Zapowiadał się dobry dzień na zdobycie szczytu

Jeszcze przed świtem czuło się, że to będzie piękny, słoneczny dzień. Bardzo ciepło było już w nocy, a temperatura rosła w takim tempie, w jakim znikała szarówka. Radość z dnia ogarniała nas jeszcze przed wschodem słońca. Była to silna motywacja do wysiłku, który uwielbiamy, choć trzeba zmusić się do bardzo wczesnej pobudki (a to jest już trudne). Do tego kilkugodzinna podróż autobusem do Zakopanego, potem do Starego Smokowca, a na końcu słowacką kolejką do stacji Popradské Pleso. Dojechaliśmy o 8.40 i ruszamy w górę doliny oczarowani przyrodą Tatr, wabieni niezwykłymi walorami krajobrazowymi.

TRASA:

Popradské Pleso, zastavka (1246 m n.p.m.) Popradzki Staw (słow. Popradské pleso; 1494 m n.p.m.) Nad Žabím potokom (1620 m n.p.m.) Wielki Hińczowy Staw (słow. Veľké Hincovo pleso; 1945 n.p.m.) Nad Žabím potokom (1620 m n.p.m.) Popradzki Staw (słow. Popradské pleso; 1494 m n.p.m.) Popradské Pleso, zastavka (1246 m n.p.m.)

OPIS:

Popradske Pleso, przystanek (1246 m npm).

Szlak prowadzi nas w górę Doliny Mięguszowieckiej (słow. Mengusovská dolina), jednej z większych dolin walnych położonych po południowej stronie Tatr Wysokich. Liczy sobie ona około 7,5 km długości i około 16,0 km2 powierzchni. Podążamy asfaltową drogą dość szybko. Tak postanowiliśmy, iść szybko dopóki pod nogi nie trzeba patrzeć, by mieć więcej czasu później, a później to też na tym asfalcie zrobi się tłoczno. Droga nad Popradzki Staw jest bardzo popularna. Pojawiają się na niej nie tylko ci którzy chcą zdobywać szczyty, ale osoby łaknące lekkich górskich spacerów nad Popradzki Staw, przy którym funkcjonuje dość bogata infrastruktura gastronomiczno-noclegowa.

Dolina Mięguszowiecka.

Droga do Popradzkiego Stawu i masyw Popradzkiej Kopy.

Dolina Złomisk (słow. Zlomisková dolina).

Stoją przy Popradzkim Stawie aż dwa całkiem spore schroniska. Dla wielu ludzi celem wędrówki Doliną Mieguszowiecką jest Popradzki Staw i jego baza turystyczna. Dojście do tego miejsca raczej nikomu nie nastręcza większych trudności. Droga biegnie wzdłuż potoku Poprad, który przecinamy mostkiem, dalej w lesie jego dopływ. Dolina powoli ścieśnia się. Po lewej mamy Grań Baszt (słow. Hrebeň bášt) kulminującą szczytem Szatana (słow. Satan; 2421 m n.p.m.). Z prawej zaś dolinę zacieśnia masyw Osterwy (słow. Ostrva; 1980 m n.p.m.). Po 50 minutach marszu na wprost nas wyłania się rozłożysty masyw Popradzkiej Kopy (słow. Kôpky; 2354 m n.p.m.), naszpikowany wieloma szczytami, z których najwyższym jest Wielka Kopa Popradzka (słow. Veľká kôpka; 2354 m n.p.m.). Chwilkę potem jesteśmy już nad Popradzkim Stawem.

Przed Schroniskiem Majlátha (słow. Majláthova chata, Majláthka).

Górski Hotel Popradzki Staw (słow. Horsky Hotel Popradske pleso).

Popradzki Staw (słow. Popradské pleso) nazywany także „Mięguszowieckim Stawem”, albo „Rybim Stawem”, leży na wysokości 1494 m n.p.m. Ma 6,9 ha powierzchni i 17,6 m głębokości. Jest jednym z nielicznych stawów tatrzańskich, w którym naturalnie występują ryby (pstrąg potokowy). Nad brzegiem jeziora stoją schroniska nad Popradzkim Stawem oraz Schronisko Majlátha. Słońce ostro penetruje promieniami okolicę. Góry otaczające Popradzki Staw są oddalone od jego lustra. Jedynie masyw Osterwy wznosi się bezpośrednio nad nim, rzucają swój cień do nieprzejrzystych wód jeziora. Wody Popradzkiego Jeziora są mało przeźroczyste, bo jego dobra wystawa na słońce powoduje, iż jego głębiny bogate są w plankton.

Popradzki Staw (słow. Popradské pleso).

Nad Popradzkim Stawem bawimy nie więcej niż 20 minut. Zabawimy tu dłużej w drodze powrotnej. O godzinie 10.00 ruszamy dalej za niebieskimi znakami szlaku w górę doliny. Znaki prowadzą teraz już prawdziwie górską ścieżką, po korzeniach drzew i kamieniach. Bardzo szybko opuszczamy las, wchodzimy między kosodrzewinę, ponad którą widać skaliste otoczenie. Szczególnie imponuje poszarpana Grań Baszt piętrząca się po lewej. Pojawia się też przed nami wysoki próg doliny. Dolina Mięguszowiecka rozgałęzia się na kilka innych dolin bocznych. Jedno z odgałęzień - Dolinę Złomisk (słow. Zlomisková dolina) zostawiliśmy już za sobą. Na prawo od nas odchodzi Dolina Żabia Mięguszowiecka (słow. dolina Žabích plies) przez którą wiedzie droga na Rysy. Po lewej od widocznego przed nami progu odchodzi pod wschodnimi urwiskami Grani Baszt niewielka Dolinka Szatania (słow. Satania dolinka). W górnej części Dolinki Szataniej znajduje się Mały Staw Hińczowy (słow. Malé Hincovo pleso). Zaś powyżej progu piętrzącego się przed nami znajduje się Dolina Hińczowa (słow. Hincova dolina), w której znajduje się największy i najgłębszy staw słowackiej części Tatr - Wielki Staw Hińczowy (słow. Veľké Hincovo pleso).

Rozstaj przy Popradzkim Stawie (słow. Rázcestie nad Popradským plesom; 1500 m n.p.m.).

Masyw Popradzkiej Kopy (słow. Kôpky).

Grań Baszt (słow. Hrebeň bášt).

Przed nami próg Doliny Hińczowej.

Grań Baszt (słow. Hrebeň bášt).

Hińczowy Potok.

Wylot Dolinki Szataniej (słow. Satania dolinka).

Zaczynamy wspinać się po progu ku Dolinie Hińczowej. Przecinamy przepływające po skałach strugi Hińczowego Potoku (słow. Hincov potok). Z prawej, w głębi Doliny Żabiej Mięguszowieckiej pokazuje się nam szczyt Rysów i Wysokiej. Widoczny też jest budynek Schroniska pod Rysami (słow. Chata pod Rysmi), zwany też Schroniskiem pod Wagą (słow. Chata pod Váhou), ze względu na położenie pod przełęczą o nazwie Waga (słow. Váha). Rysy składają się z trzech wierzchołków, z których najwyższy liczy 2503 m n.p.m. Obok niego wznosi się niższy, północny wierzchołek liczący 2499 m n.p.m., przez który biegnie granica. Jest on najwyżej położonym punktem Polski.

Próg.

Podejście do Doliny Hińczowej.

W tle Rysy.

Widok na przełęcz Waga.
Z lewej strony przełęczy mamy Rysy, z prawej Wysoka.

Rysy.

Rysy (z lewej wierzchołek 2499 m n.p.m., z prawej 2503 m n.p.m.).

Schronisko pod Rysami (słow. Chata pod Rysmi).

O godzinie 11.25 kończymy podejście na próg doliny. Otacza ją grań Mieguszowieckich Szczytów. Na lewo od nich, czyli na wprost nas wznosi się Cubryna. Obok Cubryny widać Koprowy Wierch, szczyt uwzględniany na dziś w naszych planach. Prowadzi na niego szlak z Doliny Hińczowej, najpierw wprowadza na Wyżnią Koprową Przełęcz, a następnie na przedwierzchołek o nazwie Koprowe Ramię, a potem poprzez niewielką przełęcz Koprową Przehybę wprowadza na szczyt.

Od północnego zachodu napływają wielkie kłęby chmur. Nie wzbudzają podejrzeń załamania pogody. Nad Szatanem pojawiają się jednak niepokojące ciemne chmury. O godzinie 11.45 docieramy nad Wielki Staw Hińczowy, najgłębszy staw w całych Tatrach Słowackich, a także czwarty co do wielkości i trzeci co do głębokości w całych Tatrach. Ma 53,7 m głębokości i 20,1 ha powierzchni. Leży na wysokości 1945 m n.p.m. Rozlegle rozlewa się w otoczeniu skalnej grani Tatr Wysokich, pod stożkami piargów. Znamy te szczyty z otoczenia innego jeziora znajdującego się po drugiej stronie - Morskiego Oka. Z tamtej strony jednak sceneria jest zupełnie inna. Trudno je porównywać, bo właściwie są do siebie niepodobne. Morskie Oko wypełnia zdecydowanie ciaśniejsze otoczenie, a ponad nim wyrastają imponujące ściany Mięguszowieckich Szczytów. Z tej strony Mięguszowieckie Szczyty nie wyglądają tak groźnie, a Mięguszowiecka Przełęcz pod Chłopkiem znajdująca się pomiędzy Czarnym i Pośrednim Mięguszowieckim Szczytem wydaje się być łatwo dostępna. Jednak od strony słowackiej na Mięguszowiecką Przełęcz pod Chłopkiem szlaki nie prowadzą.

Dolina Hińczowa. Z lewej Koprowy Wierch.

Mięguszowieckie Szczyty.

Panorama Doliny Hińczowej.

Mięguszowiecka Przełęcz pod Chłopkiem.

Nad Hińczowym Stawem.

Kłęby chmur ciemnieją, nieoczekiwanie zasłoniły słońce. Czy iść dalej? Zabawiając nad malowniczym jeziorem myślimy o szczycie. Na grani Korpowego Wierchu widać podążających na szczyt i schodzących z niego turystów. Niektórzy nie obawiają się deszczu, inni pośpiesznie schodzą. Jest dopiero południe. Niebo nad Doliną Hińczową szczelnie zakryły chmury. Chyba nie pójdziemy na szczyt. Schodzimy. Kierujemy się z powrotem na próg doliny.

Hińczowy Staw.

Dolina Mięguszowiecka.

Początek zejścia z progu Doliny Hińczowej.

Po zejściu ze skalnego progu przekraczamy strugi Hińczowego Potoku przelewające się między kamieniami naszego szlaku. Zatrzymujemy się chwilkę na nimi. Hińczowy Potok wypływa z Wielkiego Hińczowego Stawu. Nieco niżej łączy się z Żabim Potokiem Mięguszowieckim i razem tworzą Mięguszowiecki Potok, który dopływa w pobliże Popradzkiego Stawu. Tam dosilany jest wodami potoku Krupa (słow. Krupa), wypływającego z Popradzkiego Stawu i odtąd płynąca struga wody przybiera nazwę rzeki Poprad.

Nad Hińczowym Potokiem.

O trzynastej ruszamy dalej w dół doliny. Po minięciu rozejścia dróg na Rysy i Koprowy Wierch robi się gwarniej. Na szlaku mieszają się turyści schodzący z obu celów. Wracają też nosicze z Chaty pod Rysami. Za niedługo docieramy do schronisk przy Popradzkim Stawie. Zamawiamy po złocistym. Wypijamy na zewnątrz przy ławach Chaty Majlátha (słow. Majláthova chata; 1500 m n.p.m.). Co się stało z chmurami? Nad lasem widać ciemnogranatowe. Obfity deszcz pojawia się nagle. Dobrze, że jesteśmy przy schroniskach. Deszcze przeczekujemy korzystając w wnętrza stojącego w sąsiedztwie górskiego hotelu „Popradzki Staw” (słow. Horsky Hotel Popradske pleso; 1494 m n.p.m.). Dobrze byłoby zanocować tutaj i jutro znów wyruszyć w góry, ale na jutro mamy inne plany.

Przy ławach Chaty Majlátha.

Leje jak z cebra i nie chce przestać. Dopiero o 14.40 deszcz ustaje, choć niezupełnie. Zaniosło się i pokrapuje bezkońca. Wychodzimy w pelerynach. Dolina nie przypomina już tej słonecznej z poranka. Przy obu schroniskach zrobiło się pusto i cicho. Trochę smutno. Popołudnie jest zupełnie inne od przedpołudnia. Rano góry zapraszały, a teraz wypędzają?

Pada.

Widok na Trigan i Skrajne Solisko.

Popradské Pleso, stopka.

Bardzo szybo kończy się ta wycieczka. Przestaje padać, a niedługo potem o godzinie 15.40 docieramy na stację Popradské Pleso. Odjeżdżamy. Dziwny był ten dzień. Kiedy wrócimy, aby dokończyć tą wycieczkę?

GALERIE FOTOGRAFICZNE:
Dolina Hińczowa

Udostępnij: