barwny las do osuwiskowego rowu. Do którego skręca i dalej ostro pnie się na wschodnią krawędź grzbietu. Gdzieś w okolicy, w pasie skałek ograniczających rów osuwiskowy znajduje się jaskinia o nazwie „Gdzie spadł samolot”. Znów nie znajdujemy tej jaskini, ale pewnie dlatego, że właściwie nie poświęcamy czasu na jej poszukiwania.

Las.
Wchodzimy do lasu.

Płajem w górę.
Płajem w górę stoku.

Płaj przed rowem osuwiskowym.
Płaj przed rowem osuwiskowym.

Korona jesiennego lasu.
Korona jesiennego lasu.

Idziemy w górę rowem osuwiskowym. Jego brzegi wypełnia mnóstwo wychodni. Teren porasta piękny las bukowy. Las rozsłonecznia słońce. Drzewa nie mają już szczelnego listowia. O godzinie 14.05 osiągamy grzbiet. Z miejsca tego na południowo-wschodnią stronę schodzi stromym stokiem przecinka. My kierujemy się w przeciwnym kierunku.

Rów osuwiskowy.
Rów osuwiskowy.

Las Cergowej.
Las Cergowej.

Początek grzbietu.

Wędrujemy teraz już w miarę wyrównanym grzbietem Cergowej, porośnięty z obu stron bukami, których gałęzie wygięte są w północno-wschodnim kierunku (wyglądają tak jakby poddawały się silnemu wiatrowi wiejącemu od południowego zachodu). Dzisiaj jednak nie ma żadnego wiatru. W przeciwieństwie do dość łagodnego stoku południowo-zachodniego, po drugiej stronie grzbietu uformowane zbocze jest bardzo bliskie pionowej ścianie. Zejście w dół tamtą stroną nie było by możliwe bez lin.

Pośród buków rosną również inne drzewa, w tym cis pospolity (jedno z najrzadszych drzew w Polsce) chroniony tutaj rezerwatem leśnym o powierzchni 63,5 ha. Obejmuje on północne zbocza Cergowej. Ochroną tego rezerwatu objęte są również fragmenty lasu mieszanego z rzadkimi gatunkami flory. W najniższych położeniach rezerwatu rośnie olszynka karpacka, wyżej zaś grąd z wielogatunkowym drzewostanem, na który składają się graby, lipy, dęby szypułkowe, trześnia, jesiony i jawory. We wschodniej części rezerwatu rośnie też wiąz górski i jaworzyna górska. Gdybyśmy wędrowali tędy w czerwcu, lipcu lub sierpni zapewne spotkalibyśmy w runie paprocie, miesięcznice, czosnek niedźwiedzi, a przy odrobinie szczęścia także kwiaty chronionej i rzadkiej lilii złotogłów.

Urwisty północno-wschodni stok Cergowej.
Urwisty północno-wschodni stok Cergowej.

Urwisty północno-wschodni stok Cergowej.
Urwisty północno-wschodni stok Cergowej.

Widok na dolinę Jasionki.
Widok na dolinę Jasionki.

Dobrze jest przejść się Tymy samymi szlakami o różnych porach roku. W październiku las na Cergowej jest bardzo przejrzysty, wpada do niego mnóstwo światła słonecznego, a widoki na doliny, szczególnie na dolinę pod urwistymi północno-wschodnimi stokami do doliny Jasionki są imponujące. W lecie, czy podczas zazielenionej już wiosny widoki z Cergowej pojawiają się właściwie tylko z jednego znanego nam miejsca. Teraz między drzewami pozbawionymi w znacznej części liści dolinę Jasionki widzimy prawie cały czas. Ma się wrażenie, że jesteśmy na najwyższej górze w okolicy, a nawet najwyższej w całym Beskidzie Niskim, ale to tylko tak się wydaje.

Grzbiet Cergowej.
Grzbiet Cergowej.

Około godziny 14.30 przechodzimy przez środkowy wierzchołek Cergowej. Cergowa ma ich trzy. Pierwszy jaki mijaliśmy, wschodni mamy już za sobą. Przed nami najwyższy, zachodni, mający 716 m n n.p.m. Wchodzimy na niego o godzinie 14.45. Na szczycie trwa budowa wieży widokowej. Miała być ponoć gotowa na wakacje 2017. Na chwilę obecną jest wylany solidny fundament. Pewnie budowniczowie nie zdążą jej wznieść tego roku.

Na szczycie Cergowej stoi metalowy krzyż, a przy nim skrzyneczka z dziennikiem i długopisem. W dzienniku można pozostawić swój ślad pobytu na szczycie góry. Po gościnie na szczycie Cergowej zaczynamy schodzić w dół o godzinie 15.00. W partiach wierzchołkowych spotykamy turystów podążających cały GSB w przeciwną stronę. Jeszcze trochę im zostało do końca, ale już znacznie mniej dystansu, niż ten który pozostawili za sobą. Zagadujemy się dłuższą chwilę. Żegnamy z życzeniami szczęśliwej drogi.

Zespół zamykający grupę na najwyższym szczycie.
Zespół zamykający grupę na najwyższym szczycie.

Cergowa (716 m n.p.m.).
Cergowa (716 m n.p.m.).

Szlak wprowadza na wierzchołek krótkiego bocznego grzbietu odchodzącego od głównego wierzchołka Cergowej. Za tym wierzchołkiem szlak prowadzi przez niewielkie polanki obrośnięte młodnikiem, po czym wprowadza do bukowego lasu. Na skraju lasu napotykamy kilka egzemplarzy dzwonka rozpierzchłego (Campanula patula L.). To zaskoczenie o tej porze roku, bo roślina ta kwitnie normalnie od maja do lipca. Jesienne barwy ujmują wszelkie ludzie umysły, nie tylko oczy, ale też ta zasypiająca przyroda zdaje się cudownie pachnieć, fascynować cichością. Ptasie nawoływania odeszły już w niepamięć. Ptaki opuściły lasu już niemal zupełnie. Przez moment daje się usłyszeć jedynie głuche, ale donośne bębnienie dzięcioła. Między konarami widać coraz bliższą dolinę Jasiołki. Co raz natarczywiej słychać ruchliwość szosy (droga krajowa nr 9).

Szlak z Cergowej.
Szlak ze szczytuj wprowadza na boczny grzbiet.

Kulminacja bocznego grzbietu.
Kulminacja bocznego grzbietu.

Przed polankami.
Przed polankami.

Na skraju lasu.
Na skraju lasu.

Dzwonek rozpierzchły (Campanula patula L.).
Dzwonek rozpierzchły (Campanula patula L.).

Wejście do lasu.
Wejście do lasu.

Przeszkody.
Przeszkody.

Zbocze przed wyjściem z lasu jest stromsze. O godzinie 15.50 wchodzimy na widokowe łąki Nowej Wsi. Pod drugiej stronie doliny wznosi się przed nami kolejny masyw do przejścia. Pod jednym ze szczytów tego masywu o nazwie Kilianowska Góra (560 m n.p.m.) intensywnie pracuje kamieniołom. Pod wzniesieniem Kilianowskiej Góry znajduje się dolina Chyrowskiego Potoku, przez którą poprowadzona jest droga dojazdowa do kamieniołomu. Dolinę tą zamyka wzniesienie Chyrowej (695 m n.p.m.). Z lewej zaś wzgórze Zaśpit, na które podążymy czerwonym szlakiem już jutro.

Zaraz opuścimy las.
Zaraz opuścimy las.

Kilianowska Góra (560 m n.p.m.).
Kilianowska Góra (560 m n.p.m.).

Stok Cergowej.
Stok Cergowej.

Łąki i pola Nowej Wsi na stoku Cergowej.
Łąki i pola Nowej Wsi na stoku Cergowej.

Ostrewki.
Ostrewki.

Kapliczka przydrożna w Nowej Wsi.
Kapliczka przydrożna w Nowej Wsi.

Barwy jesieni.
Pomalowała jesień.

Schodzimy do wsi. Żegnamy las Cergowej malowany barwami jesieni. Wchodzimy między domostwa Nowej Wsi. Dróżki kierują nas do kładki nad rzeką Jasiołką, za którą mamy bardzo ruchliwą szosę. Tutaj o godzinie 16.00 opuszczamy Główny Szlak Beskidzki. Odjeżdżamy w kierunku Dukli, gdzie już (nie czekając na jutro) dzisiaj rozpoczynamy program uzupełniający wędrówki po Głównym Szlaku Beskidzkim...



Udostępnij:

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz


Życie jest zbyt krótkie, aby je przegapić.

Liczba wyświetleń

Popularne posty (ostatnie 30 dni)

Etykiety

Archiwum bloga

Z nimi w górach bezpieczniej

Zapamiętaj !
NUMER RATUNKOWY
W GÓRACH
601 100 300

Mapę miej zawsze ze sobą

Stali bywalcy

Odbiorcy


Wyrusz z nami na

Główny Szlak Beskidu Wyspowego


ETAP DATA, ODCINEK
1
19.11.2016
[RELACJA]
Szczawa - Jasień - Ostra - Ogorzała - Mszana Dolna
2
7.01.2017
[RELACJA]
Mszana Dolna - Potaczkowa - Rabka-Zdrój
3
18.02.2017
[RELACJA]
Rabka-Zdrój - Luboń Wielki - Przełęcz Glisne
4
18.03.2017
[RELACJA]
Przełęcz Glisne - Szczebel - Kasinka Mała
5
27.05.2017
[RELACJA]
Kasinka Mała - Lubogoszcz - Mszana Dolna
6
4.11.2017
[RELACJA]
Mszana Dolna - Ćwilin - Jurków
7
9.12.2017
[RELACJA]
Jurków - Mogielica - Przełęcz Rydza-Śmigłego
8
20.01.2018
[RELACJA]
Przełęcz Rydza-Śmigłego - Łopień - Dobra
9
10.02.2018
[RELACJA]
Dobra - Śnieżnica - Kasina Wielka - Skrzydlna
10
17.03.2018
[RELACJA]
Skrzydlna - Ciecień - Szczyrzyc
11
10.11.2018
[RELACJA]
Szczyrzyc - Kostrza - Tymbark
12
24.03.2019
[RELACJA]
Tymbark - Kamionna - Żegocina
13
14.07.2019
[RELACJA]
Żegocina - Łopusze - Laskowa
14
22.09.2019
[RELACJA]
Laskowa - Sałasz - Męcina
15
17.11.2019
[RELACJA]
Męcina - Jaworz - Limanowa
16
26.09.2020
[RELACJA]
Limanowa - Łyżka - Pępówka - Łukowica
17
5.12.2020
[RELACJA]
Łukowica - Ostra - Ostra Skrzyż.
18
6.03.2021
[RELACJA]
Ostra Skrzyż. - Modyń - Szczawa

Smaki Karpat

Wołoskimi śladami

Główny Szlak Beskidzki

21-23.10.2016 - wyprawa 1
Zaczynamy gdzie Biesy i Czady,
czyli w legendarnych Bieszczadach

BAZA: Ustrzyki Górne ODCINEK: Wołosate - Brzegi Górne
Relacje:
13-15.01.2017 - Bieszczadzki suplement do GSB
Biała Triada z Biesami i Czadami
BAZA: Ustrzyki Górne
Relacje:
29.04.-2.05.2017 - wyprawa 2
Wielka Majówka w Bieszczadach
BAZA: Rzepedź ODCINEK: Brzegi Górne - Komańcza
Relacje:
16-18.06.2017 - wyprawa 3
Najdziksze ostępy Beskidu Niskiego
BAZA: Rzepedź ODCINEK: Komańcza - Iwonicz-Zdrój
Relacje:
20-22.10.2017 - wyprawa 4
Złota jesień w Beskidzie Niskim
BAZA: Iwonicz ODCINEK: Iwonicz-Zdrój - Kąty
Relacje:
1-5.05.2018 - wyprawa 5
Magurskie opowieści
i pieśń o Łemkowyni

BAZA: Zdynia ODCINEK: Kąty - Mochnaczka Niżna
Relacje:
20-22.07.2018 - wyprawa 6
Ziemia Sądecka
BAZA: Krynica-Zdrój ODCINEK: Mochnaczka Niżna - Krościenko nad Dunajcem
Relacje:
7-9.09.2018 - wyprawa 7
Naprzeciw Tatr
BAZA: Studzionki, Turbacz ODCINEK: Krościenko nad Dunajcem - Rabka-Zdrój
Relacje:
18-20.01.2019 - wyprawa 8
Zimowe drogi do Babiogórskiego Królestwa
BAZA: Jordanów ODCINEK: Rabka-Zdrój - Krowiarki
Relacje:
17-19.05.2019 - wyprawa 9
Wyprawa po wschody i zachody słońca
przez najwyższe partie Beskidów

BAZA: Markowe Szczawiny, Hala Miziowa ODCINEK: Krowiarki - Węgierska Górka
Relacje:
22-24.11.2019 - wyprawa 10
Na śląskiej ziemi kończy się nasza przygoda
BAZA: Równica ODCINEK: Węgierska Górka - Ustroń
Relacje:

GŁÓWNY SZLAK WSCHODNIOBESKIDZKI

termin 1. wyprawy: 6-15 wrzesień 2019
odcinek: Bieszczady Wschodnie czyli...
od Przełęczy Użockiej do Przełęczy Wyszkowskiej


termin 2. wyprawy: wrzesień 2023
odcinek: Gorgany czyli...
od Przełęczy Wyszkowskiej do Przełęczy Tatarskiej


termin 3. wyprawy: wrzesień 2024
odcinek: Czarnohora czyli...
od Przełęczy Tatarskiej do Gór Czywczyńskich

Koszulka Beskidzka

Niepowtarzalna, z nadrukowanym Twoim imieniem na sercu - koszulka „Wyprawa na Główny Szlak Beskidzki”.
Wykonana z poliestrowej tkaniny o wysokim stopniu oddychalności. Nie chłonie wody, ale odprowadza ją na zewnątrz dając wysokie odczucie suchości. Nawet gdy pocisz się ubranie nie klei się do ciała. Wilgoć łatwo odparowuje z niej zachowując jednocześnie komfort cieplny.

Fascynujący świat krasu

25-27 lipca 2014 roku
Trzy dni w Raju... Słowackim Raju
Góry piękne są!
...można je przemierzać w wielkiej ciszy i samotności,
ale jakże piękniejsze stają się, gdy robimy to w tak wspaniałym towarzystwie – dziękujemy Wam
za trzy niezwykłe dni w Słowackim Raju,
pełne serdeczności, ciekawych pogawędek na szlaku
i za tyleż uśmiechu.
24-26 lipca 2015 roku
Powrót do Słowackiego Raju
Powróciliśmy tam, gdzie byliśmy roku zeszłego,
gdzie natura stworzyła coś niebywałego;
gdzie płaskowyże pocięły rokliny,
gdzie Spisza i Gemeru łączą się krainy;
by znów wędrować wąwozami dzikich potoków,
by poczuć na twarzy roszące krople wodospadów!
To czego jeszcze nie widzieliśmy – zobaczyliśmy,
gdy znów w otchłań Słowackiego Raju wkroczyliśmy!


19-21 sierpnia 2016 roku
Słowacki Raj 3
Tam gdzie dotąd nie byliśmy!
Przed nami kolejne trzy dni w raju… Słowackim Raju
W nieznane nam dotąd kaniony ruszymy do boju
Od wschodu i zachodu podążymy do źródeł potoków
rzeźbiących w wapieniach fantazję od wieków.
Na koniec pożegnalny wąwóz zostanie na południu,
Ostatnia droga do przebycia w ostatnim dniu.

           I na całe to krasowe eldorado
spojrzymy ze szczytu Havraniej Skały,
           A może też wtedy zobaczymy
to czego dotąd nasze oczy widziały:
           inne słowackie krasy,
próbujące klasą dorównać pięknu tejże krainy?
           Niech one na razie cierpliwie
czekają na nasze odwiedziny.

7-9 lipca 2017 roku
Słowacki Raj 4
bo przecież trzy razy to za mało!
Ostatniego lata miała to być wyprawa ostatnia,
lecz Raj to kraina pociągająca i w atrakcje dostatnia;
Piękna i unikatowa, w krasowe formy bogata,
a na dodatek zeszłego roku pojawiła się w niej ferrata -
przez dziki Kysel co po czterdziestu latach został otwarty
i nigdy dotąd przez nas jeszcze nie przebyty.
Wspomnień czar ożywi też bez większego trudu
fascynujący i zawsze urzekający kanion Hornadu.
Zaglądnąć też warto do miasta mistrza Pawła, uroczej Lewoczy,
gdzie w starej świątyni świętego Jakuba każdy zobaczy
najwyższy na świecie ołtarz, wyjątkowy, misternie rzeźbiony,
bo majster Paweł jak Wit Stwosz był bardzo uzdolniony.
Na koniec zaś tej wyprawy - wejdziemy na górę Velka Knola
Drogą niedługą, lecz widokową, co z góry zobaczyć Raj pozwala.
Słowacki Raj od ponad stu lat urodą zniewala człowieka
od czasu odkrycia jej przez taternika Martina Rótha urzeka.
Grupa od tygodni w komplecie jest już zwarta i gotowa,
Kaniony, dzikie potoki czekają - kolejna rajska wyprawa.


Cudowna wyprawa z cudownymi ludźmi!
Dziękujemy cudownym ludziom,
z którymi pokonywaliśmy dzikie i ekscytujące szlaki
Słowackiego Raju.
Byliście wspaniałymi kompanami.

Miało być naprawdę po raz ostatni...
Lecz mówicie: jakże to w czas letni
nie jechać znów do Słowackiego Raju -
pozwolić na zlekceważenie obyczaju.
Nawet gdy niemal wszystko już zwiedzone
te dzikie kaniony wciąż są dla nas atrakcyjne.
Powiadacie też, że trzy dni w raju to za krótko!
skoro tak, to czy na cztery nie będzie zbyt malutko?
No cóż, podoba nam się ten kras,
a więc znów do niego ruszać czas.
A co wrzucimy do programu wyjazdu kolejnego?
Może z każdego roku coś jednego?
Niech piąty epizod w swej rozciągłości
stanie się powrotem do przeszłości,
ruszajmy na stare ścieżki, niech emocje na nowo ożyją
gdy znów pojawimy się w Raju z kolejną misją!

15-18 sierpnia 2018 roku
Słowacki Raj 5
Retrospekcja
Suchá Belá - Veľký Sokol -
- Sokolia dolina - Kyseľ (via ferrata)

Koszulka wodniacka

Tatrzańska rodzinka

Wspomnienie


519 km i 18 dni nieustannej wędrówki
przez najwyższe i najpiękniejsze partie polskich Beskidów
– od kropki do kropki –
najdłuższym górskim szlakiem turystycznym w Polsce


Dorota i Marek Szala
Główny Szlak Beskidzki
- od kropki do kropki -

WYRÓŻNIENIE
prezentacji tego pasjonującego przedsięwzięcia na



za dostrzeżenie piękna wokół nas.

Dziękujemy i cieszymy się bardzo,
że nasza wędrówka Głównym Szlakiem Beskidzkim
nie skończyła się na czerwonej kropce w Ustroniu,
ale tak naprawdę doprowadziła nas aż na
Navigator Festival 2013.

Napisz do nas