Stebnicka Magura

Zawsze kiedy przejeżdżaliśmy u jej podnóża, intrygowała nas i ciekawiła, bo jeszcze nigdy jej nie odwiedzaliśmy. Często ją widzieliśmy w pejzażach tutejszych gór, jako że jest dość wyniosła. Łatwo rozpoznawalna dzięki z charakterystycznemu i wysokiemu, stalowemu masztowi przekaźnika radiowo-telewizyjnego. Na jej szczyt prowadzą szlaki turystyczne z trzech stron. Wybraliśmy najbardziej forsowny, ale najkrótszy i prowadzący przez rezerwat przyrody nazwany tak samo jak góra „Stebnícka Magura”.

Auto udaje się nam zaparkować u stóp góry Jedlina. Nazwa tej góry przypomina nam wczorajszy dzień, kiedy wyruszaliśmy z miejscowości Jedlinka, która położona jest niedaleko stąd. Mamy tutaj nieduży plac na skraju wsi Zborov, z którego ludzie wyruszają odwiedzić ruiny zamku „Zborov” znajdujące się na górze Jedlina. Może również wybierzemy się tam, ale później, gdy wrócimy ze Stebnickiej Magury.

TRASA:

Zborov, podhradie (328 m n.p.m.) Pod Magurou (545 m n.p.m.) Stebnícka Magura (900 m n.p.m.) Pod Magurou (545 m n.p.m.) Zborov, podhradie (328 m n.p.m.)

W Zborov przy szosie nr 77.

Wycieczkę rozpoczynamy dość późno, bo dopiero dzisiaj, poszliśmy spać po wczorajszych koncertach Łemkowskiej Watry. Uczestniczyliśmy w nich do końca, do ostatniego utworu. O godzinie 10.00 ruszamy w kierunku Stebnickiej Magury ze wsi Zborov, położonej wzdłuż potoku Kamenec. Blisko tego potoku zostawiamy zaparkowany samochód i przekraczamy szosę nr 77, przy której pojawiają się czerwone znaki szlaku turystycznego, które będą nas prowadzić na szczyt góry. Ten czerwony szlak to Szlak Bohaterów SPN (słow. Cesta hrdinov SNP), najdłuższy szlak słowacki, pokrywający się z międzynarodową trasą E8.

Na początku naszej wędrówki przez pewien czas czerwone znaki wiodą wspólnie z innym szlakiem koloru żółtego, który potem odbija w stronę uzdrowiska Bardejovské kúpele. Według słowackiej regionizacji Stebnicka Magura zaliczana jest do pasma gór Busov, gdzie znajduje się najwyższy szczyt Beskidu Niskiego o tej samej nazwie. W polskiej regionalizacji Stebnicka Magura jest najwyższym szczytem Pogórza Ondawskiego  (słow. Ondavská vrchovina).

Widok na szczyt Stebnickiej Magury.

Pod drugiej stronie szosy szlak wprowadza na leśną drogę zamkniętą dla ruchu samochodowego szlabanem. Jest bardzo gorąco, więc cieszy nas wybór trasy na dzisiaj. Prawie cała Stebnicka Magura porośnięta jest lasem. Jednak na początku mamy tutaj szeregi zagajników i zielonych rozlewisk wysokich traw ozdobionych kwiatami. Maszerujemy dolinką wzdłuż potoczku, dopływu potoku Kamenec. Pokonujemy łagodne nachylenie doliny. Po 3 kilometrach droga skręca w lewo wraz z żółtym szlakiem. Czerwone znaki kierują w prawo na strome, silnie już zalesione zbocze, opadające wprost spod wierzchołka Stebnickiej Magury.

Przymiotno białe (Erigeron annuus).

Dzwonek lancetowany (Campanula serrata).

Jedna z polanek.

Droga, którą teraz idziemy skręca na północ. Wcześniej przecina ciek potoku spływający ze źródlisk, tego samego, który płynął wzdłuż naszej dotychczasowej drogi. Szlak prowadzi jeszcze dość łagodnie bokiem do stromego zbocza góry, ale po niecałym kilometrze skręca w lewo. Zaczynamy atak tego zbocza. Byłoby trudniej, gdyby nie długa seria niekończących się zakosów. Na jednym kilometrze podejścia pokonujemy ponad 200 metrów przewyższenia.

Za zakrętem drogi.

Ciek potoku.

U podnóża Stebnickiej Magury.

Podążamy przez wspaniały las, objęty ochroną wspomnianego wcześniej rezerwatu przyrody „Stebnicka Magura”. Rezerwat ten chroni naturalne biotopy leśne, które miejscami mają charakter lasu pierwotnego. Las ten tworzą głownie buki (Fagus sylvatica), jodły białe (Abies alba), klony górskie (Acer pseudoplatanus) i smukłe jesiony (Fraxinus excelsior). Drzewa te osiągają wysokość ponad 25 metrów.

Charakterystycznym dla niego jest występowanie różnych gatunków paproci. Masowo występują tu paprotnik kolczysty (Polystichum aculeatum), nerecznica samcza zwana również paprotnikem samczym (Dryopteris filix-mas), wietlica samicza (Athyrium filix-femina), nerecznica krótkoostna (Dryopteris spinulosa). Trochę rzadziej występuje tu paprotnik brauna (Polystichum braunii). Charakterystycznym gatunkiem jest również chroniona lulecznica kraińska (Scopolia carniolica). Wiosną w poszyciu masowo zakwitają kokorycz pusta (Corydalis cava), śnieżyczka przebiśnieg (Galanthus nivalia), turzyca żółta (Gagea lutea) i miodunka zwyczajna (Pulmonaria officinalis). W okolicy podobny charakter pod względem przyrodniczym ma również pobliski rezerwat wzgórza zamkowego Zborovský hrad.

Droga zagłębia się w dzikość lasu.

Drobne przeszkody na naszej drodze.

Bukowy las.

Wiekowy konar.

Na zakosach leśnej ścieżki.

Pod wierzchowiną na ścieżce i zboczach mamy trochę kamiennego fliszu.

Grzyby na powalonym konarze.

Nasza ścieżka trawersująca leśne zbocze.

Lasy Stebnickiej Magury to naturalne biotopy leśne

O godzinie 12.05 zaczynamy wchodzić na partie szczytowe góry. Wpierw od północnej strony, potem obchodzimy betonowe ogrodzenie budynku technicznego dla przekaźnika radiowo-telewizyjnego. Maszt antenowy tego przekaźnika liczy sobie 81 metrów wysokości. Zbudowano go w 1975 roku. Po drugiej stronie mamy tabliczkę szczytową, a dalej na zalesionym wzgórku zadaszoną ławę z ławkami, czyli mamy wszystko, aby wygodnie coś zjeść i napić się kawy. Zatrzymujemy się tu do godziny 14.00. Przyjemnie jest posiedzieć w kojącym cieniu lasu po intensywnym podejściu zbocza góry.

Stacja przekaźnika radiowo-telewizyjnego na Stebnickiej Magurze. 

Stebnicka Magura (słow. Stebnícka Magura; 900 m n.p.m.) dominuje nad otoczeniem, ale jej wierzchołek nie przedstawia walorów widokowych. Tylko z nielicznych miejsc na zboczach masywu, porośniętych rzadszą roślinnością można zobaczyć ograniczone widoki na inne okoliczne wzniesienia. 

Stebnicka Magura (słow. Stebnícka Magura; 900 m n.p.m.).

Wierzchołek Stebnickiej Magury.
W krzewach znajdziemy miejsce odpoczynkowe - stolik z ławkami.

Opuszczamy szczyt góry i schodzimy z niej tą samą ścieżką.

Na niebie pojawiło się kilka obłoczków, lecz wysoka temperatura wciąż nam doskwiera. Nie mniej z góry schodzi się nader lekko. Na końcowym odcinku pokazuje się nam góra Jedlina z potężnymi pozostałościami zamku Zborov. O godzinie 15.20 docieramy do miejsca, z którego rozpoczynaliśmy tą wycieczkę.

Konar buka wytatuowany cieniem liści.

Przed nami wzniesienie Jedlina z Zamkiem Zborov.

Stebnicka Magura nie za bardzo urzeka widokami. Więcej widoków pojawi się zapewne w środku jesieni, kiedy liście opadną z drzew, a potem zimą i wczesną wiosną zanim znów pojawią się na nowo. Jest jednak jakaś magia w tej górze, a po za tym nawet przy dobrej pogodzie tłumów tam chyba nie spotkamy. Tak nam się zdaje. Można cieszyć się na niej niczym niezakłóconym obcowaniem z przyrodą lasu. I o to przecież chodzi.

40. ŁEMKOWSKA WATRA w ZDYNI i pozostałe epizody tej opowieści

☞ Smilniansky vrch na Pogórzu Ondawskim
☞ 40. Łemkowska Watra w Zdyni, dzień 1
☞ Stebnicka Magura
☞ Jedlina i Zborovský hrad
☞ 40. Łemkowska Watra w Zdyni, dzień 2
☞ Minčol w Górach Czerchowskich

Udostępnij: