Gorczańska listopadówka przez Gorc Troszacki i Kudłoń

Nie brakuje mu uroku. Jeśli poszukujesz szlaku, który poprowadzi cię pięknymi i malowniczymi gorczańskimi polanami, to tenże jest wyśmienitą propozycją. Żółty szlak z Przysłopu wiedzie przez kilka rozległych polan z bardzo ładnymi widokami, które zachęcają do zatrzymania się. Sprzyja temu duża ilość miejsc do odpoczynku znajdujących się przy tym szlaku. Jest to też jeden ze szlaków prowadzących na najwyższy szczyt Gorców. Poznaj go i zobacz prawdziwe uroki Gorców wędrując z nami urokliwym grzbietem.

Senność poranna dopadała nas na chwilę podczas jazdy przez te ciepłe, leniwe promyki słońca, które wpadały do wnętrza busa. Po minięciu Mszany Dolnej trzeba się nam już ocknąć, aby nie przejechać przełęczy. Kierowca wie, ale jakby czasem zapomniał sobie w tej porannej błogości, to musielibyśmy poszukiwać innego punktu startowego na Turbacz. Tak, to nie pomyłka, znowu idziemy na Turbacz.

TRASA:

Rzeki (750 m n.p.m.) Jaworzyna (1026 m n.p.m.) Gorc Troszacki (1235 m n.p.m.) Kudłoń (1274 m n.p.m.) Przełęcz Borek (1009 m n.p.m.) Hala Turbacz Turbacz (1310 m n.p.m.) Schronisko PTTK Turbacz (1283 m n.p.m.)

OPIS TRASY:

Na wszelki wypadek przypominamy się kierowcy, a ten odpowiada: - Tak, tak pamiętam o Przysłopie. O godzinie 8.45 wjeżdżamy na jej siodło położone na wysokości 750 m n.p.m. Nikt oprócz nas tu nie wysiada, choć daleko na przełęcz, jak też po jej drugiej stronie, opadającej do doliny Kamienicy ciągną się budynki mieszkalne Lubomierza. Wieś jeszcze chyba się nie obudziła. Dawniej nie było gospodarza, który nie musiałby wcześnie wstać, bo trzeba było kurom, krowom dać jeść, czy innym hodowanym przy domu zwierzętom. Dzisiaj taka mała przydomowa gospodarka nie jest już powszechna, a większość mieszkańców znalazła pracę w mieście. Sklepik spożywczy, przy którym kiedyś stacjonowaliśmy po zejściu z Jasienia jest zamknięty. To była wspaniała wędrówka, której trasa wypełniona była licznie widokowymi polanami z widokami na Gorce. Dzisiaj chcemy zobaczyć bliżej to co wówczas widzieliśmy z dalsza. Ten żółty szlak, którym wówczas zeszliśmy tutaj po przecięciu szosy prowadzi dalej, wprowadzając na gorczańskie szczyty.

Szlak przechodzi koło przystanku autobusowego, na którym wysiedliśmy. Wiedzie wpierw przez około 200 metrów szosą w stronę centrum Lubomierza, czyli na zachód. Potem odchodzi na lewo, na boczną, wąską drogę dojazdową do domostw, ułożonych malowniczo na stokach. Wiele z nich to nowe domy, niektóre w budowie. Najwyżej położony dotyka skraju lasu. Droga, którą podążamy skręca w lewo, potem w prawo, bardzo szybko wynosząc nas na niezwykle urokliwe miejsca pod względem widokowości, jeszcze zanim zaczniemy mijać ten ostatni, wspomniany dom pod lasem. Pokazuje się nam cały przebieg przytoczonej na początku trasy z Jasienia przechodzący przez garb Myszycy. Po prawej od niego widzimy nieco szerszy grzbiet kulminujący Kiczorą Kamienicką i Wielkim Wierchem. Na Kiczorze Kamienickiej stoi maszt antenowy, a więc łatwo ją zidentyfikować. W głębi między jednym i drugim grzbietem widoczna jest Mogielica. Jej zbocza odchodzące w naszą stronę robią się płaskie i właśnie na tym płaskim odcinku odchodzącego od góry grzbietu, okrywa go znana z niezwykle malowniczej panoramy Stumorgowa Polana.

Rzeki, przełęcz Przysłop.

Jesienna droga.

Widok na Mogielicę z Polaną Stumorgową.

Ścieżka wiedzie transzeją.

Jeszcze przed lasem ścieżka szlaku wchodzi w wąski, niski wąwóz, obrośnięty bardzo rzadkim młodnikiem. Doprowadza on do mieszanego lasu, choć na początku buki zdają się mieć w nim przewagę. Są już prawie gołe, a opadłe z nich liście skrywają ścieżkę szlaku. Pożegnawszy się z widokiem przełęczy o godzinie 9.10 wkraczamy do lasu. Zbocze jest bardziej strome niż wcześniej. Lasem wiedzie ten niski wąwóz, do którego teraz pasowałaby bardziej nazwa rów, gdyż stopniowo jego zagłębienie spłyca się. Idziemy powyżej, jego brzegiem. Na drzewach znaki szlaku są widoczne, ale jesienne liście skwapliwie pokrywają jednolicie i szczelnie całe leśne runo. Nie szukamy ścieżek pod nimi, a idziemy kierując się znakami namalowanymi na bukach.

Wkraczamy do lasu.

Skraj bukowego lasu.

Na leśnych stokach Jaworzyny.

Droga szlakowa na Jaworzynę.

Wychodzimy na Polanę pod Jaworzyną.

O godzinie 9.30 wychodzimy z lasu, na rozszerzający się pas traw, rozlewający się wyżej w przepiękną Polanę pod Jaworzyną. W jej górnych położeniach, w najpiękniejszym miejscu można z powodzeniem powiedzieć, nawet jeśli nie jest to najwyższa lokalizacja na polanie – stoi stary, opuszczony szałas zbudowany na kamiennych fundamentach. To niespotykanie długi szałas. Pod jego dachem kryją się dwa pomieszczenia. To tzw. szałas szerokofrontowy. Jedno ze znajdujących się w nim pomieszczeń pełniło kiedyś funkcje mieszkalne, zaś drugie gospodarcze. Do obu części od frontu prowadzą odrębne wejścia.

Sprzed frontu szałasu mamy wspaniałą panoramę Gorca (1228 m n.p.m.). W dali majaczy się w przymglonym powietrzu grzbiet Jaworzyny Krynickiej, a nieco na lewo od niej Lackowa, potem Kozie Żebro i Jaworz. Dalej na lewo i całkiem niedaleko od nas, po drugiej stronie doliny Kamienicy fałdują się Zbludzkie Wierchy. Za nimi wyrasta Modyń, a zza niej z kolei wysuwa się z boku niższy grzbiet Ostrej i Cichonia. Jest stąd widocznych mnóstwo pomniejszych i dalszych szczytów i grzbietów. To fenomenalne miejsce na piknik. Siadamy przed szałasem, niczym gospodarze przed swoją chatynką. Zostajemy tutaj do godziny 11.05, a więc na około półtorej godziny.

Stary szałas pasterski na Polanie pod Jaworzyną.

Panorama z Polany pod Jaworzyną. 

Zbliżenie na Beskid Niski.

Gorc.

Odpoczynek pod szałasem.

Przechodzimy powyżej szałasu na ścieżkę szlaku.

Na drugą stronę grzbietu widoki są równie piękne o czym przekonujemy się po powrocie na ścieżkę szlakową. Widzimy z tej strony bardziej okazale to co wcześniej ponad przełęczą Przysłop, a więc Mogielicę, Jasień, ale też inne pagóry Beskidu Wyspowego m.in. Ćwilin, Wierzbanowską Górę, Lubogoszcz.

Polana pod Jaworzyną sięga szczytu Jaworzynki (1026 m n.p.m.). Najwyższy punkt góry znajduje się na granicy lasu, który zdaje się przejmować górę. Górna część polany zarasta wierzbą iwą, jarzębiną i borówką, lecz dolna część polany jest koszona, aby wiosną mogła zaprezentować kwitnące krokusy, zaś latem barwy wierzbówki kiprzycy, dziurawca, chabru łąkowego i starca gajowego, a potem przed nadejściem jesieni pokryć się łanami niebieskich goryczek trojeściowych. Wtedy też na polanie pojawiają się okazałe dziewięćsiły bezłodygowe. I to właśnie, ten zmieniający się co chwilę świat przyrody jest jedną z tych przesłanek, którymi warto kierować się podejmując wędrówki nawet w te same miejsca.

Przed nami szczyt Jaworzyny.

Panorama z Jaworzyny.

Mogielica i Polana Stumorgowa.

Ćwilin.

Zbliżenie na Miejską Górę.

Ławka w punkcie widokowym pod szczytem Jaworzyny.

Na szczycie przed lasem jest ława turystyczna – też znakomite miejsce na postój, choć o tej porze dnia i roku jest zacienione. Wchodzimy do lasu. Przemierzamy płaski grzbiet nie spodziewając się, że zaledwie po 5 minutach od szczytu Jaworzynki, tuż za kolejnym mało wyróżniającym się i bezimiennym wierzchołkiem wyjdziemy na następną polanę o wybitnych walorach krajobrazowych. Nosi nazwę Podskały. Spada w dół stokiem łagodnie opadającym na przełęcz, a potem unosi po stoku za siodłem przełęczy. W siodle przełęczy stoją dwa stare szałasy, a po zejściu na siodło widzimy, że jest jeszcze jeden pod lasem na zboczu. Pochodzą z pierwszej połowy XX wieku. Przypominają o długiej i bogatej historii pasterstwa w Gorcach, które były drugim po Tatrach ośrodkiem pasterstwa w polskich Karpatach. W okresie międzywojennym na grzbiecie, którym podążamy na Turbacz, funkcjonowało około 30 takich szałasów i 15 wolarni. Po wojnie ich ilość zmniejszała się, a zupełny regres nastąpił w latach 70-tych XX wieku.

Po drugiej stronie siodła przełęczy z polaną Podskały piętrzy się Gorc Troszacki oraz Kudłoń położony nieco na prawo od niego. Przechodzimy przez siodło, w którym stoi ława turystyczna i drogowskaz węzłowy, przez których przechodzi ścieżka edukacyjna „Dolina Gorcowego Potoku”. Po wejściu do lasu podejście robi się intensywniejsze i wilgotne, bowiem znajduje się ono po północnej stronie góry. Stromsze odcinki wspierają stopnie uformowane w ziemi, zabezpieczone belkami przed osunięciem. Przecinamy niedużą Polanę Adamówka, niegdyś o wiele bardziej rozległą, należącą do Hali Gorc. Powyżej polany w lesie mamy dłuższy ciąg ziemnych stopni, bo zbocze znów jest bardziej strome. Wśród drzew przy szlaku pokazują się nam nieduże wychodnie zbudowane z piaskowców i zlepieńców, zwane Białymi Skałami.

Szałasy na polanie Podskały.

Podskały z Jaworzyną widoczną po przeciwległej stronie przełęczy.

Lodowe krople.

Stopnie.

Krajobrazy z podszczytowej Polany Adamówka.

Wychodnia na stokach Gorca Troszackiego.

Wkrótce w twarz uderzają nam przebłyski słońca pojawiającego się między drzewami, a nachylenie zbocza zmniejsza się, niebawem niemal zupełnie niknie. W lesie wyraźnie zwiększa się liczba młodych świerków. Ścieżka z południa zwraca się stopniowo ku zachodowi i niebawem przechodzi tuż pod szczytem Gorca Troszackiego (1235 m n.p.m.). Zaraz za szczytem wychodzi na dużą polanę Gorc Troszacki. Polana ciągnie się dalej grzbietem. Ma około 6 ha powierzchni. Można z niej podziwiać szczyt Gorców, Beskid Sądecki, Beskid Wyspowy, Magurę Spiską, a także Tatry. Polana Gorc Troszacki wraz z otaczającym lasem jest rewirem puszczyka uralskiego, dużego ptasiego drapieżnika, który zakłada swoje gniazda w wypróchniałych pniach lub w zagłębieniach złamanych drzew. Ma tutaj tereny zasobne w gryzonie, które stanowią główne pożywienie. Po za puszczykiem uralskim na gryzonie polują tu myszołów i pustułka, czy też lis i kuna. O świcie lub o zmierzchu zaobserwować można pasące się tutaj sarny i jelenie. Pojawiają się też dziki, które uwielbiają wyszukiwać smakołyków w zbuchtowanej glebie.

Słońce przenikające przez drzewa lasu.

Las przed szczytem Gorca Troszackiego.

Polana Gorc Troszacki. Przed nami Kudłoń.

Tatry.

Przechadzamy się z zachwytem przez polanę. Serce się raduje, że chciało się nam wstać i ruszyć nawet w tak krótki dzień w góry. Jednak z radosnego uniesienia przychodzi jednak chwila smutnej zadumy, gdy mijamy brzozowy krzyż prawosławny. Umocowana na nim owalna, biała tabliczka ujawnia, że nie jest to sobie ot zwyczajny krzyż, lecz mogiłę dwóch żołnierzy, czerwonoarmistów walczących z okupantem naszego kraju. Jeden z nich nazywał się Salif Minibajew, nazwisko drugiego zostało nieznane. Obaj byli partyzantami sowieckiego zgrupowania ppłk. Iwana Zołotara „Artura”. Polegli w tym miejscu 23 październiku 1944 roku. Zginęli tu daleko od swoich domów i rodzin, jak wielu podczas tamtej, czy innych wojen. Być może byli w takim wieku, że nie zdążyli zaznać jeszcze prawdziwej młodości. Jaki interes może mieć wojna, skoro każda z nich niesie za sobą ofiary i to po obu stronach konfliktów. Dobitnie świadczą o tym licznie rozsiane po świecie wojenne mogiły. Powinno to dawać do pomyślenia ludziom, kreującym politykę ku eskalacji takich konfliktów, nierzadko kreując złudne, iluzoryczne motywy. Jakie to zadziwiające i niepojęte, że ktoś może nastawiać ludzi wrogo do siebie.

Grób sowieckich partyzantów.

Polana Gorc Troszacki.
Na końcu widoczny zalesiony wierzchołek Gorca Troszackiego. 

Oderwijmy się jednak z tej melancholii. Przed nami szczyt Kudłonia. Grzbiet lekko unosi się ku niemu. Ścieżka wchodzi na krótko do lasu, by za moment wieść dalej wierzchowiną przez fragment pozbawiony drzew, porośnięty wysokimi trawami i borówczyskami. Tuż przed szczytem dołącza do naszej ścieżki czarny szlak z Lubomierza, który przychodzi tu od strony najliczniejszego skupiska skałek w Gorcach. Znajdują się tuż pod szczytem Kudłonia po północnej stronie. Ich wysokość dochodzi do 20 m, a najsłynniejszą z nich jest wychodnia o nazwie Kudłoński Baca. Czarny szlak wiedzie przez niedługi czas wspólnie, by na najbliższej polanie odejść do Koniny przecinając wcześniej kilka polan grzbietowych. Tymczasem przechodzimy przez wierzchołek Kudłonia. Jest on generalnie zalesiony, ale las ten jest wyraźnie przerzedzony. Szlak przeprowadza po południowej stronie tuż pod wierzchołkiem, a następnie łagodnie obniżamy się i wnet wchodzimy na polanę Pustak.

Przed nami szczyt Kudłonia.

Spojrzenie w kierunku szczytu Kudłonia.

Obumarłe drzewa na Kudłoniu.

Szlak przez Kudłoń.

Tatry z Kudłonia.

Odcinek z drewnianą platformą. 

Na polanie Pustak dowiadujemy się z tablic informacyjnych, dlaczego las na stokach Kudłonia jest taki obumarły. Zjawisko obumierania lasu obserwowane jest tutaj od blisko 30 lat i spowodowane jest czynnikami klimatycznymi, takimi jak huraganowe wiatry i długotrwałe susze. Osłabione drzewa są dobijane przez żerujące owady – szkodniki lasu, z których największe oddziaływanie ma zasnuja wysokogórska i kornik drukarza. Nasilanie się oddziaływania zasnui wysokogórskiej na gorczańskie lasy zauważalne było już w połowie lat 80-tych XX wieku. Jej larwy żywią się igłami świerkowymi, co wpływa negatywnie na kondycję i zdrowie drzew. Larwy zasnui wysokogórskiej uszkodziły ponad 2 tysiące ha lasu, głównie na stokach Kudłonia, Mostownicy i Jaworzyny Kamienickiej. Osłabione drzewa opanował później kornik drukarz, żerujący pod korą drzew. Martwe drzew, które dzisiaj widzimy przy szlaku nie marnują się jednak. Te powalone kłody, próchniejące i rozkładające się, mają istotną role dla odnowienia lasu, bo stanowią pożądane podłoże przez młode pokolenie drzew, które pojawia się tutaj. Martwe drzewa są bardzo ważnym składnikiem ekosystemu leśnego, również dla innych organizmów spełniających istotne funkcje w tym ekosystemie, takich jak: śluzowce, grzyby, mchy i porosty, bezkręgowce. Tutejsze środowisko obumarłego i odradzającego się lasu zamieszkuje głuszec, bardzo rzadki w kraju i Europie przedstawiciel leśnych kuraków, którego spotkać tu można przez cały rok. W starych, usychających konarach, osłoniętych odradzającymi się nowymi drzewami schronienie i miejsce lęgów odnajduje sóweczka – najmniejszy przedstawiciel europejskich sów. Wsłuchując się w dźwięki przyrody usłyszeć można dzięcioła, poszukującego owadów na obumierających świerkach. Cierpliwi wyłapią go łatwo wzrokiem, a wtedy może okazać się, że jest to dzięcioł trójpalczasty – najrzadszy w Polsce reprezentant dzięciołów. Jakże to zatem ciekawe miejsce do prowadzenia obserwacji przyrodniczych.

Na polanie Pustak.

Dosiadamy się przy ławie stojącej pod lasem na skraju polany. Oferuje nam ona ładny widok na główny grzbiet Gorców, od Lubania po Turbacz, którym pokazuje się nam na południowym zachodzie. W dali na południu za grzbietem Gorców majaczą się Tatry, skąd też uderza w nas oślepiający blask słońca. Na południowym wschodzie zza grzbietu Pasma Lubania wystają szczyty Pienin, a za nimi rozkłada się płasko grzbiety Magury Spiskiej. Na lewo od nich widoczne jest Pasmo Radziejowej wznoszące się za doliną Dunajca.

Mija trzynasta, a więc mamy porę obiadową, i mamy na to świetną miejscówkę. Cóż na dzisiaj zaoferuje nam tajemna otchłań plecaka. Wędrując po jego tajemnych mrokach dłoń trafia dzisiaj na pulpety. Niech więc będą smakowite pulpeciki. Musimy je tylko odgrzać i piknik przepyszny będzie gotowy. Jak to wybornie smakuje w plenerze, chyba nie jesteśmy w stanie tego opisać, lecz tak samo jest ze zwyczajną kiełbasą, która upieczona na ognisku wydaje się być mniej wytwornie przyrządzoną, ale jak smakowicie pachnie dymem, lasem i całą otaczająca przyroda - rzec by można kwintesencja smaku kiełbasy. Tak samo jest z każdym innym daniem na biwaku, czy pikniku, trudno się dziwić przyjemności spożywania posiłków właśnie w plenerze na świeżym powietrzu, chociażby tylko za miastem na kocyku pod drzewem.

Polana Pustak.

Spotykamy tutaj grupki innych osób, odpoczywających na polanie. Siedzą na rozłożonych kocach, karimatach. Część z nich to ludzie miejscowi, ale wielu przyjechało tu z daleka, korzystając z rewelacyjnej aury. Jak dobrze jest zwolnić i oderwać się od rozbieganej codzienności. Współcześni ludzie są tak bardzo zaabsorbowani pędem życia, że często nie potrafią wyhamować nawet tutaj w górach. Gdzieś w podświadomości mają wyryty mus, żeby gnać do przodu, żeby więcej, żeby wyżej, żeby jak najwięcej, i szkoda, bo nie dowiedzą się co tracą, bo więcej, wyżej i najwięcej wcale nie oznacza lepiej. W dzisiejszym świecie jest co raz więcej takich, którzy nie potrafi zwolnić nawet w tak pięknych plenerach, tak jak to dawniej ludzie czynili, poddając się spokojnemu rytmowi przyrody, nader sprzyjającemu refleksji.

Kilka minut do czternastej brakuje, gdy ruszamy dalej. Opuszczamy wierzchołkową polanę Kudłonia dość ostrym zejściem, potem zbocze łagodnieje, przez chwilę nawet ciągnie się dość płasko, gdy przecinamy niewielką, śródleśną polankę, która niegdyś zapewne wchodziła w obszar znajdującej się nieco dalej Polany Przysłopek. Na Polanę Przysłopek wchodzimy o godzinie 14.05. Zajmuje siodło przełęczy o tej samej nazwie oraz częściowo zbocza wzniesień po obu stronach tej przełęczy, a więc Kudłonia i Przysłopka (1123 m n.p.m.) wznoszącego się po drugiej stronie. Polana Przysłopek jeszcze w latach 80-tych XX wieku była intensywnie wypasana i stały na niej 2 szałasy należące do mieszkańców Koniny. Od zaprzestania wypasu polana zaczęła zarastać, a obecnie nawet na środku polany rosną już pojedynczo młode świerki. Polana jest jednak koszona, podobnie jak znajdująca się wyżej polana Pustak.

Przysłopek - przełęcz, polana i szczyt przed nami.

Ławka na Przysłopku.

Na Polanie Przysłopek.

Z siodła Przełęczy Przysłopek schodzimy na zalesione południowe stoki Przysłopka. Sukcesywnie obniżamy się ku Przełęczy Borek (1009 m n.p.m.), na której docieramy o godzinie 14.25. Na Turbacz mamy stąd około godzinki marszu. Ruszamy bez zwłoki, aby nie spóźnić się na zachód słońca. Musimy odrobić wysokość podchodząc trawersem południowe zbocza Mostownicy (1251 m n.p.m.), które opadają do dziko wyglądającej doliny Kamienicy. Cała głęboka dolina Kamienicy ogarnięta jest już cieniem. Ciepłe promienie słońce zapewne poczujemy dopiero na polanie pod Czołem Turbacza. Zaraz za Przełęczą Borek krótkim, intensywniejszym, podejściem szybko odzyskujemy znaczną cześć wysokości. To pozwala nam później na mniej wysiłkowy dalszy ciąg podejścia. Z tyłu pozostawiamy rajsko osłonecznione wierzchołki Kudłonia i Gorca Troszackiego, ale wkrótce i do nas wraca blask słoneczny, wpierw wydobywa się spomiędzy drzew. Wisi nisko ponad naszą dróżką, obmacując promieniami leżące na niej liście. Potem, gdy o godzinie 15.10 wychodzimy na Halę Turbacz zdaje się unosić wyżej niż wcześniej, strzelając w nas promieniami z ponad lasu rosnącego po przeciwległej stronie hali. W swoje złotej godzinie słońce przepięknie czerwonawo rozświetla zarówno Halę Turbacz, jak też widoczną stąd Halę Długą, zajmującą siodło pomiędzy Turbaczem i Kiczorą.

Droga przecinająca zbocze Mostownicy.

Hala Turbacz.

Widok na Jaworzynę i Kiczorę. Z prawej bacówka na Przełęczy Długiej. 

Przemierzając pożółknięte trawy Hali Turbacz możemy niebawem spojrzeć na dolinę Raby, ale widzimy w niej wspaniałe morze mgieł, z którego wyłaniają się tylko najwyższe góry Beskidu Żywieckiego: Babia Góra i Pilsko. Mijamy szałasowy ołtarz, przy którym zatrzymaliśmy się kilka dni temu podczas poprzedniej listopadowej wędrówki, a więc dzisiaj nie musimy. Aby skrócić drogę na Turbacz, za szałasowym ołtarzem skręcamy na zachód, gdzie podmokłą i błotnistą drogą dochodzimy do czerwonego szlaku. Tym szlakiem wspinamy się na najwyższy szczyt Gorców. Na szczyt docieramy o godzinie 15.40.

Babia Góra z Hali Turbacz.

Słońce zniża się do horyzontu.

Obumarły drzewostan na Turbaczu.

Na Turbaczu tuż przed zachodem słońca.

Spektakl, który chcemy z niego oglądać, będzie dzisiaj prezentowany zupełnie inaczej niż parę dni temu. Właściwie rozpoczął się ona już wcześniej, kiedy przemierzaliśmy podwierzchołkowe wiatrołomy Turbacza. Doliny zalane są chmurami, schowana jest pod nimi większość beskidzkich wierzchołków.

O godzinie 15.50 zachodzące słońce zaczyna wnikać w ich tumany sięgające kresów horyzontu. Szybko pochłaniają płasko rozchodzące się promienie, tłumiąc je niejako w sobie, zabierając nam ich ciepło. Tarcza słońca przenika przez dziury chmur, ale trwa to nie więcej jak 3 minuty, tylko tyle ile trwa ten niezwykły spektakl zachodu słońca. Zaledwie tyle i nic dłużej.

Godzina 15:45.

Godzina 15:45.

Godzina 15:46.

Godzina 15:46.

Godzina 15:49.

Godzina 15:50.

Godzina 15:52.

Godzina 15:53.

Godzina 15:55.

Pilsko i Babia Góra za morzem mgieł.

Pilsko.

Babia Góra.

Po zachodzie słońca.

Tatry po zachodzie słońca.

Gdy ponad zachodnim horyzontem unosi się już tylko czerwonawe zabarwienie, ponad Tatrami pokazuje się wąski sierp księżyca. Noc będzie ciemna i bardzo chłodna. Temperatura znacznie spadła zaraz po zachodzie, co przenikliwie odczuwamy. Kubek ciepłej herbaty na niewiele się zdał. Tej nocy będzie trzeba mocno przytulić się do siebie. 

INNE RELACJE Z CYKLU GORCZAŃSKICH LISTOPADÓWEK:

Gorczańska listopadówka przez Bukowinę Obidowską
Gorczańska listopadówka przez Czoło Turbacza
Gorczańska listopadówka przez Solnisko, Pośredni Wierch i Gorzec

Udostępnij: