Szlak Orlich Gniazd, dzień 6: Pilica - Golczowice

Nikt by się pewnie nie domyślił, gdzie spędziliśmy noc. Nie możemy jednak tego zdradzić. Niech to pozostanie tylko w naszych głowach. Jest już zupełnie jasno. Niebo zupełnie bezchmurne. Upał się zapowiada. Idziemy na rynek w Pilicy do miejsca, gdzie wczoraj opuściliśmy czerwone znaki Szlaku Orlich Gniazd.

⇧ SPIS TREŚCI ⇧ POGODA: noc rano dzień wieczór TRASA: Pilica (342 m n.p.m.) Smoleń (451 m n.p.m.) Dolina Wodącej Zegarowe Skały (396 m n.p.m.) Pod Ruskową Skałą (400 m n.p.m.) Góry Bydlińskie Bydlin (356 m n.p.m.) Cieślin Golczowice (329 m n.p.m.)

OPIS:

Wchodzimy w ulicę Krakowską, która doprowadza nas do Zalewu Pilica i drogi frontowej do pałacu. Zachodzimy na chwilę do parku pałacowego, choć tablice „teren prywatny” i „Uwaga! Spadające gałęzie – wejście na własną odpowiedzialność” odstraszają. Długo nie zabawiamy na tych pałacowych terenach, gdyż więcej czasu poświęciliśmy mu dnia wczorajszego. Poprzestajemy na krótkiej przechadzce główną aleją parkową, prowadzącą wprost do pałacu, po czym ruszamy w dalszą drogę jurajskim szlakiem. Jest godzina ósma. Nad nami dogrzewające słońce na bezchmurnym niebie. Z pewnością wyciśnie z nas trochę potów.

Rynek w Pilicy.

Zalew Pilica.

Podążamy wzdłuż zalewu przechodząc przez most nad Pilicą, po czym skręcamy w prawo na ulicę Adam Mickiewicza i poboczem tej szosy przemierzamy jakiś kilometr trzysta metrów. Odbijamy w lewo na drogę dojazdową do budowanych posesji. Powyżej nich wchodzimy do lasu. Lekko podchodzimy zbocze wzniesienia, po czym, gdy droga osiąga szczytowe partie wzgórza najpierw z lewej znika las i pojawiają się z tej strony pola uprawne. Chwilkę później pola uprawne mamy już po obu stronach naszej drogi, a przed sobą widzimy bliski już Zamek w Smoleniu.

Wzgórze ponad Pilicą.

Przed sobą widzimy już wzgórze zamkowe.

Zamek Pilcza w Smoleniu

Zamek usadowiony jest na szczycie stożkowego wzgórza, porośniętego lasem bukowo-grabowo-modrzewiowym, ale z przewagą buczyny sudeckiej. Wzgórze to naszpikowane jest ostańcami wapieni górnojurajskich, wśród które został wkomponowany Zamek Pilcza.

Zamek został posadowiony na skalnym ostańcu o wysokości 500 m n.p.m. Mówi się o nim Zamek Smoleń, ale ponoć właściwą nazwą jest Zamek Pilcza, która nawiązuje do rzeki Pilicy, a także pobliskiej miejscowości Pilica, która pierwotnie nosiła nazwę Pilcza. Sama osada Smoleń znajdująca się u stóp wzgórza zamkowego wymieniona zostaje w źródłach pisanych po raz pierwszy pod rokiem 1432, ale rzec trzeba, że ślady osadnictwa na górze zamkowej sięgają czasów bardzo odległych, sięgających drugiego tysiąclecia przed naszą erą. Zamek murowany najpewniej powstał w okolicy połowy XIV wieku, być może w miejscu drewnianej warowni, jak to często w tamtych czasach bywało.

W 1655 roku został zdewastowany przez Szwedów. Po ich ustąpieniu Stanisław Warszycki miał plan zaadaptowania zrujnowanego zamku pod klasztor Franciszkanów, lecz zamiar ten nie doszedł do skutku. Klasztor taki powstał wiek później w Pilicy. Do kolejnej dewastacji zamku przyczynili się Austriacy, którzy pozyskiwali kamień z murów zamkowych na budowaną komorę celną w Smoleniu.

Kilka lat temu ruiny tego urokliwego zamku zostały zabezpieczone, częściowo zrekonstruowane i przystosowane do zwiedzania. Pierwotnie zamek składał się z obwarowanej części mieszkalnej, nad którą górowała charakterystyczna, kolista wieża. W późniejszych czasach, tj. w XV wieku, zamek został rozbudowany, najpierw o zamek dolny po stronie wschodniej, a potem zamek dolny od zachodu. Założenie obronne zamku uzupełniono umocnieniami kamienno-ziemnymi w formie wałów odcinkowych, które osłaniały wejścia do zamku.

Brama do zamku.

Zwiedzanie zaczynamy od przejścia leśnymi alejkami na stronę południową zamku, gdzie zachowała się jedna z bram wejściowych do zamku. Dojście do niej ułatwiają drewniane schody. W ten sposób wchodzimy na dziedziniec ze studnią zamkową, którą ponoć wykuć mieli jeńcy tatarscy, a jej głębokość miała wynosić 200 m, choć inne źródła podają 100 m, ale tak naprawdę nie wiadomo jak głęboka była ta studnia. Obecnie jest ona zasypana do głębokości 26 m.

Przypuszcza się, że na dnie studni Zamku w Smoleniu istnieje sieć podziemnych korytarzy, które według legend łączą się z jaskinią Biśnik koło Grodziska oraz innymi w okolicy. Podobno przy kopaniu studni Tatarzy natrafili na boczny korytarz wydrążony przez wodę, w którym miano ukryć wielkie skarby. Tych, którzy wiedzieli o nich i nie potrafili dochować tajemnicy, wrzucano do studni. Dlatego obok tych skarbów mają leżeć ludzkie szkielety.

Studnia zamkowa.

Część mieszkalna zamku dolnego zachodniego.

Pałac zamkowy.

Dziedziniec zamku dolnego zachodniego otoczony zabudową części mieszkalnej.

Piwnica pod wieżą mieszkalną.

Armata na dziedzińcu zamku dolnego.

Na dziedzińcu znajdziemy pozostałości po renesansowej rezydencji z wyodrębnioną częścią gospodarczą. Otaczające dziedziniec mury z widocznymi w nich otworami okiennymi, sięgają 2 metrów wysokości. Jeden z murów biegnie ku skale, by połączyć się z cylindryczną wieżą, wieńczącą zamek górny. Dostać się do niego nie było łatwo, dzisiaj ułatwiają to drewniane schody, zbudowane w miejscu, w którym istniały one wcześniej. Wieża ma 16 metrów wysokości i 7,5 metrów średnicy. Grubość jej murów wynosi 2 metry. Dostać się do niej można z piętra budynku mieszkalnego, do którego wchodzimy z dziedzińca zamku dolnego po wspomnianych drewnianych schodach, które doprowadzają do tworu wykutego w północnych murach zamku górnego. Stał w nim budynek mieszkalny o dwóch, bądź trzech kondygnacjach. Na niewielkim dziedzińcu znajdowała się cysterna na wodę. Wznosząca się wieża była miejscem ostatecznej obrony na wypadek zajęcia przez wroga pozostałych części zamku. Służyła również jako miejsce przekazywania informacji oraz punkt obserwacyjny. Na szczyt wieży z tarasem widokowym dostajemy się po ażurowych, metalowych stopniach. Widok z wieży jest niebanalny, wręcz znakomity. Widać stąd cudownie sfalowane obszary Jury, naszpikowane wapieniami. Na zachodzie widoczny jest Zamek Ogrodzieniec, zaś na południu pobliskie, legendarne Zegarowe Skały.

Podobno dwa razy do roku, w Wigilię Bożego Narodzenia oraz w Noc Świętojańską, w Jaskini Zegarowej znajdującej się u podnóża Zegarowych Skał ma dać się słyszeć bicie zegarowego dzwonu.

Wejście na zamek górny.

Okienko w wieży.

Ślimacze schody na wieżę zamkową.

Stamtąd przyszliśmy (widok na północny zachód).

Widok na Zegarowe Skały.

Zamek Ogrodzieniec.

Widok w stronę wsi Smoleń.

Armatka w zamku górnym.

Wieża zamkowa, stołp.

Po zejściu z powrotem na dziedziniec zamku dolnego, z części zachodniej przechodzimy do części wschodniej dolnego zamku, gdzie znajduje się ostrołukowa brama wjazdowa z zachowanymi otworami służącymi do spuszczania brony. Dzięki współcześnie dobudowanym przejściom możemy spojrzeć na okolicę z murów zamkowych. W tej części zamku mogła istnieć wysunięta poza mury zamkowe półbaszta, pełniąca funkcje wieży obserwacyjnej. Pozostałością po niej jest zapewne widoczne do dzisiaj wgłębienie w murze zamkowym.

Most przed bramą na podzamcze wschodnie zamku.

Zamek dolny wschodni.

Rok 1860 (rycina A. Schouppe).

Lata 1900-1905.

Lata 1920-1930.

Zamek w Smoleniu dzisiaj.

O godzinie 10.45 opuszczamy ruiny. Wracamy na północną część wzgórza przechodząc po zboczach od strony wschodniej. W ten sposób zataczamy pełny okrąg wokół zamku. Pani w kasie dziękujemy za możliwość przechowania plecaków. Ubieramy je i ruszamy w dalszą drogę przez Jurę do Krakowa, a zastało nam jeszcze 75 km. Szlak zaraz po wejściu na szosę wsi Smoleń skręca w prawo na południe obniżając się ku Dolinie Wodącej, otoczonej grupami ostańców wapiennych, ale – o dziwo – dolina ta nie posiada cieku wodnego, jak mogłoby się na pierwszy rzut oka wydawać. Najbardziej znaną grupa skalną są Skały Zegarowe znajdujące się po lewej naszego szlaku. Po niecałym kilometrze opuszczamy szlak, aby zobaczyć z bliska te legendarne skały, które prezentowały się nam z Zamku w Smoleniu.

Rezerwat przyrody Smoleń.

Wiata u stóp wzgórza zamkowego.

Kopki siana na łące przy zejściu do Doliny Wodącej.

Skały Zegarowe

Skały Zegarowe są częściowo ukryte w lesie. Są kompleksem górnojurajskich skał wznoszących się 25–30 m ponad dno Doliny Wodącej, uznane za pomnik przyrody. Ciekawostką jest, że pośród tych skał znajdowało się niegdyś grodzisko z przełomu XIII i XIV wieku. W jednej ze skał znajduje się znana od dawna miejscowej ludności Jaskinia Zegarowa. Odkryto w niej ślady człowieka neandertalskiego datowane na około 50–60 tysięcy lat temu, a także przedmioty pochodzące z okresu środkowego neolitu, kultury przeworskiej oraz z okresu średniowiecza.

Jest to jaskinia nietrudna do zwiedzania, pozioma i obszerna. Jedynie korytarzyk w środkowej części jaskini jest bardzo ciasny i może wymagać kompresji np. wciągnięcia brzucha. Jaskinia Zegarowa posiada trzy otwory wejściowe, z których dwa skrajne oddalone są od siebie o 25 m. Główny korytarz znajduje się w zachodniej części jaskini i doprowadza do obszernej komnaty o długości 20 m. Jej dno jest obniżone w wyniku wybrania namuliska podczas prac archeologicznych. Od komnaty tej odchodzi dalej niski korytarz z niewielkimi salkami, a łączący się z otworem wschodnim. I jeszcze o jednym korytarzu trzeba wspomnieć, ciasnym i krętym, który odchodzi w środkowej części głównego korytarza i prowadzi on do otworu trzeciego mającego postać okna, zwanego Drzwiczkami do Pieca. Okno to znajduje się w dużym schronisku między otworami jaskini.

Zachodnie wejście.

Zachodni korytarz.

Zachodni otwór Jaskini Zegarowej widoczny z korytarza jaskini.

Jaskinia Zegarowa.

Niski korytarzyk z salki ze środkowej części Jaskini Zegarowej.

Środkowe wejście Jaskini Zegarowej.

Wieś Smoleń z Doliny Wodoącej

O godzinie 11.45 kończymy eksplorację Jaskini Zegarowej i wracamy do łożyska malowniczej Doliny Wodącej. Zrobiło się upalnie, typowo dla gorącego dnia lata. Ścieżka wiodąca doliną jest odkryta - sąsiaduje z kwiecistym łąkami, zapełnionymi grającymi świerszczami. Na niektórych jedynie odcinkach dotyka ścian leśnych. Wkrótce zaczynamy zataczać łuk wokół leśnego cypelka po lewej. Na tym cypelku, u stóp wzgórz zwanego Grodziskiem Chłopskim mamy skałę ze wspinaczami. Nie ma chyba takich skał na Jurze, na których nie byłoby żadnego wspinacza. Cała Jura to wspaniałe tereny dla sympatyków wspinaczki.

Biśnik

Skała nosi nazwę Biśnik i jak wcześniej opowiadaliśmy powiązana jest legendami z Zamkiem Pilcza w Smoleniu. Nazwa ta pochodzi od słowiańskiej nazwy diabła, czyli słowa „bies”. Biśnik ma połogie, pionowe, ale też przewieszone ściany o wysokości 10-15 m. Archeolodzy twierdzą, że na szczycie skały istniały nieduże fortyfikacje, które wchodziły w skład zespołu obronnego na linii Smoleń-Strzegowa. Zostały one spalone w trakcie walk o tron krakowski pomiędzy Władysławem Łokietkiem a Wacławem II Czeskim.

Szlak przez Dolinę Wodącej.

Dzwonek rozpierzchły (Campanula patula L.).

Przez młodniki w Dolinie Wodącej.

Biśnik.

Jaskinia Biśnik.

W Biśniku znajdują się trzy jaskinie: Jaskinia na Biśniku, Jaskinia Psia i Schronisko na Biśniku Dolne. Jednakże wejście do Jaskini na Biśniku jest zamknięte kratą ze względu na prowadzone prace archeologiczne. Już pierwsze opisy jaskini wspominają o znajdujących się w niej skamieniałych kościach i skorupach glinianych naczyń. Wejście do Jaskini Psiej nie jest widoczne ze szlaku, a przypomina okno, gdyż znajduje się w ścianie skalnej na wysokości nieco ponad 1 metra. Jest to niezbyt rozległa jaskinia z kropielnicami, czyli niewielkimi jeziorkami. W jej głębi można zobaczyć pleśnie rosnące na resztkach organicznych, zaś w zasięgu światła rozproszonego mchy i glony. Bliżej otworu wejściowego spotkać można dość liczne muchówki, motyle i pająki z gatunku Sieciarz jaskiniowy.

Sieciarz jaskiniowy (Meta menardi) to pająk dość pospolity w jurajskich jaskiniach. Meta menardi osiąga względnie duże rozmiary. Rozmiar samców dochodzi do 12 mm, czasem nieco więcej, z kolei samice osiągają do 17 mm długości ciała. Buduje sieci o szerokości od 25 do 30 cm, w klinowatym kształcie i ekscentrycznie położonym otwartym pępku, uwitej na 8 do 18 promieniach. Sieć sieciarza jaskiniowego pozbawiona jest nici sygnałowej. Żywi się różnymi bezkręgowcami, a przeprowadzone badania wskazują, że największy udział w jego diecie mają organizmy glebowe, takie jak wije i ślimaki, na które sieciarz jaskiniowy poluje, gdy te przemieszczają się po jaskiniowych ścianach. Mniejszy udział w jego menu mają owady (chruściki, biegaczowate, a także inne pająki). Sieciarz jaskiniowy jest najbardziej jadowitym pająkiem występującym w Polsce. Jego jad nie jest co prawda niebezpieczny dla życia człowieka (poza ewentualną reakcją alergiczną), ale jego ukąszenie jest bolesne, porównywalne z użądleniem przez szerszenia. Odpuszczamy sobie zwiedzanie Jaskini Psiej.

Przez liściasty las.

Dolina Wodącej skręca za Biśnikiem na lewo. Opuszczamy ją odchodząc w kierunku południowo- zachodnim. Paręnaście minut temu minęło południe. Idziemy przyjemną dróżką przez liściasty las. Wkrótce zaczynamy podejście na wzgórza, gdzie znajdują się najwyższe punkty na trasie dzisiejszego odcinka. Są one porośnięte lasami zwanymi Strzegowskimi. Obszar ten obfituje w liczne wąwozy, zagłębienia i zakamarki, z których podczas II wojny światowej korzystali „leśni ludzie”, czyli partyzanci AK. W tym, jak też w okolicznych lasach, mieli oni zorganizowane obozy leśne. Jeden z nich osiągamy o godzinie 12.30. Kiedyś stała w tym miejscu gajówka „Psarskie”, przy której stacjonował oddział partyzancki „Surowiec” wchodzący w skład 23 Dywizji Okręgu Śląskiego. Jego dowódcą był kpt. Gerard Woźnica ps. „Hardy”. Na partyzancki obóz w tym miejscu składało się 9 baraków, 2 szałasy, namiot i ziemianki na magazyn broni. Baraki mogły pomieścić 14-18 osób. Natomiast kuchnia znajdowała się w budynku gajówki. Obecnie można zobaczyć jedynie relikty gajówki, którą upamiętnia kamienny obelisk. Tuż obok tego miejsca jest duża wiata turystyczna.

Wiata w pobliżu miejsca, gdzie stała gajówka „Psarskie”.

Pozostałości po gajówce „Psarskie”.

Drogi na wzgórzach przed Górami Bydlińskimi.

Łubin trwały (Lupinus polyphyllus L.).

Dalszym podejściem osiągamy najwyższe położenia wzgórz, przechodząc wcześniej przez nasłonecznione polanki, na których krzyżują się leśne drogi. Przez pewien czas idziemy po dość rozległej płaszczowinie wzgórza, potem łagodnie schodzimy do położonego w górnych partiach wzgórza przysiółka Góry Bydlińskie, wchodzącego w skład wsi Bydlin. Skręcamy w lewo wchodząc na wąską szosę wsi i idziemy na południowy wschód, gdzie szosa przechodzi w leśną drogę. Potem schodzimy lasem przez gęstą grupę mateczników, potem przez roślejszy las. Poruszamy się wkrótce w sąsiedztwie suchego jaru, idąc to jego dnem, to powyżej niego, aż wychodzimy do miejscowości Załęże. Na szosie skręcamy w lewo, a po około 200 m skręcamy na drogę odchodzącą na południe. Przecinamy rzekę Tarnówkę, za którą dochodzimy do cmentarza w Bydlinie.

Skrzyp leśny (Equisetum sylvaticum L.).

Urokliwy las na zejściu ze wzgórz za wsią Góry Bydlińskie.

W dolinie Tarnówki.

Cmentarz w Bydlinie.

Cmentarz w Bydlinie jest ciekawą nekropolią. Znajdują się na jego terenie zabytkowe nagrobki z XIX wieku i mogiła żołnierzy poległych w bitwie pod Krzywopłotami, Załężem i Bydlinem w dniach 17-19 listopada 1914 roku, która widoczna jest z daleka za sprawą wysokiego, kamiennego krzyża. Przy wejściu na cmentarz, zaraz przy ograniczającym go murze, stoi murowana z kamienia kapliczka pochodząca z XIX stulecia, w miejscu, gdzie kiedyś stała pustelnia. W kapliczce przechowywana jest bardzo stara figura Matki Bożej Pocieszenia z XV wieku, którą miejscowa ludność otacza kultem. Powyżej cmentarza wznosi się zalesione wzgórze, na którym odnaleźć można ślady okopów z I wojny światowej. Zaś na samym szczycie wzgórza znajdują się ruiny Zamku Bydlin.

Zamek Bydlin

Dziwne są losy tej warowni, która nie zawsze była zamkiem, lecz także świątynią. Są też opinie, że od samego początku pełniła funkcje sakralne. Trudno stwierdzić kiedy wzniesiona została ta budowla. Pierwsze wzmianki o niej pochodzą z roku 1398. Stanowiła ono wówczas jeden z obiektów w systemie obronnym pogranicza polsko-śląskiego, ale początkowo była to wieża strażnicy. Z trzech stron wzgórze zamkowe otoczone było bagnami, które stanowiły skuteczny naturalny system obronnym. Jedyny łagodny stok wzgórza przecięto fosą. Jego właścicielami byli Pełka i Niemierza, herbu Śmiara. Czasami jako jednego z pierwszych właścicieli zamku wymienia się nieślubnego syna króla Kazimierza Wielkiego, który mieszkał w nim z kobietą nazywaną Cudka. Zamek w Bydlinie przechodził później z rąk do rąk. Był w posiadaniu rodziny Szczepanowskich, potem Brzezickich, a po nich panowali w nim Bonerowie, którzy na początku XVI wieku przebudowali warownię na świątynię. I tak już właściwe zostało. Za czasów Jana Firleja kościół przekształcony został w zbór ariański (były to czasy reformacji), lecz już jego syn Mikołaj w 1594 roku zwrócił budowlę katolikom, nadając kościołowi wezwanie Świętego Krzyża. Wtedy też dokonano rozbiórki murów obwodowych. Zamek zniszczony został przez Szwedów idących na Częstochowę w 1655 roku. Był później odbudowany przez rodzinę Męcińskich, lecz opuszczony pod koniec XVIII wieku uległ ruinie.

Do czasów dzisiejszych po Zamku Bydlin zachowały się jedynie postrzępione resztki murów i fosy. obrośnięte wokół lasem. Ruiny zarysowane są na prostokącie o długości 24 m i szerokości 11 m. Budynek najprawdopodobniej składał się z trzech kondygnacji, na których znajdowały się po dwa pomieszczenia.

Ruiny Zamku w Bydlinie na wzgórzu Świętego Krzyża.

Wnętrza dolnej kondygnacji.

Otwór okienny w murze.

Mur z oknami od strony frontu.

Elewacja południowa.

Elewacja północna.

Rekonstrukcja możliwego wyglądu zamku.

Rok 1935.

Zamek Bydlin dzisiaj.

Po zejściu ze wzgórza zamkowego kierujemy się do wsi Bydlin. Szosa wkrótce skręca na południe, gdzie mijamy miejsce do wypoczynku z miejscem na ognisko. Dalej mijamy Szkołę Podstawową im. Marszałka Józefa Piłsudskiego, otwartą w roku szkolnym 1938/1939. Została zbudowana z inicjatywy Marszałka za pieniądze legionistów, którzy pragnęli zostawić pamiątkę dla przyszłych pokoleń, jako swego rodzaju pomnik o wielkiej mocy, tętniący życiem, a jednocześnie przekazujący młodszym patriotyzm. Miejsce na taki pomnik nie jest przypadkowe, bowiem bitwa, jaka się w tutejszych stronach rozegrała się w dniach 17-19 listopada 1914 roku, choć nie rozstrzygała jeszcze niczego, to była pierwszą, w wyniku, której armia rosyjska została powstrzymana i musiała się wycofać.

Niedaleko po minięciu szkoły, mamy skrzyżowanie dróg. Jedna z nich, ulica Turystyczna prowadzi pod Dom Turystyczny „Zacisze” stojący nad zacisznym stawkiem otoczonym lasem. Jest tam też pole namiotowe. Mija dopiero 15.30, słońce smaży, trzeba korzystać z aury, tym bardziej, że zaraz szlak powinien wprowadzić nas w cień lasu. Zaraz za odejściem ulicy Turystycznej, odchodzi uliczka na teren Klubu Sportowego Legion Bydlin. Znaki szlaku tam nas właśnie kierują, co może wydawać się dziwne. Przecinamy mały plac, potem idziemy wzdłuż zakola bieżni otaczającej boisko piłki nożnej. Dochodzimy prawe do trybun, gdzie ścieżka odchodzi w prawo nad urokliwie skrytą pod ciągiem drzew rzeką Tarnówka. Brzegi obrośnięte są ślicznie zielonymi trawami. Przez leniwy i płytki nurt tej niewielkiej rzeczki przenikają promienie słońca, balansujące plamami cieni drzew. Wody rzeki są bardzo klarowne, że aż chce się wejść do niej i stąpać po jej piaszczystym dnie. To byłoby piękne miejsce na biwak.

Stadion Klubu Sportowego Legion Bydlin.

Tarnówka.

Mostek nad Tarnówką.

Za rzeką idziemy miękka jak dywan dróżką pokrytą igliwiem i szyszkami, przechodzącą przez piękny las sosnowy. Mijamy się z innymi turystami, czy też ludźmi zażywającymi popołudniowego spaceru przez las. Idziemy wpierw na południowy zachód, potem skręcamy nagle na północny zachód, a następnie kolejnymi skrętami, za którymi zataczamy szeroki łuk na południe. Z lewej pokazują się nam polanki lub łąki. W końcu leśna droga kończy się. Za ostatnim drzewem leśnym pojawia się na niej asfalt. Mamy asfalt, a z lewej i prawej mijamy dwa domy. Przed nami skrzyżowanie z ulicą Jurajską biegnącą z Bydlina do Kwaśniowa Dolnego. W narożu naszej drogi i ulicy Jurajskiej znajduje się cmentarz parafialny. Szlak skręca w prawo na ulicę Jurajską, po czym 400 metrów dalej schodzi z niej na lewo do lasu. Idąc zbliżamy się do doliny rzeki Tarnówka, jednak nie na tyle blisko, abyśmy mogli ją znów zobaczyć. Osiągając peryferyjne zabudowania Golczowic wchodzimy na ulicę Stawową. Dochodzimy nią do centrum wsi, w której zaczynamy poszukiwać ulicy Plażowej. Z odszukaniem jej nie ma żadnych problemów, bowiem znaki czerwonego szlaku właśnie wprowadzają nas na tą uroczą uliczkę, biegnącą w sąsiedztwie rzeki Biała Przemsza. To w Białej Przemszy kończy bieg Tarnówka. Zasila ją niedaleko stąd, 300-400 metrów na wschód od mostu nad rzeką, po którym przechodzimy, a za którym pierwsza z prawej to ulica Plażowa. A przy Plażowej o godzinie 16.40 docieramy do naszego punktu noclegowego, u przesympatycznej rodziny prowadzących „Agroturystykę u Felka”.

Sosnowy las.

Przed nami wieś Cieślin.

Biała Przemsza w Golczowicach.

Agroturystyka u Felka to ciekawy obiekt. Wcześniej mieścił się w nim bar. Cześć bufetową dawnego baru zaadaptowano na aneks kuchenny, zaś od przestronnego przedsionka znajdują się wejścia do przytulnych pokoików. Gospodarze pytają nas tylko, czy chcemy pokoik z szumem rzeki, czy szumem lasu. Wybieramy pokoik po stronie rzeki. Potem szybciutko udajemy się jeszcze do sklepu spożywczego, który lada chwila będzie zamknięty. Po takim wspaniałym dniu, szóstym już kolei, należy się nam dobra uczta.

Udostępnij: