Bukowiński Wierch (Waldemar Ciszewski)

Jak w każdą sobotę, dziewczyny, chłopaki, Ruszamy w polskie góry, by zdobywać szlaki.       W Pasmo Podhalańskie dzisiaj więc jedziemy,       I Wierch Bukowiński z marszu zdobędziemy. Autobus jest duży, z kierowcą Grzegorzem, My przy tym kierowcy bezpiecznie się czuć możem…      A Pan Marek Szala gość nie byle jaki –      To na dwóch fotelach rozłożył plecaki! I choć tak po pańsku gość ten się rozpiera, To jednak nikomu miejsca nie zabiera.      Po niedługiej jeździe, gdzieś blisko Podwika,      Szlak w barwie niebieskiej do celu pomyka. Szlak dziś jest „lajtowy”, małe przewyższenie, Za cztery godziny będzie zakończenie.       Dwie godziny marszu, a w planie ognisko,       Trochę więc przyspieszmy bo do celu blisko! Ten Wierch Bukowiński, to szczyt byle jaki… Cztery drzewa „na krzyż” i dokoła krzaki!       I gdyby nie fakt, że się do Diademu liczy –       Nikt by się nie fatygował dla takiej zdobyczy. Potem na polanę! Ognisko już płonie. Kiełbasy na kijach, trzeba ująć w dłonie.       Jedną upieczemy, drugą przypalimy,       Po podlaniu trunkiem, nawet to strawimy… Długo nie potrwało takie zabawienie. Bo nasz pan przewodnik wydał polecenie:        „Pogasić ogniska! Koniec tej zabawy!         Wszyscy się kierujcie w kierunku Sieniawy.” Lecz Pieniążkowice są dziś celem bliższym. Autobus już czeka na miejscu powyższym.         Teraz skorzystamy ze szlaku Papieża,          No i pojedziemy w kierunku Ludźmierza. Wszyscy się spieszymy i nikt nie nawala, Bo w Ludźmierzu czeka Gaździna Podhala!          Zwiedzamy tam kościół oraz z tyłu „dróżki”,          I koniec wycieczki ! Bo już bolą nóżki… 18 październik 2014 r., uczestnik wycieczki - Waldemar Ciszewski.

Bukowiński Wierch [fot. Dariusz Opalski].