GSS-18, dzień 7: Przełęcz Jugowska - Czerwieńczyce

za nami		pozostało
189,3 km		252,7 km

O szóstej rano wyruszyliśmy na poszukiwanie muflonów - najpospolitszego ssaka Gór Sowich. Szacuje się, że jest ich w tych górach około 600 osobników, zaś najbardziej upodobały sobie hale pokrywające stoki opadające z Przełęczy Jugowskiej, czyli tam gdzie stoi schronisko „Zygmuntówka” w którym spaliśmy. Powszechnie spotykane są tam stadka o liczebności 30 sztuk, jednak tego ranka chyba pech sprawił, że na jugowskich halach pojawiły się tylko dwa osobniki – my dwoje;)

Po nieudanych łowach na muflony czas było ruszyć w drogę. Nie było łatwo opuszczać schroniskowe pielesze, po wypasionej jajecznicy, która w niczym nie ustępowała wczorajszym naleśnikom, które jedliśmy na kolację. No, ale ruszyliśmy. Pokonywaliśmy kolejne leśne wzniesienia Gór Sowich. W schronie na Kalenicy zostawiamy list naszym sympatycznym znajomym ze szlaku – Monice i Kamilowi, którzy tego dnia ruszyli na trasę ze schroniska „Sowa”. Wiemy, że doszli dziś na Przełęcz Srebrną, nam udało się trochę dalej, ale idziemy właściwie „łeb w łeb”, spotykając się na szlaku, albo na wspólnym noclegu, tak jak wcześniej w „Andrzejówce”. Życzymy im tego samego co sobie, abyśmy razem dotarli szczęśliwie do celu, do końcowej kropki czerwonego szlaku.

Wędrując przez Góry Sowie zbliżaliśmy się do Srebrnej Góry. Ścieżka naszego szlaku dosłownie srebrzyła się i mieniła pod nogami jakimś kruszcem. Po blisko 6-godzinnym marszu leśnymi traktami w końcu dotarliśmy do ludzkiej osady, przepięknej, malowniczo położonej Srebrnej Góry. Najpierw przeszliśmy przez imponującą Twierdzę Srebrnogórską, a potem zasiedliśmy na dłuższy odpoczynek w pensjonacie „Villa Hubertus”. Tam planowaliśmy nocleg, ale mieliśmy jeszcze trochę czasu, by podążyć dalej. Nie mniej „Villa Hubertus” wywarła na nas niezwykle pozytywne wrażenie (dziękujemy w tym miejscu gospodarzom za ciepłe przyjęcie i wyborne jadło). Pozdrawiamy też wędrowczynię z Niemiec, którą tu spotkaliśmy po raz drugie (wcześniej minęliśmy się, kiedy my wchodziliśmy na Wielką Sowę, a ona podążała w przeciwnym kierunku). Udało się nam trochę dogadać „łamaną angielszczyzną” i wiemy, że Pani samotnie przemierza trasę z Berlina do Budapesztu.

Idąc ze Srebrnej Góry na nocleg do Czerwieńczyc zaskoczył nas przebieg szlaku. Został zmieniony. Jeszcze niedawno biegł asfaltową szosą przez Nową Wieś Kłodzką, obecnie biegnie przyjemniejszą leśną drogą przez Czeski Las wprowadzając od razu do Czerwieńczyc. Przy okazji szlak ten daje nam znakomity widok na Twierdzę Srebrnogórską.

W Czerwieńczycach dostaliśmy nocleg w agroturystyce „Elanda”. Zostaliśmy zaskoczeni ekskluzywnymi warunkami za niewielką cenę. Polecamy tą agroturystykę wszystkim wędrowcom maszerującym czerwonym szlakiem. Położona jest ona przy samym szlaku.

POGODA:

noc	rano	dzień	wieczór

TRASA:

Przełęcz Jugowska (805 m n.p.m.) Schronisko PTTK „Zygmuntówka” (740 m n.p.m.) Rymarz (913 m n.p.m.) Słoneczna (949 m n.p.m.) Kalenica (964 m n.p.m.) Bielawska Polana Popielak (856 m n.p.m.) Dzik (810 m n.p.m.) Kobylec (767 m n.p.m.) Przełęcz Woliborska (711 m n.p.m.) Szeroka (827 m n.p.m.) Przełęcz pod Szeroką (741 m n.p.m.) Malinowa (839 m n.p.m.) Gołębia (810 m n.p.m.) Twierdza Srebrnogórska Villa Hubertus Srebrna Góra (510 m n.p.m.) Przełęcz Srebrna (568 m n.p.m.) Czeski Las (621 m n.p.m.) Czerwieńczyce (397 m n.p.m.)

OPIS:

Po drugiej stronie Przełęczy Jugowskiej wznosi się Rymarz (niem. Reimskoppe, 913 m n.p.m.). Szlak wspina się na jego szczyt. Najpierw jednak przechodzi obok Schroniska PTTK „Zygmuntówka” im. Zygmunta Scheffnera (740 m n.p.m.), nawiązującego architektonicznie do stylu tyrolskiego. Od schroniska czeka nas teraz 4-5 godzin wędrówki lasem (w zależności od tempa marszu) bez punktów zaopatrzeniowych.

Po zdobyciu Rymarza szlak skręca w lewo i spokojne schodzi na przełęcz Zimna Polanka (879 m n.p.m.), gdzie mamy schronik turystyczny i węzeł szlaków do którego dochodzi żółty szlak z Bielawy. Idąc dalej szybko zdobywamy najpierw Słoneczną (949 m n.p.m.), a następnie Kalenicę (niem. Turnberg, 964 m n.p.m.) przechodząc na nią wzdłuż rezerwatu „Bukowa Kalenica” chroniącego pierwotny skarłowaciały las bukowy dolnego regla. Na zboczach Kalenicy sterczą samotne skałki, a największa ich grupa pod samym szczytem zwie się Dzikimi Skałkami. Na szczycie stoi też metalowa wieża widokowa.

Z Kalenicy przechodzimy obok okazałych skałek tzw. „Żmij” i schodzimy na Bielawską Polanę z wiatą turystyczną i węzłem leśnych dróg. Żółty szlak, który towarzyszył nam przez Słoneczną i Kalenicę odchodzi na prawo do Nowej Rudy. Zaś my podchodzimy krótko Popielak (niem. Ascherkoppe, 856 m n.p.m), po czym dość stromo schodzimy na Wigancicką Polanę (niem. Weigelsdorfer Plänel) - przełęcz na wysokości 788 m n.p.m. z kolejnym schronem turystycznym. Następnie pokonujemy niewysoki wierzchołek Dzik (810 m n.p.m.) i schodzimy na Przełęcz Woliborską (niem. Volpersdorfer Plänel, 711 m n.p.m.) trawersując wcześniej zachodnie zbocze Kobylca (niem. Gaulkappen, 767 m n.p.m.).

Przez Przełęcz Woliborską przechodzi usiana wieloma ostrymi zakrętami droga wojewódzka nr 384 łącząca Nową Rudę z Bielawą. Pojawia się na niej niebieski szlak z Nowej Bielawy, który dalej biegnie niedaleko naszego szlaku, nieco poniżej grzbietu górskiego w kierunku Srebrnej Góry.

Po przekroczeniu drogi przebiegającej przez Przełęcz Woliborską podchodzimy grzbiet Szerokiej (niem. Schmiedehau, 827 m n.p.m.). Pokonujemy jej nieco wydłużony grzbiet i spłaszczony szczyt, a następnie przechodzimy przez rozległą Przełęcz pod Szeroką (741 m n.p.m.), z której wchodzimy na grzbiet Malinowej (niem. Hoher Stein, 839 m n.p.m.). Przed szczytową kulminacją tej góry na zachodnim zboczu, na wysokości 750-800 m n.p.m. znajduje się zespół gnejsowych skałek „Wysokie Skałki” (niem. Hoher Stein). Z Malinowej szlak schodzi na Przełęcz pod Gołębią (785 m n.p.m.), z której czeka nas ostatnie znaczniejsze podejście w paśmie Gór Sowich - na Gołębią (niem. Taubenschlag, 810 m n.p.m.). Z Gołębiej schodzimy na Budzowską Polanę, gdzie dawniej znajdowała się osada, a w XIX wieku funkcjonowała gospoda. Tutaj dołącza do nas niebieski szlak, który biegł wcześniej w naszym sąsiedztwie. Oba szlaki prowadzą na Przełęcz Srebrną (niem. Silberbergpass, 568 m n.p.m.), która oddziela Góry Sowie od Gór Bardzkich. Niebieski szlak robi to jednak szybciej, gdyż czerwony GSS podąża jeszcze w kierunku miasteczka Srebrna Góra, zahaczając o Twierdzę Srebrnogórską.

Czerwony szlak przechodzi przez wysoki wał nad fosą przy murach Twierdzy Srebrnogórskiej. Przez kilkanaście minut idziemy zarośniętą ścieżką pomiędzy fosą a przepaścistym zboczem, obchodząc twierdzę dookoła. Twierdza Srebrnogórska (niem. Festung Silberberg) została wzniesiona w latach 1765–1777 w celu ochrony Śląska zdobytego przez Prusy w 1740 roku. Jest to jeden z największych tego typu obiektów w Europie - majstersztyk militarny na owe czasy, który do dziś imponuje. Nigdy nie została zdobyta, dzięki czemu zyskała miano „śląskiego Gibraltaru”. Jej forty położone są po obu stronach przełęczy, ale tylko część z nich jest ogólnodostępna. Trasa zwiedzania twierdzy wiedzie m.in. przez koronę donżonu z którego rozpościera się ładna panorama okolicy.

Od bram Twierdzy Srebrnogórskiej schodzimy asfaltową drogą do centrum Srebrnej Góry. Srebrna Góra (niem. Silberberg) jest malowniczo położoną miejscowością, o małomiasteczkowej zabudowie, posiadającą obecnie status wsi (prawa miejskie miała w latach 1536-1945). Jej dzieje od zarania związane były z wydobyciem srebra i ołowiu. Założona została około roku 1370 przez gwarków ze Złotego Stoku i Miśni, jednak wydobycie złóż miało tu miejsce dużo wcześniej.

Serpentynami drogi schodzimy na Małą Przełęcz Srebrną. Na wysokości około 600 m n.p.m. mijamy pensjonat „Villa Hubertus”, który podobnie jak wcześniej mieszczące się w tym budynku Schronisko „Pod Fortami” oferuje to co strudzonym wędrowcom potrzeba: odpoczynek i jadło, jak również nocleg. Przez przełęcz przebiega droga wojewódzka nr 385 z Ząbkowic Śląskich do Woliborza i Nowej Rudy. Siodło przełęczy oddzielającej Góry Sowie od Gór Bardzkich znajduje się blisko kilometr na zachód, gdzie prowadzą nas znaki czerwonego szlaku.

Szlak po skierowaniu się na zachód wiedzie szosą. Na krańcach Srebrnej Góry przechodzimy przez stalowy most nad głębokim wąwozem, którym niegdyś kursowała zębata kolej sowiogórska wybudowana na początku XX wieku. Jej budowa wymagała wzniesienia dwóch ceglanych wiaduktów (żdanowskiego o wysokości 23,8 m i srebrnogórskiego o wysokości 28 m) o łącznej długości 260 m. Zaraz potem pokonujemy Przełęcz Srebrną (niem. Silberbergpass, 568 m n.p.m.) i wkrótce wchodzimy na leśną drogę. Mapy z 2010 roku pokazują, że szlak przechodzi przez Przełęcz Srebrną, a potem wiedzie szosą przez Nową Wieś Kłodzką. Obecnie jednak przechodzi leśnymi drogami przez Czeski Las, dając w pewnym momencie znakomity widok na układ srebrnogórskich fortyfikacji, po czym schodzi ze wzniesień do pierwszych zabudowań wsi Czerwieńczyce.

Czerwieńczyce (niem. Rothwaltersdorf) to wioska, której powstanie datuje się na pierwszą połowę XIV wieku. Stoi w niej kościół parafialny pw. św. Bartłomieja z XV wieku.

Bukowa Chata.

Krzyż w Jugowie.

Schronisko PTTK „Zygmuntówka”.

Szlak na Rymarza ponad Schroniskiem PTTK „Zygmuntówka”.

Zarośnięty odcinek szlaku na Rymarzu.

Rymarz (913 m n.p.m.).

Przełęcz Zimna Polanka (879 m n.p.m.).

Szlak na Słoneczną.

Szlak na Słoneczną.

Słoneczna (949 m n.p.m.).

Skałki na stokach Kalenicy.

Skałki na stokach Kalenicy.

Tablica ukryta w skałkach na Kalenicy.

Pod szczytem Kalenicy.

Pod szczytem Kalenicy.

Rezerwat „Bukowa Kalenica”.

Kalenica (964 m n.p.m.).

Kalenica (964 m n.p.m.).

Wieża widokowa na Kalenicy.

Panorama z wieży widokowej na Kalenicy.

Panorama z wieży widokowej na Kalenicy.

Panorama z wieży widokowej na Kalenicy.

Widok z wieży widokowej na szczycie Kalenicy.

Zejście z Kalenicy.

Zejście z Kalenicy.

Zbocze Popielaka.

Zbocze Popielaka.

Popielak (856 m n.p.m.).

Widoki ze stoków Popielaka

Zbocze Popielaka.

Kołosz wielobarwny (Aculepeira ceropegia).

Grzbiet Dzika.

W drodze na Gołębią.

W drodze na Gołębią.

Jeden z dawnych słupków granicznych przy szlaku.

Mrowisko przy szlaku.

Na stokach Gąsiorka.

Skałki na Gąsiorku.

Na stokach Gąsiorka.

Nowa Wieś Kłodzka ze stoków Gąsiorka.

Nowa Wieś Kłodzka ze stoków Gąsiorka.

Fortyfikacje Chochołów.

Ścieżka przy Forcie Rogowy.

Wał nad fosą przy murach Twierdzy Srebrnogórskiej.

Wał nad fosą przy murach Twierdzy Srebrnogórskiej.

Fosa Twierdzy Srebrnogórskiej.

Przed bramą Twierdzy Srebrnogórskiej.

Masyw Brzeźnicy widziany spod bramy Twierdzy Srebrnogórskiej.

Twierdza Srebrnogórska.

Działa w Twierdzy Srebrnogórskiej.

Twierdza Srebrnogórska.

Panorama z Twierdzy Srebrnogórskiej w kierunku południowo-wschodnim. W centrum widać Masyw Brzeźnicy.

Panorama z Twierdzy Srebrnogórskiej na Góry Bardzkie.

Działo w Twierdzy Srebrnogórskiej.

Twierdza Srebrnogórska.

Tunel wejściowy do Twierdzy Srebrnogórskiej.

Villa Hubertus.

Srebrna Góra.

Srebrna Góra.

Kamil i Monika przed Przełęczą Srebrną.

Most nad wąwozem, którym niegdyś kursowała zębata kolej sowiogórska.

Twierdza Srebrnogórska z Polany Makowiak.

Leśniczówka w Czerwieńczycach.

Droga do Czerwieńczyc.

Tu będziemy spać - agroturystyka „Elanda” w Czerwieńczycach.

Agroturystyka „Elanda” w Czerwieńczycach.

Udostępnij: