Dziennik wypraw i przystań przed kolejną wędrówką.

Szlak Jana Kasprowicza (cz.1)

Proponujemy cudowną przechadzkę przez Pogórze Spisko-Gubałowskie, ze wspaniałymi tatrzańskimi widokami, osławione poetyckimi wersetami jednego z najwybitniejszych polskich poetów, Jana Kasprowicza, którego ścieżkami będziemy podążać. Na tą wędrówkę może udać się każdy, kto ma na nią ochotę. Nie trzeba być wytrawnym piechurem, by to zrobić, gdyż dzisiejsza trasa bardzo łatwa, nie nastręczająca większych trudności, a pogoda iście wymarzona. To trasa doskonała dla początkujących turystów, ale jest też godna uwagi tych najbardziej zaawansowanych.

TRASA:
Zakopane Gubałówka

Gubałówka (1126 m n.p.m.) [żółty szlak] Furmanów (1022 m n.p.m.) [żółty szlak] Wierch Grapa (973 m n.p.m.) [żółty szlak] Suche [żółty szlak] Poronin

OPIS:
Kierować nas będą żółte znaki szlaku turystycznego Kasprowicza. Został on wytyczony w 1956 roku w trzydziestą rocznicę śmierci Jana Kasprowicza. Jego początek znajduje się na Gubałówce. Musimy zatem tam dotrzeć i jest to chyba największe górskie wyzwanie. No ale nie ma z tym problemu, bo przecież z Zakopanego na Gubałówkę kursuje kolejka linowo-terenowa. Trzeba tylko sięgnąć po kilkanaście złociszów do kieszeni. Sami jednak udajemy się na szczyt Gubałówki pieszo - kto czuje się na siłach, a nie jest aż tak trudno, niech idzie z nami. Z tymi co wyjeżdżają kolejką spotkamy się na górze. Będą od nas wcześniej, ale z pewnością nie będą się tam nudzić. Bogate zaplecze gastronomiczne, liczne sklepy pamiątkarskie i znakomita panorama Tatr z grzbietu Gubałówki sprawia, że czas szybko tam mija.

Dolna stacja kolejki linowo-terenowej na Gubałówkę.
Dolna stacja kolejki linowo-terenowej na Gubałówkę.
Początkowo myśleliśmy, aby wspinać się na Gubałówkę czarnym szlakiem turystycznym, ale nie tak dawno już szliśmy tamtą drogą (dla zainteresowanych podajemy link: Przez Gubałówkę do Witowa). Tym razem dla odmiany skorzystamy z nieoznakowanej ścieżki, ciągnącej się wzdłuż trasy kolejki linowo-terenowej. Kiedyś biegła tędy trasa narciarska, ale obecnie jest ona zamknięta dla narciarzy, ze względu na konflikt między właścicielami gruntów i Polskimi Kolejami Linowymi.

Początek drogi na Gubałówkę obok budynku dolnej stacji kolejki.
Początek drogi na Gubałówkę obok budynku PKL.
O godzinie 11.25 rozpoczynamy podejście. Przechodzimy na lewą stronę budynku dolnej stacji kolejki, gdzie niegdyś kończyła się nartostrada. Wzdłuż ogrodzenia torowiska kolejki jest wydeptana w śniegu ścieżka. Widzimy na niej wielu sympatyków pieszej wędrówki, nie zawsze wyposażonych w odpowiednie obuwie, co na późniejszych fragmentach może im utrudniać podejście. Od czasu do czasu, w górę i w dół przebiegają też miłośnicy biegania. Zbocze początkowo nie jest strome, ale gdy obejrzymy się w stronę Zakopanego mamy ładny widok. Na wprost widoczny jest Nosal, a po jego lewej Mały Kopieniec, a za nim Wielki Kopieniec. Na Mały Kopieniec nie prowadzą żadne szlaki, ale Nosal i Wielki Kopieniec są wdzięcznymi wzniesieniami, wartymi polecenia nawet osobom początkującym. To dobry początek na tatrzańską przygodę.

Bliżej widzimy Kościół pw. Matki Boskiej Częstochowskiej z charakterystycznym zielonym zadaszeniem wieży stojący na początku Krupówek. Wybudowany w latach 1877-1896 z inicjatywy pierwszego zakopiańskiego proboszcza ks. Józefa Stolarczyka, niedługo po powstaniu pierwszej drewnianej świątyni, która w okresie wzrostu popularności Zakopanem okazała się zbyt ciasna.

Już chyba na stałe wpisał się w krajobraz Zakopanego metalowy żuraw, z którego odbywają się skoki bungee. Obiekt ten umożliwia skoki z wysokości 90 metrów i jest zaliczany do najwyższych w Polsce.

Na wprost za nami widać Nosal.
Na wprost, za żurawiem, widać Nosal.

Niedługo po rozpoczęciu marszu zza reglowych wzniesień wyrastają szczyty Tatr Wysokich po lewej i Tatr Zachodnich po prawej. Zachodnia część Tatr Zachodnich przysłonięta była na początku wypiętrzeniem terenu i rosnącymi na nim drzewami, ale po trzech minutach widzimy już wszystko co można stąd zobaczyć z Giewontem na pierwszej linii. Jednak niezbyt dobrze się patrzy w tamtą stronę, bo silne słońce znajduje się aktualnie nad Giewontem.

Zza reglowych wzniesień wyrastają szczyty Tatr.
Zza reglowych wzniesień wyrastają szczyty Tatr.

Słońce nad Giewontem.
Słońce nad Giewontem.

W międzyczasie zbocze po którym idziemy nieco podrywa się w górę. Wystarczy kilka kroków by miasto pokazało nam się w znacznie większej rozciągłości. Zaś na wschodzie ukazują nam się zalesione kopułki Sołtysich Kop, a za nimi Tatry Bielskie z Muraniem (1890 m n.p.m.) na przedzie, Nowym Wierchem (1999 m n.p.m.) za nim, za którym z kolei pokazuje się wierzchołek Hawrania (2152 m n.p.m.) - najwyższego szczytu w Tatrach Bielskich.

Zbocze podrywa się nieco w górę.
Zbocze podrywa się nieco w górę.

Tatry Bielskie.
Tatry Bielskie.

Po lewej mijamy wybrzuszenie na zboczu, małą bulę, nad którą ścieżka nieco łagodnieje. Stąd mamy najpyszniejsze do tej pory widoki. Trzeba się na chwilę zatrzymać, bo przed nami jest już krawędź lasu do którego zaraz wejdziemy. Na skraju lasu, ponad linią kolejki linowo-terenowej jest mostek, który stanowi część dawnej trasy narciarskiej. Obecnie jest użytkowany tylko początkowy fragment dawnej nartostrady znajdujący się na Polanie Gubałówka powyżej mostka, po drugiej stronie linii kolejki. My idziemy w dalszym ciągu po tej same stronie kolejki.

Widok na Zakopane i Tatry.
Widok na Zakopane i Tatry z małej buli na podejściu.

Mostek ponad linią kolejki linowo-terenowej.
Mostek ponad linią kolejki linowo-terenowej.

Wchodzimy do lasu.
Wchodzimy do lasu.

O godzinie 12.05 wchodzimy do lasu. Za nami połowa drogi na grzbiet Gubałówki. Spotykamy w nim czarny szlak, o którym wspominaliśmy na początku. Biegnie on o teraz również wzdłuż linii kolejki na Gubałówkę. Jest dość stromo i ślisko. Na niektórych fragmentach można przytrzymać się drewnianej poręczy, ale nawet w zimowych butach doznajemy uślizgów. Łatwiej idzie się lewą stroną ścieżki, gdzie leży jeszcze świeży śnieg.

Jest stromo i ślisko.
Jest stromo i ślisko, ale można przytrzymać się drewnianej poręczy.

Kolejka na Gubałówkę.
Od czasu do czasu przejeżdżają żółto-niebieskie wagoniki kolejki.

Od czasu do czasu wzdłuż naszego szlaku przejeżdżają żółto-niebieskie wagoniki kolejki linowo-terenowej z logiem RMF-u. Została ona wybudowana w 1938 roku. Pokonuje ona odcinek o długości 1298 m i różnicę wysokości blisko 300 m z poziomu 823 m n.p.m. do 1122 m n.p.m. Została ona zmodernizowana w 2001 roku. Przyjemnie i wygodnie byłoby przejechać się nią, ale piesza wędrówka w tak wspaniałej aurze jest również ogromną przyjemnością. Tym bardziej, że nie mamy ciężkich bagaży, jak wtedy kiedy korzystaliśmy z usług PKL, ani też nigdzie się nam nie spieszy. To ma być spacerowa górska wycieczka, której trasę chcemy nie tylko pokonać, ale doznać również jak najlepszych wrażeń.

Taras widokowy na Gubałówce.
Taras widokowy na Gubałówce.

Na grzbietową drogę Gubałówki wchodzimy o godzinie 12.35, tuż powyżej budynku górnej stacji kolejki linowo-terenowej. Tutaj zaczyna się żółty szlak Jana Kasprowicza. Skręcamy za jego znakami w prawo Żółte znaki prowadzą po grzbiecie Pasma Gubałówki wspólnie ze znakami czerwonymi. Zanim jednak na dobre powędrujemy śladami Jana Kasprowicza zatrzymamy się, w ramach przerwy obiadowej, w tutejszej pizzerni o nazwie „Gubałzzeria”. Nie jest mroźnio, więc ludzie siedzą nawet na zewnątrz na tarasie, bo jest co stąd podziwiać - rozciągają się stąd znakomite widoki na Zakopane i na Tatry.

Taras oferuje niezwykle bogatą panoramę Tatr. Niedogodnością jest tylko słońce, które przesuwa się za ad strzelistą tatrzańską granią, od wschodu, gdzie widzimy Tatry Bielskie na zachód ku Tatrom Zachodnim. Jednak w danym momencie jaskrawy blask słońca zabiera tylko nieduży fragment szerokiej panoramy. Wędrówka Pogórzem Gubałowskim, zarówno na zachód w kierunku Witowa, jak też na wschód w kierunku Poronina i Suchego, to urocza przechadzka, a przy dobrej aurze jest jak przegląd tatrzańskich wierchów. Idąc do Witowa już kiedyś to przeżywaliśmy. Dziś zobaczymy jak jest w przeciwną stronę.

Polana Gubałówka.
Polana Gubałówka - widok na Zakopane i Tatry.

Panorama z Gubałówki.

Panorama z Gubałówki.
Panorama z Gubałówki.
Panorama z Gubałówki.

Polana Gubałówka.
Polana Gubałówka.

Zakopane z Gubałówki.
Zakopane.

Nosal. Z lewej widać Kopieńce (bliżej Mały, dalej Wieku).
Nosal. Z lewej widać Kopieńce (bliżej Mały, dalej Wieku).

Kasprowy Wierch.
Kasprowy Wierch.

Świnica.
Świnica.

Okolice Doliny Czarnej Gąsienicowej.
Okolice Doliny Czarnej Gąsienicowej.

Okolice Doliny Pańszczycy.
Okolice Doliny Pańszczycy.

Lodowy Szczyt.
Lodowy Szczyt.

Widoki z tarasu przed „Gubałzzerią”.
Widoki z tarasu przed „Gubałzzerią”.

Z tarasu przed „Gubałzzerią” można również niczym z lotu ptaka przeanalizować topografię Zakopanego. Krupówki, Kasprusie, Rówień Krupowa, Las Białego, doliny tatrzańskie - to tylko szczypta tego wszystkiego co składa się na zakopiańską aglomerację, a świetnie widać z Gubałówki.

Kończymy przerwę. Pizza w „Gubałzzerii” była jak zwykle znakomita. Po posiłku ruszamy w drogę o godzinie 13.25. Idziemy szlakiem, który niegdyś był ulubioną trasą przechadzek Jana Kasprowicza.

Przed szczytem Gubałówki (1126 m n.p.m.).
Przed szczytem Gubałówki (1126 m n.p.m.).

Gubałówka.
Maszt antenowy na Gubałówce.
Przed nami szczyt Gubałówki (1126 m n.p.m.) z masztem antenowym Radiowo-Telewizyjnego Ośrodka Nadawczego „Gubałówka”. Został on postawiony w 1999 roku i ma 102 m wysokości. Jednak pierwsza próbna emisja z Gubałówki miała miejsce dużo wcześniej, bo już w grudniu 1958 roku, a pierwszy maszt antenowy stanął tu w 1961 roku.

Mijamy po prawej górną stację wyciągu orczykowego na Polanie Gubałówka i przed masztem antenowym skręcamy w lewo. Idziemy szosą, choć można o tym zapomnieć zimą, gdy przykrywa ją warstwa śniegu, a od czasu do czasu przejeżdżają sanie, dzwoniąc dzwoneczkami. Lekko się maszeruje, gdyż spokojnie obniżamy się na północny wschód po zboczu Gubałówki.

Kapliczka na Gubałówce.
Kapliczka na Gubałówce.







Zaraz po zmianie kierunku na północny wschód po lewej mijamy kapliczkę postawioną w podziękowaniu za ocalenie życia w Bieszczadach koło Baligrodu w 1968 roku wzniesiona przez Helenę Bartol. Zawarta na niej sentencja mówi: „A jeżeli już do Ciebie należę, to proszę Cię - strzeż mnie”. W tamtych latach górale z Podhala w związku z przymusowym wykupem tatrzańskich hal przez państwo przymuszeni byli do wypasania w Bieszczadach.
Tatry Wysokie - wschodnia część słowacka.
Tatry Wysokie - wschodnia część słowacka.
Tatry Bielskie.
Tatry Bielskie.
Tatry Wysokie i Tatry Bielskie (z lewej).

Droga z Gubałówki do Furmanowej.
Droga z Gubałówki do Furmanowej.

Południowo-wschodnie zbocze Gubałówki.
Południowo-wschodnie zbocze Gubałówki.

Widok w kierunku Kasprowego Wierchu i Giewontu.
Widok w kierunku Kasprowego Wierchu i Giewontu.

Rów Zakopiański.
Za drzewami widać dzielnicę Olcza. Dalej przed wzniesieniami ciągną się zabudowania Poronina.

Tatry Wysokie i Tatry Bielskie (z lewej).
Tatry Wysokie i Tatry Bielskie (z lewej).

Dom w Furmanowej.O godzinie 13.45 docieramy pod pierwsze zabudowania zakopiańskiego osiedla Furmanowa. Wkrótce po naszej prawej widzimy rozległą, niewyraźną kulminację na naszym grzbiecie o nazwie Furmanów (1022 m n.p.m.). Za nim piętrzy się ściana Tatr. Z tej samej strony przy naszej drodze stoi ładny drewniany kościółek, w którym w niedzielę odprawiana jest msza przez zakopiańskiego księdza.

Osiedle Furmanowa.
Osiedle Furmanowa.

Furmanów (1022 m n.p.m.).
Furmanów (1022 m n.p.m.) - jej kulminacja znajduje się po prawej za drewnianą stodółką.

Furmanowa. Przed kościółkiem.
Furmanowa. Przed kościółkiem.

Drewniany kościółek w Furmanowej.
Drewniany kościółek w Furmanowej.
Drewniany kościółek w Furmanowej.

Zaraz za kościołkiem i kulminacją Furmanów do naszej drogi od lewej dochodzi szosa z podhalańskiej wsi Ząb, której administracyjne granice kończą się nieopodal. Docieramy do tego miejsca o godzinie 14.00. Ząb jest najwyżej położoną wsią w Polsce. Tablica z nazwą wsi stoi zaledwie kilkadziesiąt metrów od nas.

Na tym połączeniu dróg stoi obelisk upamiętniający przejazd Jana Pawła II w dniu 7 czerwca 1997 roku. Tamtego dnia Ojciec Święty Jan Paweł II jechał tędy z zakopiańskich Krzeptówek do Ludźmierza, a obecnie trasą tamtego przejazdu prowadzi popularny „Szlak Papieski”". Na obelisku umieszczone są słowa, którymi został powitany: „Witaj Gazdo Świata w miejscu skąd najbliżej do nieba”.

Początek wsi Ząb.
Początek wsi Ząb.

Obelisk upamiętniający Jana Pawła II.
Obelisk upamiętniający Jana Pawła II.

Nasz szlak przecina w tym miejscu zielony biegnący z Zębu i schodzący przeciwległym zboczem do Zakopanego. Żółte znaki kierują nas tutaj na prawo. Oddalamy się chwilę od granic administracyjnych wsi Ząb, po czym droga robi łuk na lewo. Idziemy dalej grzbietem, który powoli, ale sukcesywnie zmniejsza swoją wysokość.

Furmanowa.

Furmanowa.
Furmanowa.

Po prawej towarzyszą nam wciąż wspaniałe widoki na Tatry. Przed nim w dolinie widać Olczę - największą dzielnicę Zakopanego. Gęsto usytuowane domy tego osiedla ciągną się wzdłuż najdłuższej ulicy Zakopanego: Droga do Olczy. Droga ta istniała już w średniowieczu i była traktem prowadzącym przez góralskie osady. Biegnie ona w sąsiedztwie Olczyskiego Potoku, wypływającego z największego w Tatrach wywierzyska, zwanego Wywierzysko Olczysko. W Olczy dostrzegamy kościół Księży Misjonarzy pw. NPM Niepokalanej Objawiającej Cudowny Medalik o ciekawej, pięciosegmentowej bryle, idealnie wkomponowującej się w górski krajobraz. Powstał on w latach 1981-88.

Z kolei przy naszej drodze mijamy kolejne góralskie domy. W wielu z nich można znaleźć zakwaterowanie ze znakomitymi walorami widokowymi z okna pokoju. Jakże przepięknie muszą się stąd prezentować wschody słońca.



W dole widać dzielnicę Olcza, a na wzniesieniu Toporowa Cyrhla.

Gdy zbliżamy się do kolejnego, nieznacznego wypiętrzenia o nazwa Wierch Grapa po lewej za nami pokazuje się grzbiet na którym rozlokowane są domy wsi Ząb. Pośród nich zauważyć można stylowy drewniany kościół pw. św. Anny wybudowany w latach 1915-1921. Wznosi się on na wysokość 1013 metrów n.p.m. Zaś zupełnie za nami wciąż lśni Gubałówka w promieniach słonecznych. Słońce powoli zbliża się do horyzontu.

Wieś Ząb.
Wieś Ząb.

Wieś Ząb.
Zbliżenie na centrum wsi Ząb. Widoczny jest kościół św. Anny.

Olcza.
Olcza.

Kościół Księży Misjonarzy pw. NPM Niepokalanej Objawiającej Cudowny Medalik.
Kościół Księży Misjonarzy pw. NPM Niepokalanej Objawiającej Cudowny Medalik.

Kapliczka przed Wierch Grapa.
Kapliczka przed Wierch Grapa.
Z lewej mijamy murowaną kapliczkę stojącą pod brzózką i ogrodzoną płotkiem, a przed sobą już widzimy wierzchołek Wierch Grapa (973 m n.p.m.) porośnięty niedużą grupką drzew. Wierzchołek ten jest jednak mało wyraźny. Można go przejść i nie zauważyć, a przechodzimy go o godzinie 14.30. Dopiero po jego drugiej stronie grzbiet zauważalnie opada. Nie więcej niż w dwie minuty później znajdujemy się nad stacją narciarską „Harenda”. W dole u stóp zbocza widzimy kolejną dzielnicę Zakopanego - Harenda. Znajduje się w niej dom Jana Kasprowicza, w którym obecnie funkcjonuje muzeum.

Droga nasza dalej dość ewidentnie obniża wysokość. Jest to już droga gruntowa, miejscami nieco rozjeżdżona. Po prawej widoki przesłaniają teraz drzewa. Z lewej widzimy łagodne wzniesienia pogórza. Na jednym z nich za nami wciąż widoczny jest Ząb. Między nami, a równoległym grzbietem mamy dolinę Suchego Potoku, wzdłuż którego rozłożyły się zabudowania wsi Suche.

Wierzchołek Wierch Grapa (973 m n.p.m.).
Wierzchołek Wierch Grapa (973 m n.p.m.).

Osiedle Harenda.
Osiedle Harenda pod stokiem narciarskim.

Ośrodek narciarski „Harenda”.
Ośrodek narciarski „Harenda”.


Początek czarnego szlaku do Harendy.
Początek czarnego szlaku do Harendy.
Wtem przy naszym szlaku niespodziankę. Po prawej zauważamy początek czarnego szlaku, schodzącego do Harendy, którego nie ma na naszej mapie. Według mapy nasz żółty miał w tym miejscu skręcać tamże, a tymczasem prowadzi dalej opadającym grzbietem wspólnie ze znakami czerwonego szlaku. żółty szlak został zatem przeznakowany, o czym nie wiedzieliśmy, ale to nic. Nie wiemy jak po nowemu biegnie dalej żółty szlak. Trochę z niepewnością, ale również z ciekawości decydujemy się podążać nim dalej. Zainteresowani dawnym, krótszym wariantem mogą oczywiście zejść czarnym do Harendy, gdzie przy pierwszej ulicy powinni napotkać żółte znaki szlaku Jana Kasprowicza. Można sobie też uprościć zejście stromy zboczem i zjechać w dół na krzesełku przed chwilą mijanego wyciągu, o ile oczywiście jest on uruchomiony.



O godzinie 14.40 ruszamy dalej. Przechodzimy przez niewielki lasek, a potem mijamy z lewej inny wyciąg narciarski stacji „Suche”. Z prawej mamy jeszcze szeroką przecinkę prezentującą widok Tatr oczerwienionych blaskiem zachodzącego słońca. Pięknie widać Tatry Bielskie, a w grzebieniu Tatr Wysokich wyróżnia się masywny Lodowy, o którym Kasprowicz pisał:
O Wierchu, ty Wierchu Lodowy!
I znowu się zwracam do ciebie,
Olbrzymie, rozbłękitniony
Na tym błękitnym niebie.

Stoisz naprzeciw mych okien,
Codziennie widzieć cię muszę,
Zaglądasz z swej dali w mą izbę,
A nieraz, zda mi się, w duszę.

Zda mi się, że nieraz się pytasz,
Skąpan w światłościach południa,
Czy jeszcze jest coś w moim wnętrzu,
Co drogę mi w słońce utrudnia.

I owszem, przyznaję się, że jeszcze
Mrok jakiś kryje się na dnie,
Cień świata, co rwał mnie w swą otchłań,
I dzisiaj mi radość mą kradnie.

I dziś mnie, o Wierchu promienny,
Z koła wytrącić może
Gdzieś jakaś umarła wierzba,
Gdzieś gradem pobite zboże.

Gdzieś jakiś wybladły człowiek,
Którego niweczy nędza
Albo choroba, dziś jeszcze
W chmurną mnie żałość zapędza.

Tak zwykłe, powszednie sprawy,
Takie konieczne zjawiska,
A ich przyczyna i skutek
Nieomal w rozpacz mnie ciska.

Ale mnie wnet odbiegają
Te kłamu zwiastuny i gońce,
Dziś moją prawdą wszechwładną
Zieloność, woń łąki i słońce.

Przenika mnie blask ich i świeżość,
I twoja skalista władza,
O Wierchu, kowany w granicie,
Krew świeżą mi w żyły wprowadza.

Czuję się znowu jak dziecko,
Młodość mi pierwsza powraca,
Weseli mnie dzień ten słoneczny,
Żywiołów raduje praca.

Czuję, że dzisiaj mi skrzydła
Potrójnie się wzmogły, poczwórnie,
Żem gotów na lot się odważyć
Nad te podniebne turnie.

Pytasz się, Wierchu, swym blaskiem
Patrzący do mego wnętrza,
Czy wiem już, że wszystkim jest słońce,
Że to potęga najświętsza?

Wiem dobrze, a jeśli się echem
Pomrok odezwie dalekiem,
Azali być może inaczej?
Wszak człowiek jest tylko człowiekiem.

O Wierchu, ty Wierchu Lodowy!
I znowu się zwracam do ciebie,
Olbrzymie, rozbłękitniony
Na tym błękitnym niebie.
Tatry spod Wierchu Grapa.

Lodowy Szczyt.
Lodowy Szczyt (słow. Ľadový štít, niem. Eistaler Spitze, węg. Jég-völgyi-csúcs) - najwyższy szczyt
w grani głównej Tatr Wysokich, o wysokości 2627 m n.p.m.


Tatry Bielskie z Wierchu Grapa.
Z prawej widoczny jest Jagnięcy Szczyt - ostatni wschodni szczyt Tatr Wysokich.



O godzinie 14.50 nasz gruntowa droga wchodzi na polanę i zakręca na prawo, zaś żółte znaki szlaku, wraz z czerwonymi skręcają na lewo idąc ścieżką wzdłuż krawędzi drzew. Pomiędzy drzewami przed nami pokazuje się na moment Koślowa Grapa (980 m n.p.m.), której grzbiet opada stromo do Poronińskiego Rowu. Grzbietem tym biegnie czerwony szlak, który towarzyszy nam od Gubałówki.

Koślowa Grapa (980 m n.p.m.).
Koślowa Grapa (980 m n.p.m.).

Droga nasza już zdecydowanie kieruje się w kierunku doliny wsi Suche. Idziemy brzegami pól i szybko zbliżamy się do zabudowań wsi. Wzdłuż naszego zejścia znajduje się nieduży wyciąg narciarski. O godzinie 15.00 docieramy nad urwistą skarpę znajdującą się nad Suchym Potokiem. Skręcamy przed nią w lewo, na drogę, która obniża się wraz ze skarpą. Wkrótce będąc już niezbyt wysoko nad nurtem potoku droga zakręca na prawo doprowadzając na jego brzeg. Tutaj spotyka nas zaskoczenie...

Urwista skarpa nad Suchym Potokiem.
Urwista skarpa nad Suchym Potokiem.

Przeprawa przez Suchy Potok.
Przeprawa przez Suchy Potok.
Przeprawa przez Suchy Potok.
Szlak doprowadza nas nad brzeg Suchego Potoku, ale przejść sucho przez jego rwący nurt nie jest prosto. Droga przecina jego bród i wychodzi po drugiej stronie miedzy domy. W lecie nie było by problemu, ale w zimowych warunkach, teraz wieczorową porą, kiedy mróz się wzmaga jest to wyzwanie. Kładka to przełożone chwiejnie na wystających kamieniach dwie bardzo zaśnieżone deski. Oby nie były śliskie. Próbujemy przechodzić pojedynczo i udaje się szczęśliwie przeprawić na drugi brzeg. Uff! Przestrzegamy przed tym miejscem. Zimą chyba lepiej zejść wcześniej do Harendy.

Wchodzimy na główną ulicę Suchego obok budynku remizy strażackiej. Skręcamy w prawo i idziemy dalej w dół ulicy. Suche posiada ładną zabudowę góralską. Wieś założono w 1620 roku na prawie wołoskim. Jej najniżej położone zabudowania leżą na wysokości 740 m n.p.m., a najwyżej położonej Rafaczówki, na Pogórzu Gubałowskim sięgają blisko 1000 m n.p.m. Idąc przez wioskę mijamy wiele obiektów oferujących noclegi z wyżywienie. Słońce skryło się już na dobre i zapada już szarówka. O godzinie 15.25 docieramy do mostu nad Białym Dunajcem.

Remiza strażacka w Suchem.
Remiza strażacka w Suchem.

Domy w Suchem.

Most nad Białym Dunajcem.
Most nad Białym Dunajcem.

Biały Dunajec.
Biały Dunajec.

Poronin. Kościół pw. św. Marii Magdaleny.
Poronin. Kościół pw. św. Marii Magdaleny.

Przechodzimy mostem na drugi brzeg Białego Dunajca, który tworzy się kilkaset metrów wyżej ze spływu Zakopianki i Porońca. Pod drugiej stronie rzeki przebiega wzdłuż niej ruchliwa „Zakopianka”. Naprzeciwko wśród zabudowań Poronina stoi zabytkowy kościół pw. św. Marii Magdaleny, wzniesiony w 1926 roku w miejscu strawionego przez pożar drewnianego kościółka. Z prawej z szarówki wydobywają się obielone Tatry.

Zakopianka w Poroninie.
Zakopianka w Poroninie.

Dotarliśmy więc do Poronina, który jeszcze przed I wojną światową stał się ważnym ośrodkiem letniskowym. Zatrzymywali się w nim m.in. Jan Kasprowicz, Władysław Orkan, Kazimierz Tetmajer, Leopold Staff i wiele innych osób, poszukując ciszy i wiejskiego spokoju, o które w co raz modniejszym Zakopanem było co raz trudniej. Poronin znany jest również z tego, iż często bywał w nim Włodzimierz Uljanow-Lenin mieszkający w latach 1913-14 w sąsiadującym Białym Dunajcu.

W Poroninie musimy pozostawić wędrówkę niedokończoną. Można byłoby iść dalej w wieczornym mroku do Zakopanego, bo dalsza trasa wiedzie łatwymi terenami. Jednak zamknięty jest już obowiązkowy punkt na Szlaku Jana Kasprowicza, jakim jest muzeum. Zatem kończymy na dzisiaj, ale wkrótce wrócimy tu by dokończyć tą wędrówkę.

Udostępnij:

1 komentarz:

  1. Widzę że sezon zimowy rozpoczęty :). Sam mam ochotę już gdzieś wyruszyć ale przechodzę rehabilitację stopy. Patrzę więc za jakimś nietrudnym szlakiem w Tatrach i tak myślę że ten który tu proponujecie byłby dla mnie odpowiedni :). Dzięki za inspirację
    Pozdrawiam serdecznie

    OdpowiedzUsuń


Życie jest zbyt krótkie, aby je przegapić.

Liczba wyświetleń

Popularne posty (ostatnie 30 dni)

Etykiety

Archiwum bloga

Z nimi w górach bezpieczniej

Zapamiętaj !
NUMER RATUNKOWY
W GÓRACH
601 100 300

Mapę miej zawsze ze sobą

Stali bywalcy

Odbiorcy


Wyrusz z nami na

Główny Szlak Beskidu Wyspowego


ETAP DATA, ODCINEK
1
19.11.2016
[RELACJA]
Szczawa - Jasień - Ostra - Ogorzała - Mszana Dolna
2
7.01.2017
[RELACJA]
Mszana Dolna - Potaczkowa - Rabka-Zdrój
3
18.02.2017
[RELACJA]
Rabka-Zdrój - Luboń Wielki - Przełęcz Glisne
4
18.03.2017
[RELACJA]
Przełęcz Glisne - Szczebel - Kasinka Mała
5
27.05.2017
[RELACJA]
Kasinka Mała - Lubogoszcz - Mszana Dolna
6
4.11.2017
[RELACJA]
Mszana Dolna - Ćwilin - Jurków
7
9.12.2017
[RELACJA]
Jurków - Mogielica - Przełęcz Rydza-Śmigłego
8
20.01.2018
[RELACJA]
Przełęcz Rydza-Śmigłego - Łopień - Dobra
9
10.02.2018
[RELACJA]
Dobra - Śnieżnica - Kasina Wielka - Skrzydlna
10
17.03.2018
[RELACJA]
Skrzydlna - Ciecień - Szczyrzyc
11
10.11.2018
[RELACJA]
Szczyrzyc - Kostrza - Tymbark
12
24.03.2019
[RELACJA]
Tymbark - Kamionna - Żegocina
13
14.07.2019
[RELACJA]
Żegocina - Łopusze - Laskowa
14
22.09.2019
[RELACJA]
Laskowa - Sałasz - Męcina
15
17.11.2019
[RELACJA]
Męcina - Jaworz - Limanowa
16
26.09.2020
[RELACJA]
Limanowa - Łyżka - Pępówka - Łukowica
17
5.12.2020
[RELACJA]
Łukowica - Ostra - Ostra Skrzyż.
18
6.03.2021
[RELACJA]
Ostra Skrzyż. - Modyń - Szczawa

Smaki Karpat

Wołoskimi śladami

Główny Szlak Beskidzki

21-23.10.2016 - wyprawa 1
Zaczynamy gdzie Biesy i Czady,
czyli w legendarnych Bieszczadach

BAZA: Ustrzyki Górne ODCINEK: Wołosate - Brzegi Górne
Relacje:
13-15.01.2017 - Bieszczadzki suplement do GSB
Biała Triada z Biesami i Czadami
BAZA: Ustrzyki Górne
Relacje:
29.04.-2.05.2017 - wyprawa 2
Wielka Majówka w Bieszczadach
BAZA: Rzepedź ODCINEK: Brzegi Górne - Komańcza
Relacje:
16-18.06.2017 - wyprawa 3
Najdziksze ostępy Beskidu Niskiego
BAZA: Rzepedź ODCINEK: Komańcza - Iwonicz-Zdrój
Relacje:
20-22.10.2017 - wyprawa 4
Złota jesień w Beskidzie Niskim
BAZA: Iwonicz ODCINEK: Iwonicz-Zdrój - Kąty
Relacje:
1-5.05.2018 - wyprawa 5
Magurskie opowieści
i pieśń o Łemkowyni

BAZA: Zdynia ODCINEK: Kąty - Mochnaczka Niżna
Relacje:
20-22.07.2018 - wyprawa 6
Ziemia Sądecka
BAZA: Krynica-Zdrój ODCINEK: Mochnaczka Niżna - Krościenko nad Dunajcem
Relacje:
7-9.09.2018 - wyprawa 7
Naprzeciw Tatr
BAZA: Studzionki, Turbacz ODCINEK: Krościenko nad Dunajcem - Rabka-Zdrój
Relacje:
18-20.01.2019 - wyprawa 8
Zimowe drogi do Babiogórskiego Królestwa
BAZA: Jordanów ODCINEK: Rabka-Zdrój - Krowiarki
Relacje:
17-19.05.2019 - wyprawa 9
Wyprawa po wschody i zachody słońca
przez najwyższe partie Beskidów

BAZA: Markowe Szczawiny, Hala Miziowa ODCINEK: Krowiarki - Węgierska Górka
Relacje:
22-24.11.2019 - wyprawa 10
Na śląskiej ziemi kończy się nasza przygoda
BAZA: Równica ODCINEK: Węgierska Górka - Ustroń
Relacje:

GŁÓWNY SZLAK WSCHODNIOBESKIDZKI

termin 1. wyprawy: 6-15 wrzesień 2019
odcinek: Bieszczady Wschodnie czyli...
od Przełęczy Użockiej do Przełęczy Wyszkowskiej


termin 2. wyprawy: wrzesień 2023
odcinek: Gorgany czyli...
od Przełęczy Wyszkowskiej do Przełęczy Tatarskiej


termin 3. wyprawy: wrzesień 2024
odcinek: Czarnohora czyli...
od Przełęczy Tatarskiej do Gór Czywczyńskich

Koszulka Beskidzka

Niepowtarzalna, z nadrukowanym Twoim imieniem na sercu - koszulka „Wyprawa na Główny Szlak Beskidzki”.
Wykonana z poliestrowej tkaniny o wysokim stopniu oddychalności. Nie chłonie wody, ale odprowadza ją na zewnątrz dając wysokie odczucie suchości. Nawet gdy pocisz się ubranie nie klei się do ciała. Wilgoć łatwo odparowuje z niej zachowując jednocześnie komfort cieplny.

Fascynujący świat krasu

25-27 lipca 2014 roku
Trzy dni w Raju... Słowackim Raju
Góry piękne są!
...można je przemierzać w wielkiej ciszy i samotności,
ale jakże piękniejsze stają się, gdy robimy to w tak wspaniałym towarzystwie – dziękujemy Wam
za trzy niezwykłe dni w Słowackim Raju,
pełne serdeczności, ciekawych pogawędek na szlaku
i za tyleż uśmiechu.
24-26 lipca 2015 roku
Powrót do Słowackiego Raju
Powróciliśmy tam, gdzie byliśmy roku zeszłego,
gdzie natura stworzyła coś niebywałego;
gdzie płaskowyże pocięły rokliny,
gdzie Spisza i Gemeru łączą się krainy;
by znów wędrować wąwozami dzikich potoków,
by poczuć na twarzy roszące krople wodospadów!
To czego jeszcze nie widzieliśmy – zobaczyliśmy,
gdy znów w otchłań Słowackiego Raju wkroczyliśmy!


19-21 sierpnia 2016 roku
Słowacki Raj 3
Tam gdzie dotąd nie byliśmy!
Przed nami kolejne trzy dni w raju… Słowackim Raju
W nieznane nam dotąd kaniony ruszymy do boju
Od wschodu i zachodu podążymy do źródeł potoków
rzeźbiących w wapieniach fantazję od wieków.
Na koniec pożegnalny wąwóz zostanie na południu,
Ostatnia droga do przebycia w ostatnim dniu.

           I na całe to krasowe eldorado
spojrzymy ze szczytu Havraniej Skały,
           A może też wtedy zobaczymy
to czego dotąd nasze oczy widziały:
           inne słowackie krasy,
próbujące klasą dorównać pięknu tejże krainy?
           Niech one na razie cierpliwie
czekają na nasze odwiedziny.

7-9 lipca 2017 roku
Słowacki Raj 4
bo przecież trzy razy to za mało!
Ostatniego lata miała to być wyprawa ostatnia,
lecz Raj to kraina pociągająca i w atrakcje dostatnia;
Piękna i unikatowa, w krasowe formy bogata,
a na dodatek zeszłego roku pojawiła się w niej ferrata -
przez dziki Kysel co po czterdziestu latach został otwarty
i nigdy dotąd przez nas jeszcze nie przebyty.
Wspomnień czar ożywi też bez większego trudu
fascynujący i zawsze urzekający kanion Hornadu.
Zaglądnąć też warto do miasta mistrza Pawła, uroczej Lewoczy,
gdzie w starej świątyni świętego Jakuba każdy zobaczy
najwyższy na świecie ołtarz, wyjątkowy, misternie rzeźbiony,
bo majster Paweł jak Wit Stwosz był bardzo uzdolniony.
Na koniec zaś tej wyprawy - wejdziemy na górę Velka Knola
Drogą niedługą, lecz widokową, co z góry zobaczyć Raj pozwala.
Słowacki Raj od ponad stu lat urodą zniewala człowieka
od czasu odkrycia jej przez taternika Martina Rótha urzeka.
Grupa od tygodni w komplecie jest już zwarta i gotowa,
Kaniony, dzikie potoki czekają - kolejna rajska wyprawa.


Cudowna wyprawa z cudownymi ludźmi!
Dziękujemy cudownym ludziom,
z którymi pokonywaliśmy dzikie i ekscytujące szlaki
Słowackiego Raju.
Byliście wspaniałymi kompanami.

Miało być naprawdę po raz ostatni...
Lecz mówicie: jakże to w czas letni
nie jechać znów do Słowackiego Raju -
pozwolić na zlekceważenie obyczaju.
Nawet gdy niemal wszystko już zwiedzone
te dzikie kaniony wciąż są dla nas atrakcyjne.
Powiadacie też, że trzy dni w raju to za krótko!
skoro tak, to czy na cztery nie będzie zbyt malutko?
No cóż, podoba nam się ten kras,
a więc znów do niego ruszać czas.
A co wrzucimy do programu wyjazdu kolejnego?
Może z każdego roku coś jednego?
Niech piąty epizod w swej rozciągłości
stanie się powrotem do przeszłości,
ruszajmy na stare ścieżki, niech emocje na nowo ożyją
gdy znów pojawimy się w Raju z kolejną misją!

15-18 sierpnia 2018 roku
Słowacki Raj 5
Retrospekcja
Suchá Belá - Veľký Sokol -
- Sokolia dolina - Kyseľ (via ferrata)

Koszulka wodniacka

Tatrzańska rodzinka

Wspomnienie


519 km i 18 dni nieustannej wędrówki
przez najwyższe i najpiękniejsze partie polskich Beskidów
– od kropki do kropki –
najdłuższym górskim szlakiem turystycznym w Polsce


Dorota i Marek Szala
Główny Szlak Beskidzki
- od kropki do kropki -

WYRÓŻNIENIE
prezentacji tego pasjonującego przedsięwzięcia na



za dostrzeżenie piękna wokół nas.

Dziękujemy i cieszymy się bardzo,
że nasza wędrówka Głównym Szlakiem Beskidzkim
nie skończyła się na czerwonej kropce w Ustroniu,
ale tak naprawdę doprowadziła nas aż na
Navigator Festival 2013.

Napisz do nas