Wiosna jeszcze trzyma w Tatrach - Doliną Raczkową na Kończysty Wierch

Minęło już trochę czasu, odkąd ostatni raz gościliśmy w Tatrach Słowackich. Czekaliśmy z utęsknieniem na tą chwilę, kiedy znów będziemy mogli wstąpić w ich progi. Jeszcze niedawno nic nie było pewnego, ale od kilku dni stało się to realne. Od 22 czerwca otwarto granicę ze Słowacją. Hurra! – wykrzyknęliśmy, choć nie do końca optymistycznie wyglądały prognozy na ten dzień. Jest jednak duża nadzieja, że będzie nie najgorzej, choć w górach trzeba zawsze liczyć się z możliwościami nagłej zmiany pogody. Góry układają bowiem swoje prognozy, które nierzadko zachowują dla swojej wiadomości czasami do ostatniej chwili. Człek, który dużo chodzi po górach, to wie, jak szybko może przejść ze złego na dobre i oczywiście odwrotnie. Trzeba mieć to zawsze na uwadze. Tą wycieczkę rozpoczynamy na Autokempingu Račkova. Autokemping Račkova jest kompleksem turystycznym czynnym od 1 czerwca do 15 września. Obejmuje on bardzo duże pole namiotowe, drewniane domki kempingowe, a także hotele górskie dla bardziej wymagających turystów. Funkcjonuje tutaj oczywiście zaplecze sanitarne, restauracja i bufet, sklepik z artykułami spożywczymi. Po za tym znajdziemy tutaj stoły i ławki, zadaszone wiaty z możliwością palenia ogniska, czy też paleniska odkryte. W pobliżu znajduje się również leśniczówka i kilka ośrodków wypoczynkowych.

TRASA:

Autokemping „Raczkowa” (ATC „Račkova”; 897 m n.p.m.) Dolina Wąska (słow. Úzka dolina; 950 m n.p.m.) Niżnia Łąka (słow. Nižná lúka; 1843 m n.p.m.) Pod Klinem (słow. Pod Klinom; 1440 m n.p.m.) Czarny Raczkowy Stawek (słow. Čierne Račkovo pleso; 1677 m n.p.m.) Kończysty Wierch (słow. Končistá; 2002 m n.p.m.) Pod Klinem (słow. Pod Klinomá; 1440 m n.p.m.) Dolina Wąska (słow. Úzka dolina; 950 m n.p.m.) Autokemping „Raczkowa” (ATC „Račkova”; 897 m n.p.m.)

OPIS:

Jest godzina 9.15, gdy wchodzimy do Doliny Wąskiej. Dolina Wąska wzięła swoją nazwę stąd, iż jest ona ciasno wciśnięta między strome, lesiste zbocza. Rozpoczynamy u wylotu tej doliny. Dolina Wąska liczy sobie 2 km długości. Prowadzi przez nią szeroka droga, którą maszerujemy wzdłuż wzburzonego po prawej potoku Raczkowa. W nocy padało i wody z gór jeszcze spływają intensywnie. Chmury wiszą nad doliną, ale raczej już niegroźne. Nad wodami potoku unosi się mgiełka pary. Jest wilgotno i duszno. Ciepło osiada w dolinie. Dolina Wąska kończy się rozwidleniem. Schodzą się w nim dwie inne doliny. Na lewo, gdzie odchodzi szlak niebieski mamy Doliną Jamnicką, natomiast na prawo, gdzie odchodzi szlak żółty mamy Dolinę Raczkową. Nieco dalej za żółtymi znakami jest rozstaj Niżna Łąka, z której odgałęzia się szlak prowadzący na Otargańce. Zazwyczaj to od tej strony turyści rozpoczynają tą wspaniałą graniówkę, jedną z najpiękniejszych w Tatrach zachodnich.

Dolina Wąska (słow. Úzka dolina).

Raczkowy Potok pokryty mgiełką.

Dzisiaj od rozstaju Nižná lúka podążamy dalej w górę Doliny Raczkowej. Jeszcze nigy nie szliśmy w górę tej doliny, bo dotąd stanowiła ona dla nas trakt zejściowy. Idziemy szeroką, utwardzoną drogą w górę doliny. Tak szeroka droga wiedzie do Polany Ostrzyca, za którą będziemy mieli już wąską, górską ścieżkę. Po prawej towarzyszy nam wartki Raczkowy Potok. Z lewej strony widzimy ogołocone z lasu zbocze Otargańców, z prawej stok porośnięty jest lasem po sam szczyt Keczki Przybylińskiej (Kečka). W czasach pasterstwa lasów było jeszcze mniej, gdyż zostały wycięte niemal zupełnie, poza rosnącymi w miejscach niedostępnych tzw. lasy urwiskowe. Cały obszar doliny pokryty był pastwiskami z szałasami. Zarosły one już niemal w całkowicie kosodrzewiną i lasem, ale do dnia dzisiejszego, mimo, iż pasterstwo zanikło kilka dziesięcioleci temu górna granica lasu jest wciąż tutaj silnie obniżona. Na zniszczenia lasu mają też wpływ duże lawiny, które zimą potrafią zejść ze zboczy w wyższych częściach doliny (powyżej Polany Ostrzyca), do których za niedługo doprowadzi nas szlak.

Wkrótce przechodzimy przez Polanę Ostrzyca. Można na niej skorzystać z zadaszonej wiaty. To duża polana leżąca między wschodnimi zboczami Niżniej Magury znajdującej się w grani Otargańców i zachodnimi stokami Jeżowej Kopy znajdującej się w bocznej grani Bystrej. Potężne grzbiety wznoszą się ponad polaną na wysokość 700-850 metrów. Droga powyżej Polany Ostrzyca jest w okresie zimowym zamykana ze względu na duże zagrożenie lawinowe.

Wzburzony Raczkowy Potok.

Ciek zasilający Raczkowy Potok, który przekraczany tuż przed polaną Ostrzyca.

Wzdłuż Raczkowego Potoku.

Mostek.

Idąc dalej łagodnie nabieramy wysokości, ale niebawem nieco zwiększa się nachylenie terenu. Oddalamy się nieco od potoku przechodząc na podnóża stoków opadających po prawej. Przy szlaku zaczyna pojawiać się kosodrzewina. O godzinie 11.10 przechodzimy drewnianym mostkiem na drugą stronę potoku. Wkrótce wychodzimy na rozległy upłaz pod Klinem (pod Klinom). To dobre miejsce na odpoczynek. Mamy tutaj ławki ze stołem, a także drewnianą Kolibę pod Klinem (Príbylinský salaš), która przypomina dawne tradycje pasterskie w dolinie. Wewnątrz jest drewniana prycza, z której awaryjnie można skorzystać, ale bez możliwości rozpalenia ogniska ze względu na ochronę przyrody i przepisy TANAP.

Około 100 metrów powyżej koliby mamy Rozdroże pod Klinem (Razcestie pod Klinom). Docieramy do niego o godzinie 11.40. Znajdujemy się w miejscu, gdzie Dolina Raczkowa rozgałęzia się na dwie boczne doliny: Dolinę Zadnią Raczkową i Dolinę Gaborową. Tak też i szlaki się tutaj rozchodzą na te dwie doliny. Naszym celem jest dzisiaj Dolina Zadnia Raczkowa.

Upłaz Pod Klinem (słow. Pod Klinom).

Koliba pod Klinem (Príbylinský salaš).

Rozdroże pod Klinem (Razcestie pod Klinom).

Brodawnik zwyczajny (Leontodon hispidus L.).

Lądzień czerwonatka (Trombidium holosericeum), zwany aksamitką
- pajęczak należący do podgromady roztoczy (Acari) osiągający 3-4 mm długości.

Czosnaczek pospolity (Alliaria petiolata (M. Bieb.) Cavara et Grande)

Jaskier platanolistny (Ranunculus platanifolius L.).

Rutewka orlikolistna (Thalictrum aquilegiifolium L.).

Ciemiężyca zielona, ciemierzyca zielona, strzemieszyca (Veratrum lobelianum Bernh.).

Fiołek żółty sudecki (Viola lutea subsp. sudetica)

Bodziszek łąkowy (Geranium pratense).

Od rozdroża podążamy jeszcze chwilę w górę halnego zbocza Starorobociańskiego Wierchu. Ścieżka wprowadza nas między kosówki, gdzie wkrótce przecinamy jeden z dopływów Raczkowego Potoku. Jeszcze chwilę utrzymujemy północny kierunek marszu, aby następnie skręcić na zachód. Zbliżamy się odtąd do łożyska Raczkowego Potoku, który w tym miejscu spływa kaskadami Raczkowej Siklawy (Račkov vodopád). Szlak nie podchodzi bezpośrednio do wodospadu, ale jest on dobrze widoczny ze szlaku. Przechodzimy krótko wąskimi skałkami, trawesując nieco przepaścisty próg doliny. W sąsiedztwo potoku wchodzimy już powyżej Raczkowej Siklawy, kiedy szlak skręca na północny zachód. Po pokonaniu progu doliny i wchodzimy na wypłaszczenie jej piętra. W jej urokliwym zakątku leży kilka oczek zwanych Raczkowymi Stawami (Račkove plesá).

Wąski trawers progu doliny.

Zbliżamy się do łożyska potoku.

Kaskady Raczkowego Potoku (słow. Račkov potok).

Ścieżka szlaku przechodząca ponad Czarnym Raczkowym Stawkiem.
Przed nami Kopa Prawdy na grani głównej Tatr Zachodnich.

Po prawej mamy halne zbocza Starorobociańskiego Wierchu.

Czarny Raczkowy Stawek (Čierne Račkovo pleso; 1677 m n.p.m.).

Generalnie w Dolinie Raczkowej wyróżnia się 3 największe stawy, ale istnieje jeszcze 7 innych, niedużych, okresowo wysychających stawków. O godzinie 12.25 zatrzymujemy się przy najniżej leżącym stawku, rozlanym w leju ziemnym, noszącym nazwę Czarny Raczkowy Stawek. Dwadzieścia minut później ruszamy dalej w górę doliny. Szlak turystyczny nie dochodzi do żadnego z tych trzech większych stawów, ale przeprowadza w pobliżu. Mamy na nie kapitalny widok, a zarazem przedziwny. To już lato, a nie widać go tutaj, poza może ciepłotą. Przyroda tkwi jeszcze w objęciach wiosny, która wyraźnie przedłużyła tutaj swoją bytność. Stawy otoczone są kaczeńcami, ale hale nie nabrały jeszcze zieleni. Przebarwione są jeszcze żółciami starych traw i rdzą borówczysk. W żlebach stoi jeszcze śnieg. Fenomenalnie wyglądają lustra stawów, ze spływającymi weń stróżkami potoków po stromych zboczach, opadających spod Jarząbczego Wierchu. Z lewej wznosi się nad nimi imponujący kolos - Raczkowa Czuba, zwana przez Słowaków Jakubiną. Najbliżej szlaku mamy największy ze stawów - Przedni Staw Raczkowy. Za nim mamy południowo-zachodni, często wysychający Suchy Staw Raczkowy, który czasami łączy się odnogą z Przednim Stawem Raczkowym. Najwyżej położony ze stawów przylega bezpośrednio do skalistych stoków i nazywa się Zadnim Stawem Raczkowym.

Czarny Raczkowy Stawek.

Skaliste stoki Raczkowej Czuby.

Do najwyższych partii doliny.

Z widokiem na Czarny Raczkowy Stawek.

Raczkowe Stawy.

Pod Raczkową Czubą.

Na główną grań wspinamy się bardzo stromo przecinając murawy opadające spod Starorobociańskiego Wierchu. Stromizna jest spora, a w najbardziej uciążliwym miejscu mamy kilka zakosów. Powyżej nich napotykamy sączące się źródełko wprost na ścieżkę naszego szlaku. Za źródełkiem szlak powoli zatacza po zboczu łuk na północny zachód, w kierunku Kończystego Wierchu. Grań osiągamy powyżej Starorobociańskiej Przełęczy, która przez Słowaków nazywana jest Raczkową Przełęczą (Račkovo sedlo). Skręcamy na niej w lewo i po 100 metrach przejścia graniowym czerwonym szlakiem o godzinie 13.40 wchodzimy szczyt Kończystego Wierchu. Tutaj robimy długi popas, który trwa aż do godziny 15.15.

Przez halne zbocze Starorobociańskiego Wierchu.

Największe z Raczkowych Stawów w uroczym plenerze.

Pięciornik alpejski (Potentilla crantzii (Crantz) Beck ex Fritsch).

Źródełko przy szlaku.

Niedaleko przed granią.

Kopa Prawdy na grani głównej Tatr Zachodnich.

Spojrzenie w Dolinę Raczkową.

W pierwotnych planach mieliśmy powrót przez Grań Otargańców. Doznaliśmy już kiedyś jej piękna. Nie zawsze jednak mamy okazję przysiąść na grani i spojrzeć z niczym nie zmąconym spokojem na tatrzańską panoramę, cudowną nawet z tego najniższego tatrzańskiego dwutysięcznika, do którego prowadzą turystyczne szlaki. Kończysty Wierch zwykle nie bywa celem wędrówek, gdyż najczęściej zdobywany w ramach przejść na wyższe szczyty. Dzisiaj jego wierzchołek daje nam czas aby wraz z obłokami sunącymi nad szczytami popłynąć myślami po marzenia. Współczesna natura człowieka nie znajduje tak często chwili zatrzymania, takich jak ta, która pozwala wyłączyć bieg i zaciągnąć hamulec. Wspaniale tu być dla takiej właśnie chwili.

Za Kopą Prawdy widoczne Rohacze oraz inne szczyty z otoczenia Doliny Rohackiej.

Widok na Grzbiet Ornaku. Z lewej Kominiarki Wierch, z prawej Czerwone Wierchy.

Czerwone Wierchy. Z lewej widoczny spic Giewontu.

Kończysty Wierch (słow. Končistá; 2002 m n.p.m.).

Kozica tatrzańska.

Kończysty Wierch (słow. Končistá; 2002 m n.p.m.).

Widok w stronę Starorobociańskiego Wierchu.

Na koniec naszego długiego popasu spoglądamy jeszcze raz w stronę dolin uchodzących na polską stronę, bo nam czas w drogę na przeciwną stronę, Tam, gdzie słońce osiągało swój zenit, a teraz  już zbliża się ku granitom Raczkowej Czuby. Powracamy tą samą doliną, nie raz jeszcze zatrzymując się to nad stawkiem, to nad bystrym potokiem, to na łączce polany, by możliwie najbardziej zachłysnąć się górskim powietrzem i cudownym pejzażem.

Nad Raczkowym Potokiem.

Wanta.

Upłaz Pod Klinem (słow. Pod Klinom).

Bniec czerwony (Melandrium rubrum Garcke).

Krótki, kamienisty fragment szlaku przed polaną Ostrzyca.

Dziwny jest ten rok i krajobraz Tatr choć piękny, to jakiś inny. Wszystko się spóźnia tego roku, i wiosna, i lato, a tylko nasz czas, którego pewnie nigdy już nie nadrobimy gna do przodu. Zawsze coś pozostanie przed nami, co miało być teraz, a będzie później, a to co miało być później, będzie jeszcze później, itd... aż dojdziemy do czasu, kiedy nic nie będzie mogło być już później. Osłodą dla ducha była ta radosna, a zarazem nostalgiczna wędrówka. Stratą czasu dla człowieka jest siedzenie w domu, gdy ten ma marzeń bez liku.

Udostępnij: