Na ścieżkach Liczyrzepy: Śnieżka

Śnieżka (czes. Sněžka, niem. Schneekoppe) słynie ze wspaniałej panoramy. Wznosi się ona na wysokość 1603 m n.p.m. Góruje nad otaczającymi grzbietami. Często na niej silnie wieje. Na jej szczycie panuje surowy klimat, gdzie jest znacznie chłodniej niż u jej podnóża. Do tego jest kapryśną górą, przez większość dni w roku zachmurzoną i zamgloną. Nazwa góry wzięła się od przymiotnika śnieżna, czyli pokryta śniegiem. Śnieżka zbudowana jest z bardzo odpornych na wietrzenie hornfelsów, a jej zbocza pokrywa gołoborze powstałe podczas zlodowacenia w plejstocenie.

Na szczycie po polskiej stronie góry stoi niezwykła budowla w kształcie dysków. W jednym z nich znajduje się restauracja, w pozostałych obserwatorium meteorologiczne. Na szczycie Śnieżki znajduje się również zabytkowa kaplica św. Wawrzyńca (czes. Kaple Sv. Vavřince, niem. Laurentius Kapele) z 1665 roku. Po stronie czeskiej obok górnej stacji wyciągu krzesełkowego stoi nieszczególny budynek, przypominający kontener, w którym mieści się czeska poczta (czes. Česká Poštovna na Sněžce) i bufet.

TRASA:

Karpacz (815 m n.p.m.) Biały Jar Kopa (1367 m n.p.m.) Schronisko Dom Śląski (1395 m n.p.m.) + Śnieżka (1603 m n.p.m.) Jelenka, rozstaj (1285 m n.p.m.) + Sowia Przełęcz (1160 m n.p.m.) Skalny Stół (1281 m n.p.m.) Czoło (1266 m n.p.m.) Przełęcz Okraj (1048 m n.p.m.) Łysocina (1189 m n.p.m.) Pod Albeřickým vrchem (899 m n.p.m.) Schronisko Srebrny Potok (615 m n.p.m.) Jarkowice (576 m n.p.m.)

Znakomite prognozy pogody na dzień dzisiejszy powiadały już dawno, że nie ma co odkładać najwyższego szczytu Sudetów na później. Duch Gór w przypadku tego szczytu był dotąd bardzo przychylny nam i taki też jest dla nas dzisiaj. Droga z Karpacza przez Biały Jar okrywa nas chłodem leśnego cienia, aż do osiągnięcia górnych partii doliny Złotego Potoku, który w Białym Jarze ma swoje źródła. Stamtąd odbijamy na Kopę (1342 m n.p.m.), od której Śnieżka jak zwykle prezentuje się nam olśniewająco. Kolejka na Kopę już kursuje, ale ludzi jeszcze nie ma - zapewne ledwie co wstali i kończą dopiero śniadanie. Tak więc w Schronisku „Dom Śląski” nie ma tłumu typowego dla niego, ale z pewnością za godzinę, bądź dwie sytuacja ta zmieni się. Póki co w środku jest luźno, stoliki wolne, a więc odpoczywamy trochę w środku przed szczytowym podejściem. O godzinie 10.15 ruszamy. Szybko zdobywamy wysokość. Wąski szlak graniowy przemierzany jest przez sznureczek ludzi. Od Kopy widać większe rzesze, które zbliżają się do Domu Śląskiego, a potem pewnie podążą na szczyt Śnieżki. W tegorocznym krajobrazie czerwcowych Karkonoszy zaskakujące są liczne płaty śniegu, które nie zdążyły jeszcze stopnieć. Nie ma ich na szczęście na szlaku i nie utrudniają wspinaczki. I tak w pół godziny od schroniska zdobywamy najwyższy szczyt Karkonoszy i całych Sudetów. Restauracja w spodkach jest zamknięta, ale Czesi jak zwykle z ogromną serdecznością witają strudzonych wędrowców w kiosku z pocztą i bufetem. Furorę robi na szczycie gruba łata śnieżna, która od zimy nie zdążyła jeszcze stopnieć, co jest niebywałe w ostatnich latach. Zima przeciągnęła się tutaj podobnie jak w Tatrach, czy Beskidach. Śnieżka mieni się więc aktualnie nietypowym dla czerwca urokiem. Karkonosze pokryte śnieżnobiałymi plackami – to w czasach ocieplającego się klimatu niebywałe, a zarazem piękne urozmaicenie. Długo gościmy na Śnieżce, ale w końcu musimy się z nią pożegnać, gdyż przed nami jeszcze długa droga do przebycia. Nie żegnamy się jednak z cudownymi panoramami i przyrodą Karkonoszy., bo te towarzyszyć nam będą niemal do końca naszej wędrówki. O godzinie 11.45 kierujemy się na wschód w stronę Skalnego Stołu.

FOTORELACJA

Udostępnij: