Dziennik wypraw i przystań przed kolejną wędrówką.

Biała Królowa polskich Bieszczadów

Na niebie odsłonił się błękit. Skrząca się w słońcu biel poraża. Widzimy tu zimę, jakiej wielu nie widziało od lat. Nawet miejscowi mówią, że dawno tu takiej nie było. Ustrzyki Górne i całe Bieszczady zostały zasypane śniegiem. Drogowcy kolejny dzień non stop ciężko pracują nad zapewnieniem przejezdności dróg. Z wyjazdem na Przełęcz Wyżniańską, czy Wyżnią problemy mają nawet pojazdy terenowe. Bieszczadzka Obwodnica jest tam oblodzona, a na serpentynach jest wąsko. Droga w przeciwną stronę prowadząca do Wołosatego biegnie jednak płasko. Przejechały już po niej śnieżne pługi.

TRASA:
Wołosate (724 m n.p.m.) Przełęcz pod Tarnicą (1276 m n.p.m.) Tarnica (1346 m n.p.m.) Przełęcz pod Tarnicą (1276 m n.p.m.) Wołosate (724 m n.p.m.)

OPIS:
Z Wołosatego prowadzi najkrótsza droga na królową polskich Bieszczadów. Niebieski szlak zaczyna się za ostatnimi domkami leśników i pracowników Bieszczadzkiego Parku Narodowego. O godzinie 8.40 robimy pamiątkową fotografię grupy i ruszamy. Z prawej wśród drzew stała kiedyś bojkowska cerkiew pod wezwaniem Wielkiego Męczennika Dymitra, zbudowana w 1872 roku. Spalono ją razem ze wsią w 1946 roku po wysiedleniu mieszkańców do ZSRR. Po cerkwi i otaczającym ją cmentarzu pozostały już tylko kamienne resztki, które w ostatnich dniach nakryte zostały warstwą śniegu.

Szlak jest nieco przetarty. Zobaczymy jak daleko. Przechodzimy przez ledwie widoczny mostek. Z puchu wystają jego drewniane poręcze. Szlak podprowadza pod samotnie stojący słupek z drogowskazami, za którym odbijamy nieco na lewo i podążamy do ściany lasu. Jest jeszcze dość płasko. Otaczają nas rozległe łąki pokryte warstwą białego puchu o wygładzonej wiatrem powierzchni. Gdy zima odejdzie z Wołosatego zagości tu kolor właściwy wiośnie, a na trawy wybiegną konie huculskie.

Grupa na drodze w Wołosatym.

Droga w Wołosatem w stronę przełęczy Beskid.

Przy budkach Bieszczadzkiego Parku Narodowego.
Zaczynamy marsz przy budkach Bieszczadzkiego Parku Narodowego.

Zasypany mostek.
Zasypany mostek.

Rozległe łąki pokryte warstwą białego puchu.
Rozległe łąki pokryte warstwą białego puchu.

Po niebie przechadzają się tymczasem chmury o kolorystyce różnorodnej, od białoobłoczkowej po ciemnochmurzastą. Przepychają się, a może również mieszają. Coraz wyraźniej widać, to co zapowiadały prognozy – słońce i błękitne niebo… i to, po co tu przyjechaliśmy, najprawdziwszy pejzaż zimowy:
Jest mroczno. Góry w wielkiej ciszy stoją
jak tu i tam sterczące skrzydła aniołów.
W dole trzy domki przysiadły niby małe pieski, co się wszystkiego boją
Niebieska sieć lasu zaraz zacznie nowy, milczący połów.

I słychać tylko, jak jemiołuszki gwarzą cienko,
pędzące z wiatrem w głogów czerwonych karetach.
Pod lasem młodnikiem, niby listek wąski, jesienny,
lis sunął tam, gdzie pieje kurnikowa meta.

Wtem łagodnie, jakby skrzydłami ptaków, zakryto mi palcami oczy.
Ach - mówię - kochanie, gdzie masz rękawiczki? Zimno jest od dni paru.
Uważaj na swe ręce, żeby ci ich mróz czasem nie zauroczył,
bo bez twych rąk, miła, świat byłby pusty jak drzewce bez sztandaru.


(Jerzy Harasymowicz - Pejzaż zimowy)

Spojrzenie w stronę Wielkiej Rawki.
Spojrzenie w stronę Wielkiej Rawki.

Łąki pokryte śniegiem w Wołosatym.
Pod ciemnymi chmurami.

Wkrótce wchodzimy w pas zagajników, po czym do lasu odtąd wspinając się w górę po niewidocznych stopniach przykrytych śniegiem. Początkowe ostre podejście jest krótkie. Dalej dróżka wije się między drzewami, przez baśniowy las. Przeważają w nim buki, ale świerków rośnie w nim też niemało. Buki nie są jednak zbyt wysokie. Nie są typowymi wyniosłymi drzewami, lecz jakby nienaturalnie rozłożyste i powykrzywiane na wszystkie strony.

Do lasu wdzierają się promienie słońca dotykające śnieżnej powierzchni przykrywającej leśne runo. Odbijają się od powierzchni śniegu, ale światła tego nie jest dużo. Las generalnie jest zacieniony, bowiem obfite śnieżne czapy osiadłe na gałęziach stanowią zbyt dużą przeszkodę nawet dla tak silnego słońca. Nie możemy doczekać się wyjścia na skraj połoniny, choć sam las jest śliczny i bardzo ekscytujący.

Nie ma wiatru, który strącał by śnieżne pióra z gałązek drzew. Tylko przelatujące z gałązki na gałązkę sikorki strącają z nich biały pył. Czasem jego szczypta wpadnie za kołnierz, gdy strącimy go sami ocierając się o gałęzie. Kończymy trawersować Hudów Wierszek (965 m n.p.m.). Schodzimy na płytką przełęcz.

Przez baśniowy las.
Przez baśniowy las.

Do lasu przenikają skrawki promieni słonecznych.
Do lasu przenikają skrawki promieni słonecznych.

Trawers stoku wzniesienia Hudów Wierszek (965 m n.p.m.).
Trawers stoku wzniesienia Hudów Wierszek (965 m n.p.m.).

Zejście na płytką przełączkę.
Zejście na płytką przełączkę.

Przed wiatą.
Przed wiatą.

Powyżej przełęczy stoi duża wiata. Ktoś w niej odpoczywa. Nie przeszkadzamy. Mijamy wiatę o godzinie 10.00. Dalej szlak jest słabiej przetarty, ale idziemy. Szlak wprowadza wciąż łagodnym, silnie zalesionym zboczem. Buki przez moment wydają się być roślejsze, ale niebawem wyraźnie ich wysokość zmniejsza się, przechodząc w formę krzaczastą. Jednocześnie zwiększa się nachylenie stoku, na który silnie nacieramy. O godzinie 10.15 osiągamy przedpole połoniny. Chwilę potem wchodzimy jednak w gęsty młodnik, lecz za kilka minut wychodzimy z niego na skraj rozległego obszaru, pozbawionego praktycznie czegokolwiek. Przed nami śnieżna pustynia sięgająca samego wierzchołka, który wznosi się na wprost.

Wiata.
Wiata.

Bukowy las.
Bukowy las.

Coraz ostrzej w górę.
Coraz ostrzej w górę. Las drzew zmniejsza wysokość.

Szukamy szlaku. Jego przebieg można rozpoznać tylko po ledwie wystających spod śniegu tasiemkach Bieszczadzkiego Parku Narodowego, które wytyczają drogę na szczyt Tarnicy. W zimie przebiegi szlaków nie muszą pokrywać się z tymi wyznaczonymi, które nie zawsze są widoczne. Często ze względów bezpieczeństwa wydeptuje się drogę w innych miejscach, dla obejścia miejsc zagrożonych lawinami.

Podążamy niezbyt głębokimi zakosami w kierunku Przełęczy pod Tarnicą. Widać ją po lewej stronie od wierzchołka góry zwieńczonego charakterystycznym krzyżem. Zbocze pokryte warstwą śniegu wygląda na pozbawione wszelkiego życia. Gdzieniegdzie tylko wystają ze śniegu pojedyncze, małe drzewka, oblepione lodowymi pióropuszami.

Niedaleko pod przełęczy widać małe punkciki poruszające się w przepisowych odstępach - Patryka i Marka brodzących w śniegu po pas. Robią pierwszy ślad przetarcia szlaku. To ciężka robota. Co pewien czas zamieniają się pozycjami, by odpocząć. Przed nimi na skiturach śnieg ugniata Kuba. Podążamy za nimi powoli w górę.

Z lewej obielony grzbiet Szerokiego Wierchu obniża się na północny zachód w kierunku Ustrzyk Górnych. Za nami widoczna staje się dolina Wołosatki, ograniczona z drugiej strony zalesionym grzbietem granicznym. Z każdym krokiem w górę otacza nas rozleglejsza panorama.

Wyszliśmy na połoninę.
Wyszliśmy na połoninę. W dali małe punkciki - Kuba,Patryk, Marek i ktoś jeszcze. Przecierają szlak.

Na wprost nas wznosi się grzbiet Tarnicy.
Na wprost nas wznosi się grzbiet Tarnicy.

Szlak na Tarnicę.
Na szlaku.

Szlak na Tarnicę.
Na szlaku.

O grzbiety ocierają się przepływające chmury. Jedna z nich na dłużej zahaczyła się o wierzchołek Tarnicy. Sznureczek ludzi pod jej stokiem skręca łukiem na lewo nad źródliskową dolinkę potoku Zwór. Potem zakosami odchodzi od niej w kierunku jedynego w swoim rodzaju siodła przełęczy, o charakterystycznym kształcie kojarzącym się tylko z tą górą, która jest naszym celem.

Oczy nie są przywykłe do takich ilości śniegu, nie w naszym kraju i w dzisiejszych czasach. Tak naprawdę to góra już wprowadza w zachwyt wystarczająco ogromny, aby już w tym miejscu mieć pełną satysfakcję. Plener zimowy pod Tarnicą jest tak cudowny, że wydaje się być nieprawdziwy. Zmysły wariują z radości patrzenia na wszystko wokół.

Raz spoglądamy na przełęcz pod Tarnicą, zwaną od kształtu Siodłem, raz podnosimy głowę wyżej ku wierzchołkowi. Z grzbietu widać wystające bryły lodu. One jednoznacznie uzmysławiają surowość tutejszego klimatu, wbrew cudownej łagodności grzbietów połoniny, bezkreśnie pokrytych białym puchem. Te grzbiety wyglądają tak niewinnie, w rzeczywistości zwodząc zmysły, mogą być bardzo niebezpieczne. Tarnica i inne wznoszące się w sąsiedztwie masywy potrafią pokazać rogi.

Połonina pod Tarnicą.
Z każdym krokiem w górę otacza nas rozleglejsza panorama.

Szlak na Tarnicę.
Patrząc w górę można trochę poczuć się jak w Himalajach.

Nad doliną potoku Zwór.
Nad doliną potoku Zwór.

Dolina potoku Zwór.
Dolina potoku Zwór.

Pod przełęczą.
Sznureczek ludzi pod przełęczą.

Wchodzimy na Przełęcz pod Tarnicą po 2 godzinach i 20 minutach marszu. Jest godzina 11.00. Po drugiej stronie przełęczy jest mnóstwo słońca. Na stoku opadającym na Przełęcz Goprowską widać nawisy. Za Przełęczą Goprowską wznosi się grzbiet Krzemienia, a za nim bardziej na zachodzie Bukowe Berdo. Obydwa grzbiety oświetlone są niebywałą jaskrawością słoneczną. Niesamowity zimowy krajobraz z wysokości 1285 m n.p.m. nasyca tak bardzo, że niektórym to wystarcza. Delektują się widokami i dalej iść nie chcą. Osiemnastu z nas decyduje się nacierać dalej. Wszyscy wiemy, że będzie ciężko.

Ruszamy na bezpośredni atak szczytowy. Na stokach Tarnicy, powyżej przełęczy, nie widać żadnego przetarcia szlaku. Dalsza wędrówka będzie wymagać dużo większego wysiłku niż wcześniej. Najgorzej mają oczywiście ci idący na przodzie. Wspinamy się brodząc w miękkim śniegu. Pod śniegiem jest warstwa lodu, która stwarza warunki do wytworzenia się lawiny, dlatego początkowo wspinamy się inną drogą niż czynimy to latem - nieco powyżej wyznaczonego szlaku. W ten sposób przechodzimy ponad śnieżnym nawisem wytworzonym na północno-wschodniej wystawie. Ta wystawa to efekt ostatnich silnych wiatrów i dużych opadów świeżego śniegu, stwarzającego zagrożenia wg wzorca GM-6.

Słońce świeci prosto w oczy. Kontynuując trawers Tarnicy przechodzimy na wschodnią stronę stoku, gdzie śnieg jest wywiany. Pod nogami mamy twardą lodową skorupę pokrytą kilkunasto centymetrowym pyłem śnieżnym. Tu już nie ma się czego obawiać. Pewnie podążamy dalej wracając na drogę szlaku turystycznego i o godzinie 11.20 wchodzimy na ogrodzony barierkami wierzchołek Tarnicy (1346 m n.p.m.).

Przełęcz pod Tarnicą (1285 m n.p.m.).
Przełęcz pod Tarnicą (1285 m n.p.m.).

Początek natarcia na szczyt.
Początek natarcia na szczyt.

Słońce pokazuje się zza masywu.
Słońce pokazuje się zza masywu.

W stronę Kopy Bukowskiej, Halicz i Rozsypańca.
Patrzymy w stronę Kopy Bukowskiej, Halicza i Rozsypańca.

Tarnica.
Nad wierzchołkiem zawisło słońce.

Stok Tarnicy.
Wspinamy się brodząc w miękkim śniegu.

Tarnica (1346 m n.p.m.).
Tarnica (1346 m n.p.m.) - biała królowa polskich Bieszczadów.

Grupa na Tarnicy.
Grupa na Tarnicy.

Pamiątkowe zdjęcie na szczycie.
Pamiątkowe zdjęcie na szczycie.

Tarnica i przylegające do niej połoniny od dawna uznawane były za jeden z najpiękniejszych zakątków Bieszczadów. Wznosi się pomiędzy szeroką i rozległą doliną Sanu na wschodzie, a wcinającą się między masywy doliną potoku Wołosatki. Wołosatka silnie wcina się w masywy tworząc jedyne swego rodzaju górskie gniazdo, zwane Gniazdem Tarnicy. Otaczają go potężne grzbiety stanowiące kwintesencję piękna polskich Bieszczadów, o tej porze szczególnego piękna. To ono właśnie, to otaczające piękno wyzwala euforię, bardziej niż fakt zdobycia szczytu góry.

Marzenie zobaczenia na własne oczy oszronionego krzyża na Tarnicy zostało spełnione. Pięknie i opleciony lodem, misternie ukształtowanym surowym dłutem przyrody – mrozem i porywistym wiatrem. Ostre słońce nic tu nie może wskórać. Świeci intensywnie, ale jego ciepłota nie jest tu i teraz wyczuwalna. Jest bardzo chłodno, choć wiatr delikatnie powiewa. To nietypowe dla Tarnicy, aby tylko delikatny wietrzyk nad nią powiewał.

Trudno uwierzyć, że stoimy na Tarnicy uwodzącej zimowa scenerią. Góra wspaniale wygląda okryta białym płaszczem. Uwodziła nas takim strojem już od dawna. Dostaliśmy to o czym marzyliśmy. Jesteśmy szczęśliwi. O godzinie 11.55 opuszczamy szczyt. Schodzimy powolutku, chyba nie do końca jeszcze wierząc w to, że marzenie nasze zostało spełnione w tak wspaniałą aurę. Dlaczego nie możemy tu zostać jeszcze dłużej?

Dolina Wołostaki z Tarnicy.
Dolina Wołostaki z Tarnicy.

Wołosate.
Wołosate.

Krzemień, Kopa Bukowska, Halicz.
Krzemień, Kopa Bukowska, Halicz.

Szeroki Wierch.
Szeroki Wierch.

Tarnica.
Tarnica w oślepiającym blasku.

Magura Łomniańska za doliną Sanu.
Magura Łomniańska za doliną Sanu.

Pożegnanie z górą nie jest łatwe. Droga powrotna jest znacznie łatwiejsza, bo szlak przetarty i oczywiście mamy z górki. Na zejściu mamy wspaniałą panoramę na dolinę Sanu, za którą wznosi się pasmo Magury Łomniańskiej. O godzinie 12.05 jesteśmy na Przełęczy pod Tarnicą. Spoglądamy ostatni raz na grzbiety znajdujące się po drugiej stronie Przełęczy Goprowskiej, ciągnące się na południowy wschód przez Krzemień, Kopę Bukowską i Halicz. Ach jaki żal schodzić...

Na niebie płyną już tylko białe obłoki. Niebieskości odsłania się co raz więcej na niebie. Oszroniały krzyż z Tarnicy spogląda ku dolinie Wołosatki. Na południowym wschodzie pokazała się przełęcz Beskid (784 m n.p.m.), zaraz za nią Czeremcha (1137 m n.p.m.) znajdująca się już na Ukrainie. Te bieszczadzkie zimowe pejzaże są delicją dla oczu i całej duchowej głębi. Zostaną w pamięci na długo, bardzo długo, a najpewniej na zawsze u każdego, kto zechciał dołączyć do grupy wyprawowej w zimowe Bieszczady. Wszechobecna biel jest cudowna.

Kuba opuszcza wierzchołek góry.
Kuba opuszcza wierzchołek góry.

Stok Tarnicy.
Nie można się oprzeć widokom.

Trawers północno-wschodniego stoku Tarnicy.
Trawers północno-wschodniego stoku Tarnicy.

Stok Tarnicy.
Trawers stoku Tarnicy.

Przełęcz pod Tarnicą.
Przełęcz pod Tarnicą, a dalej wznosi się Tarniczka, pierwszy szczyt Szerokiego Wierchu.


Przełęcz pod Tarnicą (1285 m n.p.m.).
Przełęcz pod Tarnicą (1285 m n.p.m.).

Na szlaku z Przełęczy pod Tarnicą.
Szlak jest już nieźle wydeptany. Przeszło tędy blisko 50 osób.

Na szlaku z Przełęczy pod Tarnicą.
Te bieszczadzkie zimowe pejzaże są delicją dla oczu i całej duchowej głębi.

Dlaczego nie możemy tu zostać jeszcze dłużej?

Tarnica.
Tarnica.

Oszroniały krzyż z Tarnicy spogląda ku dolinie Wołosatki.
Oszroniały krzyż z Tarnicy spogląda ku dolinie Wołosatki.

Drzewka pokryte pióropuszami lodu.
Drzewka pokryte pióropuszami lodu.

Schodzimy.
Schodzimy powolutku, chyba nie do końca jeszcze wierząc w to, że marzenie nasze zostało spełnione.

Widok w kierunku przełęczy Beskid.
Widok w kierunku przełęczy Beskid.

Bajkowy las.
Bajkowy las.

Zatrzymujemy się pod wiatą, tam kubek herbaty, kostka czekolady. Za niedługo skończy się ta wycieczka. Dobrze byłoby tu znów przyjechać zimową porą. Będziemy tęsknić. To pewne. O godzinie 13.40 wychodzimy już na łąki pokryte śniegiem rozciągające się ponad wsią Wołosate. Tu też jest bardzo pięknie. Z prawej z niskich chmur wyłoniły się w jaskrawości słonecznej zbocza Połoniny Caryńskiej, za chwilę ukaże się również Połonina Wetlińska z oszronioną Chatką Puchatka, taką jaką chcielibyśmy zobaczyć. Wespół z taką grupą, z jaką mieliśmy przyjemność wędrować po Bieszczadach przez ostatnie trzy dni na pewno się to uda następnym razem.

Zima w pełnej krasie.

Przed Wołosatym.
Niedaleko do końca bieszczadzkiej wędrówki.

Przed Wołosatym.
Pożegnanie z górą nie jest łatwe.



Patrząc na realizację założonego programu na tą trzy dniową zimową wyprawę w Bieszczady można by powiedzieć, że zakończyła się ona wynikiem 2:1 dla zimy, lecz zdaje się nikt z grupy 51 uczestników nie czuje goryczy porażki. Swego rodzaju fortel wobec zaskakującej aury sprawił, że program zapełnił się innymi pociągającymi atrakcjami, optymalnymi na istniejące warunki, pozwalającymi ominąć strefy silnych wiatrów, zaspy i ślizgawicę na drodze, wobec której nawet moc łańcuchów na kołach Mercedesa Alberta byłyby bezsilne.

Najważniejsza w tym wszystkim była jednak jedność całej grupy, zespolenie i ciągła współpraca w pokonywaniu trudności, odpowiedzialność „jeden za wszystkich, wszyscy za jednego”. Dzielnie poradziliście sobie nawet ze zbójami w ciemnym lesie ;) , a tak na serio: to była ogromna przyjemność być z wami i razem wędrować. W pojedynkę, czy w mniejszej grupie trudno byłoby sprostać trudnościom, jakie pojawiły się na zawianych szlakach. Bardzo dziękujemy za zaangażowanie i pomoc w realizacji tej wyprawy. Mnóstwo osób było jej aranżerami: Nina – dawca pomysłu zimowej wyprawy w Bieszczady, Rysiu – znany podróżnik i pomysłodawca kuligu, Patryk – odpowiedzialny za wieczorne granie, zaś aby nic nie było takie pewne i oczywiste... dołożyliśmy do tego coś jeszcze: odrobinę niespodzianek. I wszystkie te elementy programowej układanki zaiskrzyły i zgrały się przy współudziale wszystkich. Wnieśliście w to serce i duszę, słyszeliśmy to dobitnie w interpretacjach poezji Harasymowicza. Teraz z perspektywy zaledwie kilku dni ten czas już wydaje się magią. Będziemy go mile wspominać do kresu dni naszych.



Udostępnij:

2 komentarze:

  1. Cudowne widoki, cudowne zdjęcia,piękna relacja z wyprawy.Dziękuję za wszystko całej Ekipie
    za niesamowite przeżycia.

    OdpowiedzUsuń
  2. Tak - to był kawał dobrej wyprawy. Pozdrawiam wszystkich uczestników.
    Grzesiek W.

    OdpowiedzUsuń


Życie jest zbyt krótkie, aby je przegapić.

Liczba wyświetleń

Popularne posty (ostatnie 30 dni)

Etykiety

Archiwum bloga

Z nimi w górach bezpieczniej

Zapamiętaj !
NUMER RATUNKOWY
W GÓRACH
601 100 300

Mapę miej zawsze ze sobą

Stali bywalcy

Odbiorcy


Wyrusz z nami na

Główny Szlak Beskidu Wyspowego


ETAP DATA, ODCINEK
1
19.11.2016
[RELACJA]
Szczawa - Jasień - Ostra - Ogorzała - Mszana Dolna
2
7.01.2017
[RELACJA]
Mszana Dolna - Potaczkowa - Rabka-Zdrój
3
18.02.2017
[RELACJA]
Rabka-Zdrój - Luboń Wielki - Przełęcz Glisne
4
18.03.2017
[RELACJA]
Przełęcz Glisne - Szczebel - Kasinka Mała
5
27.05.2017
[RELACJA]
Kasinka Mała - Lubogoszcz - Mszana Dolna
6
4.11.2017
[RELACJA]
Mszana Dolna - Ćwilin - Jurków
7
9.12.2017
[RELACJA]
Jurków - Mogielica - Przełęcz Rydza-Śmigłego
8
20.01.2018
[RELACJA]
Przełęcz Rydza-Śmigłego - Łopień - Dobra
9
10.02.2018
[RELACJA]
Dobra - Śnieżnica - Kasina Wielka - Skrzydlna
10
17.03.2018
[RELACJA]
Skrzydlna - Ciecień - Szczyrzyc
11
10.11.2018
[RELACJA]
Szczyrzyc - Kostrza - Tymbark
12
24.03.2019
[RELACJA]
Tymbark - Kamionna - Żegocina
13
14.07.2019
[RELACJA]
Żegocina - Łopusze - Laskowa
14
22.09.2019
[RELACJA]
Laskowa - Sałasz - Męcina
15
17.11.2019
[RELACJA]
Męcina - Jaworz - Limanowa
16
26.09.2020
[RELACJA]
Limanowa - Łyżka - Pępówka - Łukowica
17
5.12.2020
[RELACJA]
Łukowica - Ostra - Ostra Skrzyż.
18
6.03.2021
[RELACJA]
Ostra Skrzyż. - Modyń - Szczawa

Smaki Karpat

Wołoskimi śladami

Główny Szlak Beskidzki

21-23.10.2016 - wyprawa 1
Zaczynamy gdzie Biesy i Czady,
czyli w legendarnych Bieszczadach

BAZA: Ustrzyki Górne ODCINEK: Wołosate - Brzegi Górne
Relacje:
13-15.01.2017 - Bieszczadzki suplement do GSB
Biała Triada z Biesami i Czadami
BAZA: Ustrzyki Górne
Relacje:
29.04.-2.05.2017 - wyprawa 2
Wielka Majówka w Bieszczadach
BAZA: Rzepedź ODCINEK: Brzegi Górne - Komańcza
Relacje:
16-18.06.2017 - wyprawa 3
Najdziksze ostępy Beskidu Niskiego
BAZA: Rzepedź ODCINEK: Komańcza - Iwonicz-Zdrój
Relacje:
20-22.10.2017 - wyprawa 4
Złota jesień w Beskidzie Niskim
BAZA: Iwonicz ODCINEK: Iwonicz-Zdrój - Kąty
Relacje:
1-5.05.2018 - wyprawa 5
Magurskie opowieści
i pieśń o Łemkowyni

BAZA: Zdynia ODCINEK: Kąty - Mochnaczka Niżna
Relacje:
20-22.07.2018 - wyprawa 6
Ziemia Sądecka
BAZA: Krynica-Zdrój ODCINEK: Mochnaczka Niżna - Krościenko nad Dunajcem
Relacje:
7-9.09.2018 - wyprawa 7
Naprzeciw Tatr
BAZA: Studzionki, Turbacz ODCINEK: Krościenko nad Dunajcem - Rabka-Zdrój
Relacje:
18-20.01.2019 - wyprawa 8
Zimowe drogi do Babiogórskiego Królestwa
BAZA: Jordanów ODCINEK: Rabka-Zdrój - Krowiarki
Relacje:
17-19.05.2019 - wyprawa 9
Wyprawa po wschody i zachody słońca
przez najwyższe partie Beskidów

BAZA: Markowe Szczawiny, Hala Miziowa ODCINEK: Krowiarki - Węgierska Górka
Relacje:
22-24.11.2019 - wyprawa 10
Na śląskiej ziemi kończy się nasza przygoda
BAZA: Równica ODCINEK: Węgierska Górka - Ustroń
Relacje:

GŁÓWNY SZLAK WSCHODNIOBESKIDZKI

termin 1. wyprawy: 6-15 wrzesień 2019
odcinek: Bieszczady Wschodnie czyli...
od Przełęczy Użockiej do Przełęczy Wyszkowskiej


termin 2. wyprawy: wrzesień 2023
odcinek: Gorgany czyli...
od Przełęczy Wyszkowskiej do Przełęczy Tatarskiej


termin 3. wyprawy: wrzesień 2024
odcinek: Czarnohora czyli...
od Przełęczy Tatarskiej do Gór Czywczyńskich

Koszulka Beskidzka

Niepowtarzalna, z nadrukowanym Twoim imieniem na sercu - koszulka „Wyprawa na Główny Szlak Beskidzki”.
Wykonana z poliestrowej tkaniny o wysokim stopniu oddychalności. Nie chłonie wody, ale odprowadza ją na zewnątrz dając wysokie odczucie suchości. Nawet gdy pocisz się ubranie nie klei się do ciała. Wilgoć łatwo odparowuje z niej zachowując jednocześnie komfort cieplny.

Fascynujący świat krasu

25-27 lipca 2014 roku
Trzy dni w Raju... Słowackim Raju
Góry piękne są!
...można je przemierzać w wielkiej ciszy i samotności,
ale jakże piękniejsze stają się, gdy robimy to w tak wspaniałym towarzystwie – dziękujemy Wam
za trzy niezwykłe dni w Słowackim Raju,
pełne serdeczności, ciekawych pogawędek na szlaku
i za tyleż uśmiechu.
24-26 lipca 2015 roku
Powrót do Słowackiego Raju
Powróciliśmy tam, gdzie byliśmy roku zeszłego,
gdzie natura stworzyła coś niebywałego;
gdzie płaskowyże pocięły rokliny,
gdzie Spisza i Gemeru łączą się krainy;
by znów wędrować wąwozami dzikich potoków,
by poczuć na twarzy roszące krople wodospadów!
To czego jeszcze nie widzieliśmy – zobaczyliśmy,
gdy znów w otchłań Słowackiego Raju wkroczyliśmy!


19-21 sierpnia 2016 roku
Słowacki Raj 3
Tam gdzie dotąd nie byliśmy!
Przed nami kolejne trzy dni w raju… Słowackim Raju
W nieznane nam dotąd kaniony ruszymy do boju
Od wschodu i zachodu podążymy do źródeł potoków
rzeźbiących w wapieniach fantazję od wieków.
Na koniec pożegnalny wąwóz zostanie na południu,
Ostatnia droga do przebycia w ostatnim dniu.

           I na całe to krasowe eldorado
spojrzymy ze szczytu Havraniej Skały,
           A może też wtedy zobaczymy
to czego dotąd nasze oczy widziały:
           inne słowackie krasy,
próbujące klasą dorównać pięknu tejże krainy?
           Niech one na razie cierpliwie
czekają na nasze odwiedziny.

7-9 lipca 2017 roku
Słowacki Raj 4
bo przecież trzy razy to za mało!
Ostatniego lata miała to być wyprawa ostatnia,
lecz Raj to kraina pociągająca i w atrakcje dostatnia;
Piękna i unikatowa, w krasowe formy bogata,
a na dodatek zeszłego roku pojawiła się w niej ferrata -
przez dziki Kysel co po czterdziestu latach został otwarty
i nigdy dotąd przez nas jeszcze nie przebyty.
Wspomnień czar ożywi też bez większego trudu
fascynujący i zawsze urzekający kanion Hornadu.
Zaglądnąć też warto do miasta mistrza Pawła, uroczej Lewoczy,
gdzie w starej świątyni świętego Jakuba każdy zobaczy
najwyższy na świecie ołtarz, wyjątkowy, misternie rzeźbiony,
bo majster Paweł jak Wit Stwosz był bardzo uzdolniony.
Na koniec zaś tej wyprawy - wejdziemy na górę Velka Knola
Drogą niedługą, lecz widokową, co z góry zobaczyć Raj pozwala.
Słowacki Raj od ponad stu lat urodą zniewala człowieka
od czasu odkrycia jej przez taternika Martina Rótha urzeka.
Grupa od tygodni w komplecie jest już zwarta i gotowa,
Kaniony, dzikie potoki czekają - kolejna rajska wyprawa.


Cudowna wyprawa z cudownymi ludźmi!
Dziękujemy cudownym ludziom,
z którymi pokonywaliśmy dzikie i ekscytujące szlaki
Słowackiego Raju.
Byliście wspaniałymi kompanami.

Miało być naprawdę po raz ostatni...
Lecz mówicie: jakże to w czas letni
nie jechać znów do Słowackiego Raju -
pozwolić na zlekceważenie obyczaju.
Nawet gdy niemal wszystko już zwiedzone
te dzikie kaniony wciąż są dla nas atrakcyjne.
Powiadacie też, że trzy dni w raju to za krótko!
skoro tak, to czy na cztery nie będzie zbyt malutko?
No cóż, podoba nam się ten kras,
a więc znów do niego ruszać czas.
A co wrzucimy do programu wyjazdu kolejnego?
Może z każdego roku coś jednego?
Niech piąty epizod w swej rozciągłości
stanie się powrotem do przeszłości,
ruszajmy na stare ścieżki, niech emocje na nowo ożyją
gdy znów pojawimy się w Raju z kolejną misją!

15-18 sierpnia 2018 roku
Słowacki Raj 5
Retrospekcja
Suchá Belá - Veľký Sokol -
- Sokolia dolina - Kyseľ (via ferrata)

Koszulka wodniacka

Tatrzańska rodzinka

Wspomnienie


519 km i 18 dni nieustannej wędrówki
przez najwyższe i najpiękniejsze partie polskich Beskidów
– od kropki do kropki –
najdłuższym górskim szlakiem turystycznym w Polsce


Dorota i Marek Szala
Główny Szlak Beskidzki
- od kropki do kropki -

WYRÓŻNIENIE
prezentacji tego pasjonującego przedsięwzięcia na



za dostrzeżenie piękna wokół nas.

Dziękujemy i cieszymy się bardzo,
że nasza wędrówka Głównym Szlakiem Beskidzkim
nie skończyła się na czerwonej kropce w Ustroniu,
ale tak naprawdę doprowadziła nas aż na
Navigator Festival 2013.

Napisz do nas