Droga do Rzymu - dzień 2

2

Vetralla - Capranica

17,7 km 272 m 274 m 5h10

POGODA NA TRASIE

noc	rano	południe	popołudnie	wieczór

Upalny to był dzień od samego rana, lecz mniejszy dystans etapu pozwolił na bardzo spokojną wędrówkę. Ochłody przez pewien czas dawał nam las rosnący na zboczach Monte Fogliano, a potem ciasne i cieniste, a zarazem urocze oraz kwieciste zakamarki pięknej Capranicy. Nie brakowało nam również wiejskich terenów z rozległymi plantacjami drzewek orzechowych. Zanim weszliśmy w te piękne lasy i równe rzędy leszczyny, dzień rozpoczęliśmy od zwiedzania najstarszej części Vetralli. To był dość urozmaicony etap wędrówki.

OPIS TRASY

Vetralla to miasto o bardzo starożytnym pochodzeniu. Leżało już w dobrach papieskich, a rządzone było przez szlachtę związaną z papiestwem. Vetralla znajduje się na zachodnim podnóżu Fogliano (1053 m n.p.m.), wchodzącego w skład Gór Cimini (wł. Monti Cimini). Góry te otaczają krater nieczynnego wulkanu, który obecnie wypełniają wody jeziora Vico (największa głębokość 48,5 m, powierzchnia 12,93 km²). Obszar ten słynie z rozległych lasów bukowych, które należą do najbardziej wysuniętych na południe w Europie. Wzniesienie oraz otaczające boki krateru stwarzają wystarczająco chłodne warunki do dalszego przetrwania drzew. Duża część północnej strony krateru jest rezerwatem przyrody chroniącym ten las.

Vetralla - trasa przejścia.

Z ruchliwej drogi krajowej SS2 Via Cassia wspinamy się Via della Pietà na wzgórze z historyczną częścią Vetralla, otoczoną pozostałościami murów. Przez wzgórze przechodzi Via Cassia Interna i Via Roma. Warto podejść Via Cassia Interna do kościoła św. Franciszka zbudowanego w 1207 roku na pozostałościach wczesnochrześcijańskiej świątyni z IX wieku, znajdującego się w północno-zachodniej części starego Vetralla.

Przy Via Cassia Interna.

Podążając do tej świątyni przechodzimy przez Piazza della Rocca i potem ciasną Via Cassia Interna przejdziemy obok placu, przy którym znajduje budynek rady miejskiej i kościół św. Andrzeja Apostoła (Sant’Andrea Apostolo). Niedaleko od kościoła św. Franciszka mamy Muzeum Miasta i Terytorium w Vetralla, założone w 1992 roku przez Enrico Guidoniego i Elisabettę De Minicis. Mieści się w miejscu, gdzie kiedyś znajdowała się część północnych murów Vetralli. Prowadzone jest przez Uniwersytet Toskański w Viterbo. Muzeum Miasta i Terytorium w Vetralla (Museo della città e del territorio) powstało jako ośrodek dokumentujący tradycje architektoniczne małych miasteczek, ze szczególnym uwzględnieniem Toskanii. Stopniowo rozszerzyło swoją działalność o kilka dziedzin związanych z lokalnymi technikami budowlanymi, tradycyjnym rzemiosłem, folklorem.

Vetralla. Kościół św. Franciszka (Chiesa di San Francesco).

Katakumby w kościele św. Franciszka.

Wychodzimy ze zwartej zabudowy, gdzie Via Cassia Interna przechodzi w krótką Via delle Scalette, która kończy się na Piazza Vittorio Emanuele II. Stoi tutaj wspomniany kościół św. Franciszka (Chiesa di San Francesco) utrzymany w stylu romańskim. Wnętrze tej świątyni jest podzielone na trzy nawy. Ściany naw zdobią wspaniałe freski z XVII-XVIII wieku, które opowiadają o wydarzeniach z życia św. Franciszka. Posadzka świątyni pochodzi z XIII wieku, natomiast pod prezbiterium znajduje się krypta z VII–VIII wieku. W sklepieniach kolebkowych krypty można zobaczyć pozostałości średniowiecznych fresków. Główne wejście do świątyni znajduje się na Via Aurelia Bis.

Vetralla. Piazza Guglielmo Marconi.

Na Via Francigena najlepiej wrócić urokliwymi uliczkami Via del Poggetto, a następnie Via del Cimitero Vecchio, które prowadzą poniżej osobliwego muru miejskiego, a potem w lewo Via Borgo Vecchio i jesteśmy z powrotem na szlaku Via Francigena, który prowadzi nas dalej grzbietem wzniesienia przez zachodnią część historyczną Vetralla. Maszerujemy drogą Via Roma, która jest szersza niż SS2 Via Cassia Interna znajdująca się na wschodniej części wzgórza. Tutaj też mamy większe zagęszczenie sklepów i gastronomi m.in. Pizzeria „Pinzeria 06”, w której często zatrzymują się pielgrzymi. Opuszczając stare Vetralla mijamy kościół św. Antoniego Opata (Chiesa di Sant'Antonio Abate), za którym na rozwidleniu ulic wchodzimy na Via San Michele. Potem przejściem pod szosą Via Cassia, a po drugiej strony szosy podążamy dalej Via dei Cappuccini.

Via dei Cappuccini otoczona jest gęsto zielenią. Idziemy tą drogą aż do kościoła św. Antoniego z Padwy z klasztorem zakonnym sióstr benedyktynek „Regina Pacis”, oferującym m.in. noclegi i posiłki dla pielgrzymów. Przed klasztorem skręcamy - Via Francigena kieruje nas w lewo i prowadzi szosą do Giardino. Na krótko wchodzimy na szosę SP10, potem SP80, którą przecinamy linię kolejową. Mamy w tym miejscu kawiarnię.

Las u stóp Monte Fogliano.

Dalsza droga wiedzie skrajem lasu porastającego zbocza Monte Fogliano. Po stronie zachodniej przeważają winnice. Po blisko 5 km przecinamy Via Cassia, przy której stoi kaplica św. Marii z Loreto. Po przecięciu szosy wędrujemy przez gaj orzechowy. Napotykamy tam starą wieżę Torri D'Orlando, która w rzeczywistości jest starożytną budowlą grobową, sięgającą czasów I wieku p.n.e.

Włochy są drugim co do wielkości krajem produkującym orzechy laskowe na świecie i pochodzi stąd 28% orzechów laskowych. Plantacje orzechów laskowych są częstym widokiem w tutejszej okolicy. Oprócz nich napotkać można ogrody targowe, sady owocowe, gaje oliwne, hodowle bydła i owiec.

Gaj orzechowy.

Wkrótce wchodzimy na drogę powiatową Claudia Braccianese, która po 500 metrach doprowadza nas w pobliże Via Cassa. Odbijamy na boczną drogę Doganale Oriolese. Przemierzamy wciąż obszary pól uprawnych i sadów. Przez ponad 11 km wędrujemy głównie przez właśnie takie obszary, blisko przyrody. W międzyczasie dwukrotnie przecinamy linię kolejową. Przed wejściem do miejscowości Capranica przecinamy trzeci raz linię kolejową przechodząc pod nią.

Capranica położona jest u podnóża wygasłych gór wulkanicznych Cimini i Sabatini, na południe od jeziora Vico wypełniającego krater wulkanu. Na południe od miasta, 17 km dalej, znajduje się kolejne jezioro kraterowe, Bracciano, o obwodzie około 32 kilometrów, które stanowiła źródło wody w starożytnym Rzymie i nadal jest wykorzystywane w tym celu. Krajobraz całego obszaru wokół Capranicy tworzy szereg wulkanicznych wzgórz rozdzielonych zalesionymi wąwozami z głęboko osadzonymi rzekami oraz gorącymi źródłami. Capranica położona jest na wzgórzu z widokiem na dolinę Sutri, przy Via Cassia – północnej drodze Cesarstwa Rzymskiego, która została zbudowana prawdopodobnie w II wieku p.n.e. Ze stacji kolejowej Capranica Scalo można dojechać pociągiem podmiejskim do Rzymu i Viterbo. Piękno okolicy, bliskość jezior, parków przyrody i parków archeologicznych, gorące źródła oraz dogodna odległość od stolicy i lotnisk przyciągają włoskich turystów, zwłaszcza tych z Rzymu. Wielu Rzymian posiada drugie domy w Capranicy, gdzie znajduje się wiele luksusowych nieruchomości.

Na uliczkach Capranicy.

Porta Sant'Antonio.

Miasto Capranica składa się z trzech odrębnych części. Dwie stare części miasta położone są na szczycie tufowej skały otoczonej głębokimi dolinami. Castrovecchio to średniowieczna i najstarsza część Capranicy. Jej wąskie, kręte uliczki, małe place i niewielkie pałace są chronione przed dostępem przez strome urwiska i potężne mury obronne w obrębie dwóch głównych bram: Porta San Pietro na wschodzie, wbudowaną w mur wysoko nad Via Cassia oraz Porta del Ponte (dell'Orologio) na zachodzie, gdzie łączy się ze starożytnym zamkiem Anguillara. Federico Fellini nakręcił małą scenę do swojego słynnego filmu La dolce vita tuż pod Castrovecchio pod Porta del Ponte. Na zachód od tej bramy rozciąga się renesansowa (1380–1600) część Capranicy, która jest oddzielona XVII-wieczną bramą Porta Sant'Antonio od najmłodszej części miasta leżąca poza murami miejskimi. Via Francigena, średniowieczna droga pielgrzymkowa, prowadząca z angielskiego miasta katedralnego Canterbury przez Szwajcarię i Francję do Rzymu, nadal biegnie tu wzdłuż murów miejskich Capranicy. Karol Wielki, król Franków i Włoch, założyciel Cesarstwa Karolingów, przeszedł przez Capranicę w roku 800 w drodze do Rzymu, gdzie został koronowany na cesarza Rzymian. Być może szedł drogą Via Francigena, o której po raz pierwszy wspomniał urodzony w Anglii biskup Willibald z Eichstätt w Bawarii w swoim Hodoeporicon, w relacji z podróży datowanej na około 725 rok.

Legenda mówi, że w VIII wieku pasterze kóz, którzy uciekli przed inwazją Longobardów z pobliskiej wioski Vico Matrino, wybrali to miejsce ze względu na jego piękno, bezpieczeństwo i zdrowie. Obecnie w herbie gminy Capranica widnieje kozioł, góra i słońce. Pasterze nazywali swoją osadę Capralica od Caprae ilex („capra” oznacza kozę), która później przemieniła się na Capranica, najwyraźniej za sprawą hodowcy kóz o imieniu Nica. Pierwsze osadnictwo na terenie dzisiejszej Capranicy zapewne sięga epoki etruskiej, zaś pierwsze potwierdzone informacje pochodzą z około 1050 roku. Jednak w swoich początkach mało kto wiedział o Capranicy, aż do czasów, kiedy potężna rodzina Anquillara uczyniła z Capranicy centrum swojego lenna. Ich pałac nadal stoi w mieście. Anguillarowie byli mecenasami sztuki i budowniczymi kościołów. W jednym z nich, w kościele San Francesco usytuowanym w renesansowej części miasta, pochowani zostali bliźniacy Francesco (zm. 1406) i Nicola (zm. 1408). Marmurowy wizerunek na grobowcu przedstawia dwóch śpiących młodzieńców ubranych w zbroję, z mieczami w rękach.

Capranica - trasa przejścia.

Z zabudową miasta spotykamy się zaraz za przejściem pod linią kolejową, kiedy wchodzimy na Antica Strada della dei Santi. Po wejściu na szosę Via Alcide de Gasperi, warto podejść bocznym odejściem na lewo, a następnie schodkami do biegnącej powyżej murów szosy Viale Nardini (SS2), aby zobaczyć z bliska nieduży, ale z pięknym wystrojem wnętrza, kościół Santuario della Madonna del Piano. Nie zawsze jest otwarty, ale spróbować warto. Jego budowę ukończono w 1460 roku w ówczesnej miejscowości Piano, znajdującej się tuż za murami miejski dawnej Capranicy. W środku można zobaczyć piękny fresk przedstawiający Matkę Boską z Dzieciątkiem z gołębicą w dłoniach przypisuje sieneńskiemu malarzowi Andrei Vanni. Istnieje liczna dokumentacja dotycząca cudów, jakie wydarzyły się za wstawiennictwem tam ukazanej Madonny. Kościół ten w 1559 roku powierzono pustelnikom z Sant'Agostino. W 1632 roku kościół i część klasztoru uległy katastrofalnemu zawaleniu, ale od razu go odbudowano.

Capranica. Santuario della Madonna del Piano.

Podążamy dalej na wschód miasta do jego najstarszej części, historycznego centrum Capranicy, gdzie skupiają się najważniejsze zabytki miasta. Wkraczamy do niej przez Porta Sant’Antonia (Brama św. Antoniego) wzniesiona w XVII wieku przez kardynała Antonio Barberiniego. Przechodzimy przez nią i wchodzimy na brukowaną uliczkę. Zaraz po lewej mamy kościół św. Franciszka (XIII–XVI w.) z freskami w stylu Michała Anioła i wizerunkiem grobowca autorstwa Pietro da Gualdo Francesco i Nicoli Anguillary, zmarłych w latach 1406 i 1408.

Porta del Ponte dell'Orologio.

Idziemy dalej. Przed nami Porta del Ponte dell'Orologio z wieżą zegarową, która jest częścią Zamku Anguillara. Przechadzamy się dalej wąską brukowaną uliczką. Za ciągiem cudownych kamieniczek po lewej mamy kościół św. Jana Ewangelisty (katedra Capranica) przebudowany do widocznego obecnie kształtu w latach 1800–1840, ale z zachowaniem XVI-wiecznej kopuły i oryginalnej XIII-wiecznej dzwonnicy. Budynek jest jednonawowy i zawiera wewnątrz drewniany krucyfiks z XVI wieku. W tym pięknym starym kościele katedralnym znajdują się relikwie św. Terenziano. Na południe od kościoła św. Jana Ewangelisty mamy Piazza del Palazzaccio, położony przy równoległej drodze Via Della Viccinella. Na plac ten można zaglądnąć przechodząc wąskim przejściem między kamienicami (wchodzimy tam najpierw po stopniach między kamienicami, potem ciasnym korytarzem).

Droga przez stare miasto obniża się wraz ze wzgórzem, na którym znajduje się. Przechodzimy obok kościoła Najświętszej Marii Panny (Santa Maria), który jest najbardziej dominującym budynkiem na wzgórzu. Świątynia tą zaprojektowana została przez architekta Virginio Vespignaniego w 1867 roku. Znajduje się w nim kilka cennych obrazów: Benedyktyński Zbawiciel (XII–XIII w.), tryptyk przedstawiający św. Terencjana, św. Rocha, św. Sebastiana (XV–XVI w.) oraz posąg Madonny delle Grazie (1808).

 Schodzimy poza obręb murów miejskich Capranicy,
do doliny rzeki Fosso Oriano

Wkrótce schodzimy stopniami poza obręb murów miejskich Capranicy, do doliny rzeki Fosso Oriano. Tu kończymu drugi etap wędrówki.

		do celu pozostało
		75,3  km

FOTORELACJA

Vetralla. Via della Pieta.

Vetralla.

Anioł na Via Cassia Interna.

Via Cassia Interna.

Vetralla. Chiesa di Sant’Andrea Apostolo.

Vetralla. Via Cassia Interna.

Boczne uliczka przyVia Cassia Interna.

Vetralla. Via Cassia Interna. Wejście w boczną uliczkę.

Widok na północ z murów starego miasta.

Vetralla. Via Cassia Interna.

Vetralla. Placyk przy Via Cassia Interna.

Vetralla. Chiesa di San Francesco.

Vetralla. Chiesa di San Francesco.

Vetralla. Chiesa di San Francesco. Katakumby.

Zejście do katakumb.

Vetralla. Chiesa di San Francesco.

Vetralla. Piazza Vittorio Emanuele II.

Vetralla. Via del Poggetto.

Vetralla z zewnętrzne strony murów miejskich.

Vetralla, mury miejskie. Via del Cimitero vecchio.

Vetralla, mury miejskie. Via del Cimitero vecchio.

Widok na Monte Panese (380 m n.p.m.).

Vetralla i Via Roma.

Vetralla. Piazza Guglielmo Marconi. Za fontanną Chiesa di Sant'Antonio Abate.

Vetralla. Chiesa di Sant'Antonio Abate.

Vetralla. Piazza Guglielmo Marconi.

Kościół św. Antoniego z Padwy z klasztorem sióstr benedyktynek „Regina Pacis”.

Murtale o tematyce Via Francigena przy Strada Giardino.

Przed nami miejscowość Giardino.

Linia kolejowa w Giardino.

Tereny zielone u podnóża Monte Fogliano.

Sady orzechowe.

Kolejne gaje orzechowe.

Torri D'Orlando - starożytna budowla grobowa z I wieku p.n.e.

Pielgrzym.

Gaje orzechowe.

Tuż przed Via Cassia.

Strada Doganale Oriolese.

Strada Doganale Oriolese.

Strada Doganale Oriolese.

Strada Doganale Oriolese. Wiadukt pod linią kolejową.

Capranica. Santuario della Madonna del Piano.

Capranica. Santuario della Madonna del Piano.

Herb Capranicy na Piazzale Madonna del Piano.

Park miejski Corrado Nicolini.

Capranica. Porta Sant’Antonia.

Capranica. Corso Francesco Petrarca.

Na Piazza San Frencesco.

Na Piazza San Frencesco.

Capranica. Porta del Ponte dell'Orologio (część Zamku Anguillara).

Boczne zakamarki Capranicy (okolice Piazza del Palazzaccio).

Capranica. Chiesa San Giovanni Evangelista.

Capranica. Chiesa San Giovanni Evangelista.

Capranica. Chiesa Santa Maria.

Widok z murów miejskich.

Capranica. Via Castel Vecchio.

Zejście do doliny rzeki Fosso Oriano.

Chiesa della Madonna delle Grazie.

		do celu pozostało
		75,3  km

Udostępnij: