Cztery Pogórza Karpackie: Pogórze Przemyskie 6

W centrum wsi znajduje się rynek, przez który niegdyś przechodził ukosem dawny trakt handlowy z Sanoka. Prowadził na wschód przechodząc obok pałacu, a wcześniej obronnego zamku. Przed nim trakt rozdwajał się – jedną nitką prowadził w kierunku Przemyśla, a drugą na południe, w kierunku Kamiennej Górki, i dalej na Węgry, w kierunku, w którym ruszamy w tej chwili.

Udostępnij:

Czytaj całość...

Cztery Pogórza Karpackie: Pogórze Przemyskie 5

Znajdujemy się w dolinie wsi Brylińce. Przepływa przez nią potok Olszanka, który rozczepia się tu na liczne dopływy, w tym Kobylański Potok, który o godzinie 8.25 przekraczamy zaraz po minięciu widocznego z prawej Zboru Kościoła Zielonoświątkowego, a wcześniej cerkwi stojącej na wzgórku po lewej.

Udostępnij:

Czytaj całość...

Cztery Pogórza Karpackie: Pogórze Przemyskie 4

Przemyśl zwany jest turystycznym sercem wschodu. Jest jednym z najstarszych i najpiękniejszych polskich miast. Swe piękno zawdzięcza zarówno urokliwemu położeniu w malowniczej dolinie Sanu, który właśnie przekraczamy, ale też splatającej się w nim wielokulturowość. Leży na wschodnim uboczu naszego kraju, na skraju Karpat, w bliskości dawnych polskich Kresów. Na jego historię nie jeden raz wpływały dzieje Rzeczpospolitej. Znajdziemy w nim wiele pamiątek po dawnych dziejach, na które składa się m.in. bogactwo zabytkowych kamienic, świątyń oraz innych budowli, oplecionych siecią wąskich uliczek, rozciągniętych malowniczo od brzegów Sanu po otaczające dolinę wzgórza. To wszystko składa się na specyficzny klimat, jakim emanuje to miasto, a którego pozazdrościć może nie jedno miasto, szczycące się statusem ważniejszego, czy większego.

Udostępnij:

Czytaj całość...

Znad Mordarki nad Łososinę

Jeszcze przed świtem szklane ulice, lśniące w świetle lamp ulicznych zapowiadały mroźny dzień, choć chłodne powietrze nie doskwierało. Może przez to, że rozpalała nas od wewnątrz myśl wyjazdu na wycieczkę wielu przygód, pełną uroku i krajobrazowego piękna, która pojawiła się już jakiś czas temu, a za chwilę miała wejść w fazę realizacji - przeobrazić się w oczekiwane spełnienie, urzeczywistnienie pięknego snu.

Udostępnij:

Czytaj całość...

Jedni pod górkę, inni z górki – tak jak w życiu

Mawia się, że żołnierz najlepiej idzie do boju po dobrze nieprzespanej nocy. Gówno prawda. Nieprzespana noc była, a bój to… tylko trzy szczyty do zdobycia: Miejska Góra, Sałasz i Korab. Tylko? Ale po kolei.

Dzień przed wyprawą telefon od Doroty:

- Odczuwalna ma być minus osiem. Wiatr. Potem zero. Luzik. Słońce.

- Co to? Czarownica jesteś? Zamówiłaś pogodę? – prowokuję.

- Nie czarownica, ale czarodziejka! – stanowczo odpowiada.

No więc o 7.30 ruszyliśmy z Krakowa. W góry z Czarodziejką. I słońce razem z nami.

Udostępnij:

Czytaj całość...

Tatrzańska Świątynia Lodowa – Santiago de Compostela

Który to już raz na słowackim Hrebionoku wznoszona jest majestatyczna świątynia wykuta w lodzie? Jest jak bajka z królestwa lodu skryta pod niezwykłą kopułą w kształcie igloo. Zbudowana jest z dziesiątek ton lodu. Łączy wspaniałą architekturę i tatrzańską przyrodę. Wrażenia potęguje feeria barw emitowana przez specjalnie oświetlenie oraz delikatnie rozpływająca się muzyka.

Udostępnij:

Czytaj całość...

Skrzyczne – w bajkowej krainie śniegu i lodu

Kiedy najbardziej denerwujesz się, jak wybierasz się w góry? Otóż wtedy, gdy przychodzisz na miejsce zbiórki i… nie ma nikogo. Sobota. Godz. 6.10. Dochodzę do miejsca wyjazdu. Pusto. Czuję dziwny niepokój. Narasta z każdym krokiem. Odjazd 6.30 – przecież ludzie zawsze byli wcześniej! Czyżbym pomyliła czas wyjazdu? Jak godzinę później – to… posikają się ze śmiechu. Jak godzinę wcześniej to… to by zadzwonili przecież! – tłumaczę sobie. Jestem po drugim covidzie, mam prawo się mylić. No to idę z sercem na ramieniu na parking przy grillu. Czarno. Pusto. Zimno. Jeeeejku…

Nagle od drewnianej barierki odkleja się postać. To Heniu. Z Warszawy. Nawet facet nie ma pojęcia, jak się ucieszyłam na jego widok. Radość, że nic nie pomyliłam! Heniu całą noc jechał pociągiem z Warszawy do Krakowa, zasypiał w trasie między wtargnięciami konduktora, ranek zaczął od kaweczki na stacji paliw i zaraz potem ruszył z nami w góry. Po wycieczce czeka go kolejna noc w pociągu, bo wrócić trzeba. Drugą taką osobą jest Andrzej, też z Warszawy. Podziw i szacunek. Trzecią, która jeździ z nami na podobnych zasadach jest Roma z Bielska-Białej. Czyż Dorocie i Markowi trzeba lepszej reklamy? Dlaczego akurat z Dorotą i Markiem? Bo energia płynąca od nich jest czysta, odżywcza i inspirująca.

Udostępnij:

Czytaj całość...

Na Skrzycznem zaczyna skrzeczeć wiatr, czyli nadciąga Nadia (po góralsku „kurnwica”)

Przed nami piękna trasa turystyczna. Cieszy się ona atrakcyjnością i popularnością o każdej porze roku. W obecnym czasie Beskid Śląski zwabił nas zimowymi urokami, a zamierzamy dotrzeć na najwyższy szczyt Beskidu Śląskiego. Czy uda się to nam? Pisząc tą relację już to wiemy...

Udostępnij:

Czytaj całość...

Lubogoszcz

Przyszła w końcu ta sobota, błękitna i słoneczna, taka jakiej oczekiwaliśmy,  jakiej pragnęliśmy. Późno jedziemy na tą wycieczkę, ale za to człowiek jest wyspany. Niezbyt długa to będzie wycieczka, ale przyjemnie wpływająca na samopoczucie. Poza tym idealna na warunki zimowe, choć tych jakoś nie widać nawet tutaj w Beskidzie Wyspowym. Drużyna jest szeroko uśmiechnięta, bo jak się tu nie uśmiechać do tak pięknie promieniującego słoneczka.

Udostępnij:

Czytaj całość...

Pierwsza górska wędrówka w Nowym Roku

Odwiedziny Bieszczadzkiej Królowej weszły już do kanonów naszych zimowych wędrówek po Bieszczadach. Przeważnie była dla nas gościnna i dzisiaj też zdaje się taka być, choć jej walory widokowe zabierają chmury nisko wiszące. Zasłaniają nam wszystkie wierzchołki, jakie nas otaczają. Również zima nie może się rozkręcić, do takiej bialutkiej i urokliwej, z jakiej Bieszczady słyną i jaką  uwodzą przybyszów. Jednak nie ma co narzekać, bo mogło być przecież tak, że zimowe wejście na Tarnicę byłoby dzisiaj zupełnie niemożliwe. Warunki są bardzo komfortowe, a przynajmniej tutaj na początku szlaku w Wołosatym. Szlak mamy dobrze wydeptany, nie ma chlapy, mimo lekko dodatniej temperatury, która powoduje, że niektórzy ściągają kurtki, bo jest w nich zbyt ciepło.

Udostępnij:

Czytaj całość...

Na prawdziwy bal sylwestrowy

Na taką noc czekaliśmy cały rok, a na taki wyśniony bal sylwestrowy nawet dwa lata. Oczywiście każdy wcześniejszy bal ma swoje uroki, do których często wracamy wspomnieniami i właśnie te cudne wspomnienia sprawiały, że oczekiwanie na kolejny trochę nam się dłużyło. Tego roku po raz kolejny wracamy do Rzepedzi, ośrodka z szerokimi możliwościami, prowadzonego przez wspaniałych ludzi. W tym czasie niepewności raduje się serce, że udało się właśnie tak to zrobić, jak przystało na prawdziwą zabawę sylwestrową, ze szczyptą kameralności, w przytulnej sali z suto zastawionymi stołami, pysznym jadłem i napitkami, gdzie nie brakowało miejsca na różnorodne tańce i zabawy sylwestrowo-noworoczne. Blaskiem wesołości mienił się przeprowadzony konkurs z nagrodami, który polegał na znajomości różnych języków świata i odczytaniu w nich życzeń noworocznych. Sprawdzili się w nim odważni ochotnicy. Wróżki i wróżbici przybyli z wielkim horoskopem na 2022 rok i każdemu osobiście nakreślili, to, co czeka go w nadchodzącym Nowym Roku, czyli jakie zmiany czekają nas w miłości, karierze i zdrowiu. Astrolodzy dostarczali nam bardzo optymistyczną wiadomości, donosząc, że w 2022 roku horoskopem zawładnie Jowisz, a ten przynosi szczęście, powodzenie, radość i dobrobyt. Jest nam to bardzo potrzebne po ciężkim roku pandemii, abyśmy w końcu mogli odetchnąć z ulgą i mogli spoglądać na świat optymistycznie, cieszyć się sobą i pozytywnymi aspektami życia.

Udostępnij:

Czytaj całość...

Spotkanie z Beksińskim po raz wtóry

Jego sztuka jest niepowtarzalna. Prac tego artysty nie można porównać z jakimikolwiek innymi. Mogą się podobać, bądź nie, ale przynajmniej jeden raz zobaczyć je trzeba. Prace Zdzisława Beksińskiego oglądaliśmy już trzy lata temu, ale ucieszyliśmy się bardzo, że możemy zobaczyć je po raz wtóry. Za każdym razem razem, gdy spoglądamy na dzieła tego artysty dostrzegamy w nich nowe treści i szczegóły, których wcześniej nie zauważyliśmy. Przeżywamy je inaczej. To być może kwestia naszego bieżącego nastroju, ale też tego jak patrzymy, z jakiej odległości, czy kąta. W tym tkwi niezwykłość sztuki Beksińskiego. Dlatego z entuzjazmem ponownie ruszyliśmy korytarzami Zamku Królewskiego w Sanoku, aby obejrzeć prezentowane w nim zbiory muzealne, wpierw ceramikę pokucką, zbrojownię i schron obserwacyjny, potem galerię Mariana Kruczka i galerię malarstwa XX wieku, a następnie jedną z najpiękniejszych kolekcji sztuki cerkiewnej w Polsce, aż w końcu docieramy do największej na świecie ekspozycji, prezentującej bogatą twórczość Zdzisława Beksińskiego. Udajemy się na duchową wędrówkę do świata fantastycznej i nieograniczonej niczym wyobraźni artysty i niezwykłego talentu.

Udostępnij:

Czytaj całość...

Święta Bożego Narodzenia 2021

Udostępnij:

Czytaj całość...

Cztery Pogórza Karpackie: Pogórze Przemyskie 1

Przed nami rzeka San. Po jej drugiej stronie rozpoczyna się Pogórze Przemyskie, które stanowi najdalej położony na wschód w Polsce mezoregion pogórzy, a zarazem Zewnętrznych Karpat Zachodnich. Rzeka San wyznacza jego granicę nie tylko od strony zachodniej, ale również od strony północnej, oddzielając go od Pogórza Dynowskiego. Na południu Pogórze Przemyskie graniczy z Górami Sanocko-Turczańskimi, na północnym wschodzie z Płaskowyżem Sańsko-Dniestrzańskim, a na wschodzie sięga granicy z Ukrainą.

Udostępnij:

Czytaj całość...

Mikołajki w Pieninach i Korona Pienin: Okrąglica po raz wtóry

Pierwsze oznaki zimy przyszły w Pieniny. Oprószyło je na biało, rześko się zrobiło, słoneczko z niższa do nas zagląda spod rozciągniętych chmur. Wstało później niż wczoraj, znaczcie później niż kilka dni temu, czy tygodni, zupełnie tak jak my dzisiaj. Pojawiliśmy się w Czorsztynie dopiero o 9.15, po raz czwarty w tym roku, po raz drugi w tym roku zmierzać będziemy na Trzy Korony. Ta wędrówka jest suplementem do wcześniejszych po Koronę Pienin, brakującym ogniwem w tym, co zrobiliśmy do tej pory. Na Pieniny składają się trzy główne pasma Pieniny Spiskie, Małe Pieniny i Pieniny Właściwe. W pasmach tych można wyodrębnić kolejne mniejsze jednostki grup górskich, również zwanych pasmami górskimi, i tak w Pieninach Właściwych można wyróżnić trzy takie: Masyw Trzech Koron, Pieninki i Pieniny Czorsztyńskie. W ramach naszego projektu przeszliśmy wszystkie poza Pieninami Czorsztyńskimi i właśnie one są dzisiaj w naszym zainteresowaniu. Przemierzymy je niemal całe, od Czorsztyna po Przełęcz Szopka, a całą wędrówkę sfinalizować chcemy wejściem na najbardziej znany szczyt Pienin – Okrąglicę w masywie Trzech Koron. A więc do dzieła, chciałoby się rzec.

Udostępnij:

Czytaj całość...

Tam, gdzie Bieszczady jeszcze dzikiePiękna skryta w cieniu innych - Korbania

Niewysoka, niepozorna, a jakże wspaniałe widoki oferująca, jedne z najlepszych w Bieszczadach – góra Korbania w Bieszczadach. Niektórzy może o niej nigdy nie słyszeli, szczególnie osoby kojarzące Bieszczady wyłącznie z połoninami, współcześnie bardzo zatłoczonymi. Korbania wznosi się na wschód od Solinki, która właśnie tutaj, gdzie znajdujemy się obecnie, kończy swój bieg w malowniczo ulokowanym Jeziorze Solińskim. Solinka największy po Osławie bieszczadzki dopływ Sanu, głównej bieszczadzkiej rzeki, na której oparto sztucznie utworzone Jezioro Solińskie. Solinka jest też trzecią rzeką pod względem długości w Bieszczadach - ma 48,1 km. Wypływa ze źródeł znajdujących się na południowych stokach Rosochy w masywie Hyrlatej, na wysokości około 1000 m n.p.m.

Udostępnij:

Czytaj całość...

Cztery Pogórza Karpackie: Pogórze Dynowskie 5

Kąkolówka rozciąga się kilka kilometrów w zacisznej dolinie potoku Izwor. Znajdujemy się zupełnie na południowym skraju tej wsi. Spokojnie tu i cicho. Promieniście słoneczny poranek, ale wrześniowo rześki, rześki zapewne niedługo, bo słońce rozgrzewa się co raz bardziej. Przed nami wędrówka do Dynowa, niezwykle pięknie ulokowanego w dolinie Sanu. Jakimi urokami oczaruje nas dzisiaj Pogórze Dynowskie, jakie niespodzianki nas czekają na tym niezbadanym przez nas regionie? Dowiemy się wszystkiego niebawem.

Udostępnij:

Czytaj całość...

Cztery Pogórza Karpackie: Pogórze Dynowskie 4

Bar „U Sławomira” kojarzy nam się z krakowskim artystą, zaczynającym swoją karierę w teatrzyku dla dzieci w Nowohuckim Centrum Kultury, a który dzisiaj znany jest jako aktor, performer, piosenkarz, konferansjer i prezenter telewizyjny. Nazwa tego snack baru to raczej jedyna rzecz, która może skłaniać do takich skojarzeń. Zapewne chodzi w tym przypadku o innego Sławomira. Dla nas miejsce to jest początkiem kolejnego odcinka wędrówki przez Karpackie Pogórza – zaskakującym, bowiem na mapach turystycznych przebieg szlaku jest nieco inny i omija miejsce, w którym jesteśmy. Z drugiej strony to jednak sprzyja nam, bo przynajmniej jest gdzie autokar zatrzymać. Parking przed lokalem jest wystarczająco obszerny.

Udostępnij:

Czytaj całość...

Mójka

Skoro jeszcze tyle dnia przed nami i pogoda trwa znakomita, żal byłoby nie wykorzystać tego. Szlak przez pogórza karpackie jest szczególną perełką na turystycznych mapach, ale pod warunkiem, że umie się z niej odpowiednio korzystać. Zresztą podobnie jest w przypadku innych szlaków, bo cóż z tego, jeśli coś przejdziesz, jak nic nie zobaczysz (albo zobaczysz tylko cząstkę tego, co szlak ma do zaoferowania). Trzeba mieć czas zatrzymać się na szlaku, a niekiedy nawet zejść z niego, aby to coś zobaczyć, ale też zgłębić, zapamiętać i pozwolić na pobudzenie zmysłów. Jeśli jesteś turystą rozmiłowanym w prawdziwych i najbardziej szerokich walorach uprawiania turystyki, to właśnie tak to robisz i wyciągasz z niej to, co najwartościowsze, zarówno w aspektach poznawczych, jak też rekreacyjno-wypoczynkowych. Pogórza karpackie mają pod tym względem wiele do zaoferowania i potrafią przy tym mile zaskoczyć, bo są mało znane turystycznie. Stąd też rekomendujemy je jako obszary dla prawdziwych koneserów turystycznych, których zachwyci nie tylko to co największe, najwyższe, najbardziej znane i najsilniej skomercjalizowane. Tu nie znajdziemy wielkich wysokości i oszałamiających wyzwań, ale najprawdziwszy spokój ducha, kojące zwolnienie rytmu życia.

Karpackie pogórze z łatwością dają się nam odkrywać. Prowadzą nas przez różnorodne tereny. Jedne zachwycają malowniczością, inne ciekawostkami historycznymi, a jeszcze inne zadziwiają pod względem przyrodniczym, tak jak ten rezerwat leżący nieopodal naszego szlaku o tajemniczej nazwie „Mójka”. Jest to rezerwat leśny. Został utworzony w 1997 roku na powierzchni około 290 ha dla zachowania kompleksów lasu bukowo-jodłowego, urozmaiconego grądem wysokim, pewną domieszką modrzewia i sosny. Wędrując po tym rezerwacie znajdziemy również płaty łęgu jesionowego, a także kalinę koralową i kruszynę. W opisie rezerwatu możemy również doczytać o osiedlonych w tutejszych zbiorowiskach wodno-błotnych rodzinach bobra europejskiego. Wędrując po rezerwacie z łatwością natkniemy się na typowe dla niego siedliska, ale obecnie niestety opuszczone przez bobry. Bobry w ostatnich latach zaczęły coraz śmielej zamieszkiwać obszary, na których wcześniej nie były spotykane. Mieszkają częstokroć na styku z człowiekiem.

„Mójka” cieszy interesującą fauną. Można zobaczyć tu dzięcioła trójpalczastego, gila, krzyżodzioba świerkowego, salamandrę plamistą, kumaka górskiego, padalca, czy jaszczurkę zwinkę. Na terenie rezerwatu pojawia się również bocian czarny. Z obiektów przyrody nieożywionej ciekawostkę stanowi skała leżąca na południowym skraju lasu, zwana „Błędnym kamieniem”. Skała ta wprawia w zakłopotanie badaczy, bowiem jest jedynym w okolicy ostańcem pochodzenia metamorficznego, zbudowanym w dużej mierze z łyszczyków i kwarcu. Nieodkryte dotąd pochodzenie „Błędnego kamienia” sprawiło, że wysunięto nawet tezę, że może być on pochodzenia pozaziemskiego i być może spadł on tutaj jako meteoryt. Powstało na jego temat również wiele legend. Jedna z nich opowiada o diable, który niósł głaz, aby zniszczyć zamek w Odrzykoniu, ale upuścił go tutaj i zostawił. Ponoć głaz ten był wtedy tak wielki, że wystawał ponad las. Z kolei nazwa, która do niego przylgnęła wiąże się z przekonaniem posiadania przez niego tajemniczej mocy, która sprawia, że przechodzący obok ludzie gubią drogę i błądzą po lesie. Zdarzało się to podobno nawet tym, którzy tutaj mieszkają i doskonale znają ten las.

Las ten zaiste wygląda bardzo dziko. Wiodą przez niego dwie znakowane ścieżki dydaktyczne, które w pewnej części pokrywają się ze sobą. Pierwsza z nich, krótsza, nosi nazwę „Szlak bobra". Oznaczona jest kolorem czerwonym. Druga z nich, dłuższa i trudniejsza, to „Szlak jelenia" i oznaczona jest kolorem żółtym. Na przechadzkę po rezerwacie „Mójka” wyruszamy o godzinie 14.30. Od razu wchodzimy w gęsty las, wydający się być nieprzebyty przez człowieka, choć wydeptana ścieżka świadczy zupełnie inaczej. Wtem wchodzimy na skraj łąki, która jest czymś więcej niż zielonym zbiorowiskiem traw. Widać to najlepiej wiosną i latem, kiedy radośnie kipi obfitością barw. W przeciągu całego roku potrafi zadziwiać zmieniającą się szatą. Wiosną pokrywa się żółtymi mniszkami, następnie różowieje za sprawą rzeżuchy łąkowej. Potem pojawiają się na niej żółte akcenty jaskrów tonących w zielonym dywanie. Pojawia się na niej oczywiście wiele innych braw nadawanych przez goździki, kniecie, niezapominajki, bodziszki i inne kwiaty. Jesienią łąka przycicha, aby przygotować się na białe kobierce. Tak fauna łąki czaruje barwami pór roku. Łąka jest oczywiście tylko szczyptą flory znajdującej się w granicach rezerwatu „Mójka”. Jego bogactwo wyraża obecność 340 gatunków roślin (20 drzew, 27 krzewów i krzewinek oraz 293 roślin zielonych). W tej liczbie mamy 24 gatunki chronione (w tym 18 objętych ochroną ścisłą), m.in. storczyki (plamisty, szerokolistny, podkolan biały i listera jajowata), widłaki (wroniec, jałowcowaty i goździsty) oraz podrzeń żebrowiec, kłokoczka południowa i zimowit jesienny.

Przecinamy jary i potoki, wpierw Kalarne, potem Krzemienny Dół, gdzie w starym, zmurszałym konarze swoją ostoję mają owady, zadziwiające różnorodnością gatunkową, a tym samym niezwykłością kształtów i form. Na pewno nie spodobają się one tym, którzy cierpią na entomofobię, czyli lęk przed owadami, które natura obdarzyła dziwacznymi formami i sposobem bytu. Stary konar stanowi ważny element ekosystemu leśnego, nie tyko dla fauny, ale też dla samego lasu. Każde z drzew kiedyś przejmie rolę tego konara - rozkładając się stanie się pożywką dla nowych drzew. Dzięki temu las trwa.

O godzinie 15.10 docieramy do punktu obserwacyjnego z drewnianą wieżą widokową na podmokłą łąkę porastającą otoczenie potoku Muńka. W sąsiedztwie wieży widokowej znajduje się węzeł szlaków. Szlak żółty zatacza stąd szerszą pętlę w południowej części lasu, a czerwony szlak zawraca z powrotem na północ do „Błędnego kamienia”. Idąc dalej za czerwonymi znakami wędrujemy wzdłuż łożyska Muńki, następnie wchodzimy na teren zagospodarowany przez człowieka, by za niedługo znów wejść do rezerwatu. Przecinamy kolejne jary, aż wracamy do punktu początkowego naszego spaceru, który teraz stał się punktem końcowym.

Jest godzina 16.00. Na polu biwakowym przy wejściu do rezerwatu „Mójka” płonie ognisko. Robimy sobie odpoczynek przez wyjazdem do bazy w Iwoniczu. Zatęskniliśmy za tym świetnym ośrodkiem, w którym nie raz już bawiliśmy. Stanowi świetną bazę wypadową na Pogórze Dynowskie, jak też wschodnia część Beskidu Niskiego.

Udostępnij:

Czytaj całość...

Cztery Pogórza Karpackie: Pogórze Dynowskie 3

Wyruszyliśmy nieco ponad rok temu z doliny Dunajca. Przemierzając malownicze wzgórza docieraliśmy do miejsc rzadziej uczęszczanych, zwiedzaliśmy ciekawe miejsca i chwytaliśmy miłe oku krajobrazy, napełnialiśmy duszę wszechogarniającym spokojem. Dalej na wschód, dalej ku nieznanemu podążaliśmy wciąż przed siebie. Przekroczyliśmy już wielkie przełomowe doliny, wpierw Wisłoki w Kołaczycach, a potem Wisłoka w Strzyżowie. Przed nami kolejna z takich dolin, a płynie tą doliną rzeka szczególnie urodziwa i ważna dla regionu – San. Na początku swego biegu przez 54 kilometry jest rzeką graniczną między Polską i Ukrainą. Opuszczając Bieszczady wpływa na tereny pogórzańskie rozdzielając od siebie Pogórze Przemyskie i Pogórze Dynowskie. Przepływa m.in. przez urocze miasteczko Dynów, do którego mamy już niedaleko, już tylko trzy dni marszu.

Udostępnij:

Czytaj całość...

W krainie Pradziada: Velký Roudný

Charakterystyczny Velký Roudný jest najwyższym dawnym wulkanem w Niskim Jesioniku, który był czynny jeszcze w okresie czwartorzędu. Kopuła tego wulkanu ma spłaszczony wierzchołek zbudowany z porowatej lawy. W przeszłości większość obszaru góry wykorzystywana była pod grunty rolne. Pokryta była zarówno łąkami, jak też polami ornymi. Dzisiaj szczyt góry jest zalesiony, a zbocza pokryte naprzemiennie pasami lasów i łąk. Na zboczu wzgórza znajdują się dwa kamienne kopce z krzyżem poświęconym ofiarom pierwszej wojny światowej.

W 1933 roku na szczycie zbudowano kaplicę, a ze wsi Roudno poprowadzono do niej drogę krzyżową. Obiekty te z czasem uległy zrujnowaniu, ale w 1998 roku udało się je odnowić i przywrócić do stanu funkcjonalnego. Na szczycie stoi również 20-metrowa, sześciopiętrowa wieża widokowa oddana do użytku w 2007 roku. Platforma widokowa zawieszona została na wysokości 17 metrów. Można z niej zobaczyć Hrubý i Nízký Jeseník, Krnovsko, Opavsko, Oderské vrchy.

Udostępnij:

Czytaj całość...

W krainie Pradziada: Slunečná

Ten najwyższy szczyt w paśmie górskim Niskiego Jesionika (czes. Nízký Jeseník) nie jest częstym celem wędrówek. Leży o około 2,5 km na północny wschód od miejscowości Dětřichov nad Bystřicí. Jest cały gęsto zalesiony i z tego względu nie jest on punktem widokowym. Część wierzchołkowa góry jest rozciągnięta. Najwyższy punkt (800,2 m n.p.m.) znajduje się około dwustu metrów na północny wschód od skrzyżowania dróg szlakowych i ścieżek. W odległości około 1 km na południe od szczytu znajduje się Rezerwat przyrody PR Panské louky o powierzchni około 14,3 ha, utworzony w celu ochrony obszarów leśnych położonych na torfowiskach zlewni rzek.

Udostępnij:

Czytaj całość...