W Tatry z seniorami

W końcu udało się nam wybrać na wspólną wycieczkę z grupą seniorów, z Koła PTTK Emerytów i Rencistów. Uprawialiśmy turystykę z różnymi grupami, ale z tą po raz pierwszy... dopiero teraz, bo wcześniej nie mogliśmy zsynchronizować z nimi terminów naszych wojaży. Jednak jak to mówią: lepiej późno, niż wcale.

Nad Morskie Oko (Waldemar Ciszewski)

Znowu w sobotę, wielką chętkę miałem,

Pójść nad Morskie Oko z hutniczym oddziałem.

      Jechaliśmy do Palenicy bez chwili postoju,

      A tam z parkowiska ruszamy „do boju”.

Wszyscy na asfalcie nabrali ochoty,

Mija pół godziny już są Wodogrzmoty…

      I stojąc na mostu każdy się zachwyca,

      Kaskadami wody w Grzmotach Mickiewicza.

Nie szliśmy za drogą lecz poszliśmy skrótem,

Asfaltem niech jadą turyści z autem…

      Chodzenie po głazach nieco nam doskwiera,

      Lecz jest znacznie bliżej iść Drogą Balzera.

Idziemy spacerkiem nikt czasu nie liczy,

Mija pół godziny już przy Włosienicy!

      „Kiedy jestem w górach czuję Boga dotyk

       A góry działają na mnie jak narkotyk…”

Takie słowa rzekła pewna starsza Pani -

Która wędrowała ze swymi wnukami.

       Tuż za Włosienicą wszyscy zobaczymy,

       Pierwszy w tym sezonie groźny oddech zimy,

Napadało śniegu  jest więc bardzo ślisko,

Tak niestety będzie pod Morskie schronisko…

       Wszyscy „twardo” idą i się nie poddają,

       Więc kiedy upadną to szybko powstają.

I po trzech godzinach drogi przyjacielu,

Jest już Morskie Oko! Jesteśmy u celu…

       Nasze Morskie Oko czy Wy o tym wiecie?

       Uznane zostało - teraz w internecie -

Najpiękniejszy stawem z europejskich nacji,

Oczywiście tylko w górskiej destynacji!

        Czy też o tym wiecie: że z górskim przekazem,

        Łączy się z Bałtykiem tajnym korytarzem!

Obszedłem staw wkoło szczyty podziwiałem,

Chętnych pójść pod Rysy dwóch gości spotkałem.

         Nieco zbyt ambitna w tych warunkach trasa!

         Po tych śliskich turniach stado kozic hasa…

Do Czarnego Stawu powoli doszliśmy,

Potem z problemami (bez kijków) zeszliśmy!

         A potem w schronisku piwko wypiliśmy,

         I w powrotną trasę szybko ruszyliśmy.

Wracamy więc trasą  Wodogrzmoty blisko,

Za piętnaście minut jest fajne schronisko.

      Leży trochę w dole tak gdzieś ze trzy skoki,

      Najstarsze schronisko w dolinie Roztoki.

Wyjazd z Palenicy nieco spóźniliśmy,

Więc późno wieczorem w Krakowie byliśmy…

Uczestnik wycieczki - Waldemar Ciszewski

Bukowiński Wierch (Waldemar Ciszewski)

Jak w każdą sobotę, dziewczyny, chłopaki, Ruszamy w polskie góry, by zdobywać szlaki.       W Pasmo Podhalańskie dzisiaj więc jedziemy,       I Wierch Bukowiński z marszu zdobędziemy. Autobus jest duży, z kierowcą Grzegorzem, My przy tym kierowcy bezpiecznie się czuć możem…      A Pan Marek Szala gość nie byle jaki –      To na dwóch fotelach rozłożył plecaki! I choć tak po pańsku gość ten się rozpiera, To jednak nikomu miejsca nie zabiera.      Po niedługiej jeździe, gdzieś blisko Podwika,      Szlak w barwie niebieskiej do celu pomyka. Szlak dziś jest „lajtowy”, małe przewyższenie, Za cztery godziny będzie zakończenie.       Dwie godziny marszu, a w planie ognisko,       Trochę więc przyspieszmy bo do celu blisko! Ten Wierch Bukowiński, to szczyt byle jaki… Cztery drzewa „na krzyż” i dokoła krzaki!       I gdyby nie fakt, że się do Diademu liczy –       Nikt by się nie fatygował dla takiej zdobyczy. Potem na polanę! Ognisko już płonie. Kiełbasy na kijach, trzeba ująć w dłonie.       Jedną upieczemy, drugą przypalimy,       Po podlaniu trunkiem, nawet to strawimy… Długo nie potrwało takie zabawienie. Bo nasz pan przewodnik wydał polecenie:        „Pogasić ogniska! Koniec tej zabawy!         Wszyscy się kierujcie w kierunku Sieniawy.” Lecz Pieniążkowice są dziś celem bliższym. Autobus już czeka na miejscu powyższym.         Teraz skorzystamy ze szlaku Papieża,          No i pojedziemy w kierunku Ludźmierza. Wszyscy się spieszymy i nikt nie nawala, Bo w Ludźmierzu czeka Gaździna Podhala!          Zwiedzamy tam kościół oraz z tyłu „dróżki”,          I koniec wycieczki ! Bo już bolą nóżki… 18 październik 2014 r., uczestnik wycieczki - Waldemar Ciszewski.

Bukowiński Wierch [fot. Dariusz Opalski].

Sanktuarium w Ludźmierzu

Najstarszą wsią na całym Podhalu jest Ludźmierz, leżący na starym szlaku handlowym łączącym Kraków i Węgry. Pierwsze domostwa wzniesiono tutaj pośród trzęsawisk nad Czarnym Dunajcem, między ujściem potoków Lepietnicy i Rogoźnika. Obecnie w wyniku pogłębiania przepływających potoków większość tych torfowisk zanikła.

Bukowiński Wierch

Naprzeciw Tatr za Kotliną Orawsko-Nowotarską wznosi się niewielkie Pasmo Podhalańskie. Wieńczy ono od północy Podhale, region o szczególnej kulturze ze znaną na całym świecie etnografią, powszechnie rozpoznawalną poprzez tradycyjny strój, muzykę, czy też gwarę. Odszukać w niej można wpływy madziarskie, słowackie, rumuńskie, bałkańskie i innych krain karpackich.

Z Leluchowa na Kraczonik

W Leluchowie – miła zaczyna się koniec świata;
Tam anioł traci głowę, z brzozami się brata.
(Leluchów - Stare Dobre Małżeństwo)

Zatem tam na końcu świata zaczynamy tą wędrówkę. Już nie wiemy która to z kolei w tym roku - było ich tak wiele, że nie nadążamy podzielić się ich wspomnieniem, bo ledwie kończy się jedna, a już zaczyna się następna. We własnym domu staliśmy się chyba gośćmi. Nawet plecaki przestaliśmy rozpakowywać po powrocie do domu, poprzestając na małej przepierce i wymianie prowiantu. Czekają sobie na podłodze oparte o szafkę, a nim zgubią zapach wiatru z ostatniej wędrówki wnet przychodzi taki dzień jak dziś.

Zdobywamy Kraczonika (wg Waldemara Ciszewskiego)

Dziś 11 października i jak z planu wynika, Jedziemy w Góry Leluchowskie – zdobyć Kraczonika!      Pogoda o poranku nieco się zachwiała,      Grupa na miejscu zbiórki gęstą mgłę zastała. Lista obecności jest u przodownika, Dobrze nam znanego Janeczka Ślazika.      Po zliczeniu wszystkich, wyszło – trzech brakuje,      Tym to od wycieczki, bardziej sen smakuje… Nareszcie ruszamy. Postój w Łososinie, Każdy z siku i kawą… w kwadrans się uwinie.      Już dziewiąta rano; jesteśmy u celu,      Na przejściu granicznym jest handlarzy wielu. Czym tu nie handlują? Znicze i wiązanki… „Kupcie parasolkę!” – wołają Cyganki.      Są małe autka, lalki dla dziewczyny,      A w co drugim domu, swojskie „potrawiny”… Pierwszym naszym celem – cerkiew w Leluchowie, O której historii proboszcz nam opowie.      Żyli tam do wojny Łemki rodowici,      Dziś są katolicy, a byli unici. Parafia jest mała, proboszcz nam obwieści, Że wiernych jest tylko: dwieście i trzydzieści.      Zwiedzanie cerkiewki trwa godzinę „z hakiem”,      Potem wyruszamy za niebieskim szlakiem. Od początku w górę, duże przewyższenie, Więc grupę dopada niewielkie zmęczenie.      Ale wszyscy idą i się nie poddają,      Po drodze widoki sobie oglądają… Jedni rwią podgrzybka, a drudzy rydzyka, I już coraz bliżej jest do Kraczonika.      Nikt nam się nie zgubił, wszyscy się sprężyli,      I po dwóch godzinach Kraczonik zdobyli! Jeszcze niezbyt zdrowa, więc się w mękach wiła, Lecz szczyt też zdobyła! Dzielna Radomiła…      Na szczycie pojedli oraz popiliśmy,      Ciekawe historie sobie „sprzedaliśmy”. (Płakał cały oddział i cała rodzinka, Bo Gienkowi Halo, wypadła „jedynka”!)      Teraz będzie zejście, czas z zegara znika,      By po dwóch godzinach dojść do Powroźnika. Tu kolejna cerkiew, murem wkoło spięta – Lecz nie oglądniemy, no bo jest zamknięta…      Lepiej więc zrobili, Ci co w sklepie byli,      I piwko z gorzałką dla zdrowia wypili… A teraz przed nami droga do Krakowa, Niech każdy w pamięci, wycieczkę zachowa.      Dzień ten był udany, myśmy w górach byli.      Wieczorem piłkarze, Niemców rozłożyli!                    Uczestnik wycieczki - Waldemar Ciszewski

60. Zlot Turystów Górskich - Hala Krupowa

Dzielimy się górami z innymi wędrowcami. Są one naszym wspólnym dobrem, napawającym pięknem i dającym regenerującą siłę ducha na codzienność życia. Samotność na górskim szlaku uspokaja i wewnętrznie wycisza. Człowiek jednak nie jest stworzeniem desygnowanym do samotności. W końcu niezależnie od wszystkich posiadanych zmysłów, został obdarzony również mową. Wędrując dłuższy czas samotnie szczególnie cenimy sobie spotkanie na szlaku z drugim człowiekiem. Wówczas nawet krótkie pozdrowienie dodaje nam pewności i otuchy, że nie jesteśmy sami w tym co lubimy robić, że są ludzie nas rozumiejący i nie próbują dociekać, czy zadawać pytań: co ja tutaj robię, po co idę dalej, czym są w ogóle dla mnie góry. Turystyczny zlot jednoczy nas wokół tej samej pasji wędrowania i zdobywania szczytów górskich. Na ten rok przypadł jubileuszowy 60. Zlot Turystów Górskich, odbywający się rokrocznie pod Schroniskiem PTTK na Hali Krupowej.