Twoja przystań przed kolejną wędrówką i dziennik turystycznych przedsięwzięć.

sobota, 25 października 2014

W Tatry z seniorami

W końcu udało się nam wybrać na wspólną wycieczkę z grupą seniorów, z Koła PTTK Emerytów i Rencistów. Uprawialiśmy turystykę z różnymi grupami, ale z tą po raz pierwszy... dopiero teraz, bo wcześniej nie mogliśmy zsynchronizować z nimi terminów naszych wojaży. Jednak jak to mówią: lepiej późno, niż wcale.

Nad Morskie Oko (Waldemar Ciszewski)

Znowu w sobotę, wielką chętkę miałem,
Pójść nad Morskie Oko z hutniczym oddziałem.
      Jechaliśmy do Palenicy bez chwili postoju,
      A tam z parkowiska ruszamy „do boju”.
Wszyscy na asfalcie nabrali ochoty,
Mija pół godziny już są Wodogrzmoty…
      I stojąc na mostu każdy się zachwyca,
      Kaskadami wody w Grzmotach Mickiewicza.
Nie szliśmy za drogą lecz poszliśmy skrótem,
Asfaltem niech jadą turyści z autem…
      Chodzenie po głazach nieco nam doskwiera,
      Lecz jest znacznie bliżej iść Drogą Balzera.
Idziemy spacerkiem nikt czasu nie liczy,
Mija pół godziny już przy Włosienicy!
      „Kiedy jestem w górach czuję Boga dotyk
       A góry działają na mnie jak narkotyk…”
Takie słowa rzekła pewna starsza Pani -
Która wędrowała ze swymi wnukami.
       Tuż za Włosienicą wszyscy zobaczymy,
       Pierwszy w tym sezonie groźny oddech zimy,
Napadało śniegu  jest więc bardzo ślisko,
Tak niestety będzie pod Morskie schronisko…
       Wszyscy „twardo” idą i się nie poddają,
       Więc kiedy upadną to szybko powstają.
I po trzech godzinach drogi przyjacielu,
Jest już Morskie Oko! Jesteśmy u celu…
       Nasze Morskie Oko czy Wy o tym wiecie?
       Uznane zostało - teraz w internecie -
Najpiękniejszy stawem z europejskich nacji,
Oczywiście tylko w górskiej destynacji!
        Czy też o tym wiecie: że z górskim przekazem,
        Łączy się z Bałtykiem tajnym korytarzem!
Obszedłem staw wkoło szczyty podziwiałem,
Chętnych pójść pod Rysy dwóch gości spotkałem.
         Nieco zbyt ambitna w tych warunkach trasa!
         Po tych śliskich turniach stado kozic hasa…
Do Czarnego Stawu powoli doszliśmy,
Potem z problemami (bez kijków) zeszliśmy!
         A potem w schronisku piwko wypiliśmy,
         I w powrotną trasę szybko ruszyliśmy.
Wracamy więc trasą  Wodogrzmoty blisko,
Za piętnaście minut jest fajne schronisko.
      Leży trochę w dole tak gdzieś ze trzy skoki,
      Najstarsze schronisko w dolinie Roztoki.
Wyjazd z Palenicy nieco spóźniliśmy,
Więc późno wieczorem w Krakowie byliśmy…

Uczestnik wycieczki - Waldemar Ciszewski

sobota, 18 października 2014

Bukowiński Wierch (Waldemar Ciszewski)


Jak w każdą sobotę, dziewczyny, chłopaki,
Ruszamy w polskie góry, by zdobywać szlaki.

      W Pasmo Podhalańskie dzisiaj więc jedziemy,
      I Wierch Bukowiński z marszu zdobędziemy.

Autobus jest duży, z kierowcą Grzegorzem,
My przy tym kierowcy bezpiecznie się czuć możem…

     A Pan Marek Szala gość nie byle jaki –
     To na dwóch fotelach rozłożył plecaki!

I choć tak po pańsku gość ten się rozpiera,
To jednak nikomu miejsca nie zabiera.

     Po niedługiej jeździe, gdzieś blisko Podwika,
     Szlak w barwie niebieskiej do celu pomyka.

Szlak dziś jest „lajtowy”, małe przewyższenie,
Za cztery godziny będzie zakończenie.

      Dwie godziny marszu, a w planie ognisko,
      Trochę więc przyspieszmy bo do celu blisko!

Ten Wierch Bukowiński, to szczyt byle jaki…
Cztery drzewa „na krzyż” i dokoła krzaki!

      I gdyby nie fakt, że się do Diademu liczy –
      Nikt by się nie fatygował dla takiej zdobyczy.

Potem na polanę! Ognisko już płonie.
Kiełbasy na kijach, trzeba ująć w dłonie.

      Jedną upieczemy, drugą przypalimy,
      Po podlaniu trunkiem, nawet to strawimy…

Długo nie potrwało takie zabawienie.
Bo nasz pan przewodnik wydał polecenie:

       „Pogasić ogniska! Koniec tej zabawy!
        Wszyscy się kierujcie w kierunku Sieniawy.”

Lecz Pieniążkowice są dziś celem bliższym.
Autobus już czeka na miejscu powyższym.

        Teraz skorzystamy ze szlaku Papieża,
         No i pojedziemy w kierunku Ludźmierza.

Wszyscy się spieszymy i nikt nie nawala,
Bo w Ludźmierzu czeka Gaździna Podhala!

         Zwiedzamy tam kościół oraz z tyłu „dróżki”,
         I koniec wycieczki ! Bo już bolą nóżki…

18 październik 2014 r., uczestnik wycieczki - Waldemar Ciszewski.
Bukowiński Wierch [fot. Dariusz Opalski].

Sanktuarium w Ludźmierzu

Najstarszą wsią na całym Podhalu jest Ludźmierz, leżący na starym szlaku handlowym łączącym Kraków i Węgry. Pierwsze domostwa wzniesiono tutaj pośród trzęsawisk nad Czarnym Dunajcem, między ujściem potoków Lepietnicy i Rogoźnika. Obecnie w wyniku pogłębiania przepływających potoków większość tych torfowisk zanikła.

Bukowiński Wierch

Naprzeciw Tatr za Kotliną Orawsko-Nowotarską wznosi się niewielkie Pasmo Podhalańskie. Wieńczy ono od północy Podhale, region o szczególnej kulturze ze znaną na całym świecie etnografią, powszechnie rozpoznawalną poprzez tradycyjny strój, muzykę, czy też gwarę. Odszukać w niej można wpływy madziarskie, słowackie, rumuńskie, bałkańskie i innych krain karpackich.

sobota, 11 października 2014

Z Leluchowa na Kraczonik

W Leluchowie – miła zaczyna się koniec świata;
Tam anioł traci głowę, z brzozami się brata.

(Leluchów - Stare Dobre Małżeństwo)
Zatem tam na końcu świata zaczynamy tą wędrówkę. Już nie wiemy która to z kolei w tym roku - było ich tak wiele, że nie nadążamy podzielić się ich wspomnieniem, bo ledwie kończy się jedna, a już zaczyna się następna. We własnym domu staliśmy się chyba gośćmi. Nawet plecaki przestaliśmy rozpakowywać po powrocie do domu, poprzestając na małej przepierce i wymianie prowiantu. Czekają sobie na podłodze oparte o szafkę, a nim zgubią zapach wiatru z ostatniej wędrówki wnet przychodzi taki dzień jak dziś.

Zdobywamy Kraczonika (wg Waldemara Ciszewskiego)

Dziś 11 października i jak z planu wynika,
Jedziemy w Góry Leluchowskie – zdobyć Kraczonika!

     Pogoda o poranku nieco się zachwiała,
     Grupa na miejscu zbiórki gęstą mgłę zastała.

Lista obecności jest u przodownika,
Dobrze nam znanego Janeczka Ślazika.

     Po zliczeniu wszystkich, wyszło – trzech brakuje,
     Tym to od wycieczki, bardziej sen smakuje…

Nareszcie ruszamy. Postój w Łososinie,
Każdy z siku i kawą… w kwadrans się uwinie.

     Już dziewiąta rano; jesteśmy u celu,
     Na przejściu granicznym jest handlarzy wielu.

Czym tu nie handlują? Znicze i wiązanki…
„Kupcie parasolkę!” – wołają Cyganki.

     Są małe autka, lalki dla dziewczyny,
     A w co drugim domu, swojskie „potrawiny”…

Pierwszym naszym celem – cerkiew w Leluchowie,
O której historii proboszcz nam opowie.

     Żyli tam do wojny Łemki rodowici,
     Dziś są katolicy, a byli unici.

Parafia jest mała, proboszcz nam obwieści,
Że wiernych jest tylko: dwieście i trzydzieści.

     Zwiedzanie cerkiewki trwa godzinę „z hakiem”,
     Potem wyruszamy za niebieskim szlakiem.

Od początku w górę, duże przewyższenie,
Więc grupę dopada niewielkie zmęczenie.

     Ale wszyscy idą i się nie poddają,
     Po drodze widoki sobie oglądają…

Jedni rwią podgrzybka, a drudzy rydzyka,
I już coraz bliżej jest do Kraczonika.

     Nikt nam się nie zgubił, wszyscy się sprężyli,
     I po dwóch godzinach Kraczonik zdobyli!

Jeszcze niezbyt zdrowa, więc się w mękach wiła,
Lecz szczyt też zdobyła! Dzielna Radomiła…

     Na szczycie pojedli oraz popiliśmy,
     Ciekawe historie sobie „sprzedaliśmy”.

(Płakał cały oddział i cała rodzinka,
Bo Gienkowi Halo, wypadła „jedynka”!)

     Teraz będzie zejście, czas z zegara znika,
     By po dwóch godzinach dojść do Powroźnika.

Tu kolejna cerkiew, murem wkoło spięta –
Lecz nie oglądniemy, no bo jest zamknięta…

     Lepiej więc zrobili, Ci co w sklepie byli,
     I piwko z gorzałką dla zdrowia wypili…

A teraz przed nami droga do Krakowa,
Niech każdy w pamięci, wycieczkę zachowa.

     Dzień ten był udany, myśmy w górach byli.
     Wieczorem piłkarze, Niemców rozłożyli!

                   Uczestnik wycieczki - Waldemar Ciszewski









niedziela, 5 października 2014

60. Zlot Turystów Górskich - Hala Krupowa

Dzielimy się górami z innymi wędrowcami. Są one naszym wspólnym dobrem, napawającym pięknem i dającym regenerującą siłę ducha na codzienność życia. Samotność na górskim szlaku uspokaja i wewnętrznie wycisza. Człowiek jednak nie jest stworzeniem desygnowanym do samotności. W końcu niezależnie od wszystkich posiadanych zmysłów, został obdarzony również mową. Wędrując dłuższy czas samotnie szczególnie cenimy sobie spotkanie na szlaku z drugim człowiekiem. Wówczas nawet krótkie pozdrowienie dodaje nam pewności i otuchy, że nie jesteśmy sami w tym co lubimy robić, że są ludzie nas rozumiejący i nie próbują dociekać, czy zadawać pytań: co ja tutaj robię, po co idę dalej, czym są w ogóle dla mnie góry. Turystyczny zlot jednoczy nas wokół tej samej pasji wędrowania i zdobywania szczytów górskich. Na ten rok przypadł jubileuszowy 60. Zlot Turystów Górskich, odbywający się rokrocznie pod Schroniskiem PTTK na Hali Krupowej.